Η ηγεσία της Αριστεράς στην Ελλάδα για πολλές δεκαετίες επένδυσε στη θυματοποίησή της. Μπορεί να αναγνώριζε εκ των υστέρων και με μεγάλη καθυστέρηση εγκληματικά λάθη, να τα φόρτωνε σε αποδιοπομπαίους τράγους, αλλά επί της ουσίας πάντα κάποιοι άλλοι έφταιγαν που όλα πήγαιναν στραβά. Το ίδιο έργο συνεχίζει να παίζει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας σανίδα σωτηρίας για το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε τη χώρα.
Η ελπίδα που υποσχέθηκαν δεν ήρθε, όχι γιατί οι ίδιοι τα έκαναν θάλασσα, αλλά γιατί οι εκδικητικοί νεοφιλελεύθεροι Ευρωπαίοι δεν μπορούσαν να ανεχθούν τον κ. Τσίπρα και την παρέα του. Ακόμη και τώρα, μετά την άτακτη συνθηκολόγησή τους, τη μια μέρα καταγγέλλουν το επάρατο Μνημόνιο που υπέγραψαν και την επομένη εμφανίζονται ως η μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Μας ζητούν να πιστέψουμε ότι εκπροσωπούν το νέο, το άφθαρτο, το ασυμβίβαστο τμήμα του πολιτικού συστήματος και στην πραγματικότητα εκφράζουν τις πιο γερασμένες, τις πιο αναξιόπιστες, τις πιο αντιπαραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας. Καταγγέλλουν τη Μεταπολίτευση ως τη χειρότερη και πιο φαύλη περίοδο της πρόσφατης Ιστορίας μας, ξεχνώντας ότι με όλες τις παθογένειές της άλλαξε πραγματικά την Ελλάδα, ενώ οι ίδιοι έμειναν καθηλωμένοι στις πιο ανεδαφικές ιδεοληψίες της.
Δυστυχώς για τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν, πάλεψαν με ανιδιοτέλεια, πίστεψαν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, η ελληνική Αριστερά αποδείχθηκε ανίκανη να αξιοποιήσει την εμπιστοσύνη τους και πολύ κατώτερη των περιστάσεων και των ευκαιριών που της δόθηκαν. Πόσα ελαφρυντικά, πόση άφεση αμαρτιών μπορεί να δώσει κανείς σε αυτούς που εν γνώσει τους πούλαγαν στον κόσμο φύκια για μεταξωτές κορδέλες, που προτιμούσαν να συναγελάζονται με Καμμένους και Ραχήλ, που έκαναν υπουργούς τους Στρατούληδες και βόλευαν τους κολλητούς και τους συγγενείς τους;
Γιατί να πιστέψουμε ότι ο κ. Τσίπρας είναι ο εκφραστής του νέου που συγκρούεται με το παλαιοκομματικό σύστημα, όταν εκφράζει τις πιο παραδοσιακές εθνικο-λαϊκιστικές απόψεις που κυριάρχησαν κατά περιόδους στη Μεταπολίτευση; Που καταγγέλλει τη διαπλοκή και βρίσκει καταφύγιο στο άντρο του αυριανισμού…
Η χώρα χρειάζεται πραγματικά μια αναγέννηση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, που εξάντλησε τη δυναμική του. Επί μέρους δυνάμεις μπορεί να υπάρχουν, αλλά η σύνθεσή τους ως τώρα αποδείχθηκε επώδυνη και πρακτικά ανέφικτη. Η ανάγκη όμως είναι δεδομένη. Την αποδεικνύουν η αγωνία των πολιτών και ο κατακερματισμός της ψήφου και των κομμάτων. Εστω και χωρίς μεγάλες προσδοκίες, ας ελπίσουμε ότι οι εκλογές που έρχονται μπορεί να γίνουν αφετηρία για να επωαστεί το νέο που έχουν ανάγκη η κοινωνία και η οικονομία…