Κάθε μέρα γίνεται περισσότερο καθαρό για περισσότερους αυτό που γράφω καιρό πολύ τώρα.

Η Χώρα έχει βουνό μπροστά της και δεν αναφέρομαι στο βουνό που την περιμένει στο βάθος, μη ξεχνάτε πως διανύουμε περίοδο χάριτος σε ό,τι αφορά αποπληρωμή χρέους κλπ.

Ας μείνουμε στο βουνό που έχουμε μπροστά μας.
Το δαιμόνιο σφαιρίδιο πρωτεΐνης που απειλεί τη ζωή μας, η οικονομική  κρίση που θα στείλει ακόμα περισσότερα παιδιά μας στην οικονομική μετανάστευση, η απειλή πολέμου με τον ανατολικό γείτονά μας, αναπόφευκτος για πολλούς έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα τις τελευταίες μέρες.

Αλλά τι μπορούσαμε να κάνουμε πριν φτάσουμε εδώ;

Να δεχτώ πως για την Πανδημία δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι για να την αποφύγουμε, να δεχτώ πως δεν ξέραμε.

Μα για τα υπόλοιπα;

Τί και πόσα μπορούσαμε να κάνουμε όσοι έχουμε δημόσιο λόγο, όσοι έχουμε τη γνώση των χρόνων να βαραίνει τις πλάτες μας, όσοι έχουμε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος μας;

Θα συνεχίσουμε να τα χώνουμε άλλοι από εμάς στον Αλέξη, άλλοι στον Αντώνη, άλλοι στον Γιωργάκη, άλλοι στον Κωστάκη και όλοι μαζί στον Βενιζέλο  και στους αγαπημένους μας Γερμανούς;

Μήπως να συμφωνήσουμε πως «φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί» όπως έγραψε ο Βάρναλης και τραγουδούσαμε στα νιάτα μας, νάναι καλά ο Μίκης που τον μελοποίησε;

Μήπως είναι λύση να ξεκινήσουμε να τα χώνουμε στον Κυριάκο;

Εγώ πάλι λέω να αλλάξουμε πίστα και να επιχειρήσουμε να γίνουμε επιτέλους χρήσιμοι, χρήσιμοι για τους νεότερους, χρήσιμοι για την Χώρα.

Ας βρει ο καθένας από μας τον τρόπο να το κάνει, εγώ ως καλύτερο τρόπο βρίσκω να διατυπώνω καθαρά τις απόψεις μου, σας τον προτείνω και οπωσδήποτε πριν αρχίσετε να κρίνετε τις δικές μου.

Ας αρχίσουμε από αυτό που φαίνεται πως διχάζει στις μέρες μας τον δημόσιο διάλογο.

Τι είναι στις μέρες μας πατριωτικό, πως ορίζουμε τον πατριωτισμό;

Εγώ λοιπόν υποστηρίζω τον νέο πατριωτισμό

Νέο πατριωτισμό χαρακτηρίζω την αγάπη για την πατρίδα που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον επιθετικό, επεκτατικό, μιλιταριστικό εθνικισμό, γιατί αγάπη προς την πατρίδα δεν σημαίνει εχθρότητα προς άλλα έθνη και κράτη ή τον εκτοπισμό όσων αλλοεθνών κατοικούν στη δική μας.

Τον πατριωτισμό που δεν εξαντλείται στην επίκληση του ένδοξου παρελθόντος μας, αλλά εμπνέεται από την πίστη στις δυνατότητες της Χώρας και των ανθρώπων της και διαρκώς επιδιώκει το αξιοπρεπές και υπερήφανο παρόν.

Τον πατριωτισμό όπως τον αντιλαμβανόμαστε όλοι όσοι υποστηρίζουμε πως πατριωτικό σήμερα είναι να υπερασπιζόμαστε την εδαφική μας ακεραιότητα με αυταπάρνηση και αυτοθυσία αλλά και με αξιοπρέπεια και σύνεση και με τη σιγουριά που μας δίνει η αποτρεπτική ισχύς μας.

Όπως τον αντιλαμβανόμαστε όλοι όσοι αποστρεφόμαστε τα λάθη του παρελθόντος μας και οραματιζόμαστε μια Ελλάδα παραγωγική, εξωστρεφή, προοδευτική με λειτουργούσα Δημοκρατία, πολιτισμό και θεσμικά αντίβαρα.  

Όπως τον αντιλαμβανόμαστε όσοι υποστηρίζουμε πως πατριωτικό σήμερα είναι να χτίζεις δουλειές, να πληρώνεις τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές που σου αναλογούν, να τηρείς τους νόμους, να σέβεσαι, να προστατεύεις και να αποκαθιστάς  το περιβάλλον, να μην υποκύπτεις στον λαϊκισμό και στον κομματισμό, να είσαι χρήσιμος, να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και δίκαιος με τους αντιπάλους σου.

Όσοι υποστηρίζουμε πως η έννοια της πατρίδας είναι πάνω από πολιτικές σκοπιμότητες, πως κανείς δεν είναι περισσότερο Έλληνας από τους υπόλοιπους, πως Έλληνες είναι όσοι νιώθουν Έλληνες, όσοι ζουν, εργάζονται, καταναλώνουν και συμβάλουν με τον μόχθο τους για την ανάπτυξη της Ελλάδας. Όσοι ενστερνίζονται τα ήθη, τους νόμους και τις αξίες της Ελλάδας.

Τον πατριωτισμό όπως τον αντιλαμβανόμαστε όσοι υποστηρίζουμε χωρίς δισταγμούς, χωρίς επιφυλάξεις την Ευρωπαϊκή πορεία της Χώρας και την προοπτική της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προς μία λειτουργική Ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας αρχίσουμε από αυτά γιατί ο εχθρός  δεν είναι μόνο έξω από τα τείχη … δυστυχώς.