Αυτή η διακοσαετία, η δισαιώνια πώς με τρομάζει ενίοτε που φέρνει προς δυσαίωνες αναστοχασμούς! Ή έστω αναδιατυπώσεις. Εξοικειωθήκαμε από καιρό: λογής Βέμπερ, Κουρτς, Βίλντερς, Φρεντέρικσεν. Δικαιολογήσαμε το φίλο Μακρόν, τώρα μας προέκυψε και ο συμπαθής Ντράγκι. Η αλήθεια, όμως, δεν μπορεί να ανταγωνίζεται το ρεαλισμό. Αλλιώς το μπαϊράκι το οδηγούν Ντ Ανούντσιο και Αμπού Νιντάλ.

Έχω και εγώ θρέψει κάτι από σοβινισμό τελευταία. Ούτε Μισέλ ούτε τους παραπάνω. Γιατί είμαι με το Σημίτη. Με την εμπράγματη δικαιοσύνη. Επίκαιρη όσο ποτέ. Το μαχόμενο αλτρουϊσμό. Γιατί είναι η ώρα της επανάληψης του Ελσίνκι. Όχι ως φάρσας. Ως μοτίβου δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Τώρα, ακόμη και με Μητσοτάκη. Δε θα επαναλάβω εαυτόν. Ούτε για το δημοκρατικό διακύβευμα στην Τουρκία, ούτε για τι σημαίνει ειρηνική και ωφελιμιστική πολιτική της Ευρώπης και των δημοκρατιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Πάλι να κουράζω για το αδιέξοδο της μονήρους συμμαχίας με καταπιεστές και δυτικοφάγους που απλώς αντιληφθηκαν το σημερινό αδιέξοδο του Ισραήλ. Ούτε για τον ενεργειακό αυτοεγκλωβισμό ούτε για την Υεμένη που μας αφορά όλους (και το Λίβανο και το Τιγκράι). Αλλά η συνεχιζόμενη ανομία, αδικία, ακαταστασία, χαιρεκακία στο μεταναστευτικό/προσφυγικό επιβάλλουν εδώ και τώρα συνομιλίες ΕΕ και Τουρκίας. Και, σύντομα, αποφάσεις. 

Συνομιλίες συμβαλλομένων αν όχι συνεργατών. Δεν μπορεί (χωρίς τυμπανοκρουσίες) ορισμένη αντίστοιχη και χαμηλότερων προσδοκιών διαδικασία να είναι ακόμη ζωντανή στη Λιβύη, κι εμείς να έχουμε υπό ατμόν ακόμη και τη διερεύνηση της δυνατότητας αυτού του ίδιου του διαλόγου. Χάγη στα ελληνοτουρκικά τώρα, με την επιβολή της ως υποχρέωσης σε μια νέα Ευρωτουρκική συμφωνία.

Κι αν απειλούν οι Καραμανλικοί, ας πάνε ντουζίνα τους με το Ζουράρι. Δυστυχώς, αυτός κι όχι ο Νίκος Μπίστης βρίκεται στην ΚΟ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η λύση και το πρόβλημα ωστόσο είναι αλλού, στο ΚΙΝΑΛ. Ξέρω ως αεκτσής την κάκιστη παράδοσή μας με τις βελγικές ομάδες. Δε φταίει όμως ο Βέλγος. Τι Μισέλ τι Λουκάκου. Ο ανοίκειος οίκος, μη ανωφελής ελπίζω.