Λένε ότι στην πολιτική δύο πράξεις της αριθμητικής μετράνε: Η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός. Και προφανώς έχουν  δίκιο.

Ο χώρος της Δημοκρατικής Προοδευτικής παράταξης, ή όπως αλλιώς την ονομάσουμε, περνάει τα τελευταία χρόνια  την πολλαπλή διαίρεση, ως αποτέλεσμα της οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Δεν είναι πρόθεσή μου να εξετάσω σε αυτό το κείμενο τις βαθύτερες  αιτίες αυτής της πολυδιάσπασης. Σημειώνω μόνο πως σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα περνούν μια περίοδο αναταράξεω, καθώς δεν ήταν έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της οικονομικής κρίσης. Στην Ελλάδα, η μεγάλη οικονομική  και πολιτική κρίση που βιώνουμε, οδήγησε το χώρο αυτό σε πολυδιάσπαση.

Στο διάστημα των τελευταίων έξι χρόνων έγιναν αρκετές προσπάθειες ανασύνθεσης του χώρου, όπως η πρωτοβουλία των «58», η «Ελιά», η κοινή επιτροπή διαλόγου ΔΗΣΥ- Ποτάμι και άλλες. Σκόνταφταν όμως όλες στις παλιές νοοτροπίες και αγκυλώσεις, που τελικά κυριάρχησαν σε πολλές ατομικές φιλοδοξίες, αλλλά κυρίως και σε διαφορετικές στρατηγικές που διαμορφώθηκαν σε αυτόν το χώρο. Ημία αποζητούσε την ανασυγκρότηση του παλαιού ΠΑΣΟΚ και η άλλη έκανε λόγο για ένα νέο κόμμα στο χώρο με σαφές φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό στίγμα, με στόχο την ανασυγκρότηση της χώρας.

Σε άρθρο μου που δημοσιευτηκε στα ΝΕΑ  στις 31/1/2012, με τίτλο «Νέο κόμμα χωρίς παλιά βάρη», έγραφα για τη δημιουργία ενός νέου φορέα «… που θα είναι σε θέση να διαμορφώσει έναν συγκεκριμένο, υλοποιήσιμο οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την κρίση. Που θα τολμά να προχωρά σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Που θα αντικαταστήσει την κοινωνία των συντεχνιών – εκβιαστών με την κοινωνία της αλληλεγγύης και της συνοχής, που θα έχει δημιουργήσει έναν δείκτη προστασίας των αδύναμων […] Ενας φορέας που θα αποκαταστήσει την κοινωνία της αξιοκρατίας και της ισοπολιτείας χωρίς εξαιρέσεις».

Σημείωνα, επίσης τότε, πως  για να επιτευχθεί η ανασύνθεση του χώρου χρειάζεται γενναιότητα απ όλους, κυρίως από τα στελέχη του χώρου.

Πέρασαν  πέντε χρόνια από τότε, καθώς, όπως αποδεικνύεται, η κύηση ενός τέτοιου φορέα είναι μακρόχρονη.

Η απόφαση της Φώφης Γεννηματά στο συνέδριο της ΔΗΣΥ τον Ιούνιο, να καλέσει όλους να συμμετάσχουν και κυρίως η απόφαση να ορίσει τον καθηγητή Νίκο Αλιβιζάτο επικεφαλής της Επιτροπής που θα διασφαλίσει τις διαδικασίες και το αδιάβλητο της εκλογής, είναι ένα σημαντικό βήμα.

Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή θα εξελισσόταν σε μια εσωτερική υπόθεση της ΔΗΣΥ, που θα άφηνε αδιάφορους τους πολίτες του ευρύτερου χώρου, εάν δεν είχε κάνει το μεγάλο βήμα ο δήμαρχος της Αθήνας Γιώργος Καμίνης.

Η υποψηφιότητα Καμίνη, άνοιξε το παιχνίδι που ξεπερνάει πλέον τα όρια της ΔΗΣΥ και κινητοποιεί όλον τον πολιτικό χώρο που βρίσκεται μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ – και όχι μόνο, καθώς φαίνεται να διεμβολίζει ακόμη και τα δύο αυτά κόμματα.

Σημαντική εξέλιξη αποτελεί και η πρόθεση του Σταύρου Θεοδωράκη να θέσει υποψηφιότητα, την οποία- όπως όλα δείχνουν – θα ανακοινώσει την Πέμπτη, καθώς διασφαλίζει πως η υπόθεση του νέου φορέα αφορά όλο τον προοδευτικό και μεταρρυθμοστικό χώρο, από την σοσιαλδημοκρατία έως και το μεταρρυθμιστικό και φιλελεύθερο κέντρο.

Και κάτι ακόμη για την υποψηφιότητα Καμίνη. Ο δήμαρχος της Αθήνας, κατά την επίσημη ανακοίνωση  της υποψηφιότητάς του, τόνισε πως στόχος του είναι να ενώσει την μεγάλη προοδευτική παράταξη.  Και ξέρει να το κάνει αυτό.  Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις για το δήμο της Αθήνας, το 2010 και το 2014, κατόρθωσε να κερδίσει τη μάχη, την πρώτη με αντίπαλο από το χώρο της ΝΔ και τη δεύτερη με αντίπαλο από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που μάλιστα κάλπαζε προς την εξουσία, επειδή πέτυχε να ενώσει όλες τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του μεταρρυθμιστικού και φιλελεύθερου Κέντρου.

Ίσως έφτασε λοιπόν η ώρα να κλείσει οριστικά η διαίρεση των δυνάμεων του χώρου και να επιτευχθεί ο πολλαπλασιασμός.  Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα εποχή  για τη χώρα, που θα αφήσει οριστικά πίσω της το τέλμα και τις «αυταπάτες» των λαϊκιστών και θα ανοίξει το δρόμο της πολιτικής και οικονομικής αναγέννησής της.