Τούτες τις ημέρες ζούμε την κατάρρευση ενός ακόμη αστικού μύθου. Ότι, δηλαδή, το μονοπώλιο της ανθρωποφαγίας το είχε ο λεγόμενος «παλιός πολιτικός κόσμος» κι ότι οι, επίσης λεγόμενες, «νέες πολιτικές δυνάμεις» προέκυψαν στο πολιτικό προσκήνιο απαλλαγμένες (και) από αυτή την άθλια πρακτικής της παράδοσης του «αντιπάλου» – όπου «αντίπαλος» και πας μη απόλυτα σύμφωνος με τη «γραμμή» του ηγέτη – στη διαβολή, στη διαστρέβλωση των απόψεών του, στην απόδοση σκοτεινών προθέσεων και σκοπιμοτήτων, με κυριότερη, την προσχώρηση στον … «άλλο αντίπαλο» – όπως, φυσικά, κάθε φορά η ηγεσία καθορίζει τον κάθε φορά «αντίπαλο»…
Και βέβαια, μιλώντας για «νέες πολιτικές δυνάμεις» δεν έχω κατά νου τον ΣΥΡΙΖΑ, που από τη δημιουργία του έχει αναγάγει τον πολιτικό κανιβαλισμό σε κυρίαρχη πρακτική, αλλά μια νέα πολιτική δύναμη, ένα νέο πολιτικό κόμμα, που από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του διακήρυξε ότι δεν έχει καμία σχέση με τον «παλαιοκομματισμό» και τις πρακτικές του.
Φυσικά, αναφέρομαι στο «Ποτάμι», του παλιού καλού συνάδελφου Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο, πέραν του ότι ανανέωσε το πολιτικό προσωπικό με νέα άφθαρτα και αξιόλογα πρόσωπα, πρότεινε και μια άλλη πρακτική άσκησης της πολιτικής, φέρνοντας έναν άλλο, πιο φρέσκο αέρα, στην άραχλη πολιτική ζωή.
Αυτά, ως την περασμένη εβδομάδα, οπότε, προφανώς για να μη μείνει μόνος ο ΣΥΡΙΖΑ στο κυνήγι εχθρών, υπονομευτών και λοιπών αντιπάλων που επιβουλεύονται την ηγεσία, είπε και το «Ποτάμι» να βρει κι αυτό τον δικό του εχθρό και υπονομευτή.
Ποιος είναι αυτός; Μα ο Σπύρος Λυκούδης. Αυτός είναι πλέον ο νέος στόχος Και για να μην υστερήσει και στην πρακτική ανάδειξης και στόχευσης του αντιπάλου, το «Ποτάμι» εφάρμοσε κι αυτό τη γνωστή, δοκιμασμένη, αλλά πάντως άθλια παλαιοκομματική – και, για να μη ξεχνιόμαστε, άκρως παλαιοκομμουνιστική πρακτική των διαρροών…
Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου, ο Σπύρος Λυκούδης μίλησε σε μια – πράγματι μεγάλη για την εποχή και το αντικείμενο – συγκέντρωση της Κίνησης Μεταρρυθμιστών, στην οποία ανέπτυξε τις θέσεις του για το μέλλον του εγχειρήματος της συγκρότησης ενός νέου φορέα της κεντροαριστεράς.
Την Παρασκευή 23 του μηνός, στις στήλες της «Καθημερινής», σε ρεπορτάζ του Κωνσταντίνου Ζούλα – από τους πλέον έγκυρους ρεπόρτερ που καλύπτει το «Ποτάμι» και τις εξελίξεις του ευρύτερου χώρου – δημοσιεύθηκε ευθεία επίθεση εναντίον του Λυκούδη, γιατί «δημοσιοποίησε με εμφανή τρόπο τις διαφωνίες του με τον κ. Στ. Θεοδωράκη», αλλά και γιατί «δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Λυκούδης επιλέγει να αποστασιοποιηθεί από το υπόλοιπο κόμμα του, χωρίς να καθιστά σαφές τι είναι αυτό με το οποίο διαφωνεί»…
Κι ως εδώ, πες ότι ο ρεπόρτερ αγνοεί – πράγμα απίθανο, γιατί πρόκειται για σοβαρό και ενημερωμένο ρεπόρτερ – ότι ο κ. Λυκούδης έχει κάνει σαφές σε ποιο ακριβώς σημείο «αποστασιοποιείται από το υπόλοιπο κόμμα του». Στη συνέχεια όμως του «ρεπορτάζ» κρύβεται η ανθρωποφαγία στην οποία αναφέρθηκα από τις πρώτες κιόλας γραμμές του σημειώματος – και για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν εννοώ ότι αυτές είναι οι προθέσεις του ρεπόρτερ, ο οποίος, όπως θα φανεί και στη συνέχεια, μεταφέρει τα όσα διοχετεύονται από την ηγεσία του Ποταμιού.
Συνεχίζει, λοιπόν, το ρεπορτάζ:
«Ακριβώς το ίδιο είχε πράξει και την περίοδο που ήταν στη ΔΗΜΑΡ, όταν άρχισε η δημοσκοπική πτώση της για να βρεθεί τελικώς στις όχθες του Ποταμιού. Αυτό ήταν άλλωστε που σχολιάζονταν χθες κατά κόρον στα ιντερνετικά φόρουμ διαλόγου του Ποταμιού όπου διατυπώθηκε το ερώτημα μήπως ο κ. Λυκούδης μετά τη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι έχει βάλει ήδη πλώρη για το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας να επανεκλεγεί και απλά δυσκολεύεται να το παραδεχτεί»…
Το ότι το παραπάνω ρεπορτάζ δεν αποτελεί αποκλειστικό αποκύημα του κ. Ζούλα, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι την ίδια ημέρα πρώτο θέμα στον «Μικροπολιτικό» των Νέων, ήταν το ίδιο «ρεπορτάζ», με τίτλο «Ο Λυκούδης διαπιστώνει διάσταση με το Ποτάμι (αλλά μυρίζει διαζύγιο…) και περιεχόμενο σχεδόν ίδιο, με ίδια κατάληξη: «Και υπάρχουν κάποιοι εθελοντές (στο Ποτάμι έτσι ονομάζονται τα μέλη του κόμματος) που στις μεταξύ τους συνομιλίες – στο κλειστό on line σύστημα επικοινωνίας που έχουν για να «συνδέονται» τα μέλη ανά την επικράτεια – μαθαίνω ότι προεξοφλούν φλερτ Λυκούδη με το ΠΑΣΟΚ» – να τη και πάλι «η πλώρη για το ΠΑΣΟΚ», που εδώ γίνεται απλώς «φλερτ»… (Κι εδώ απλώς να σημειώσουμε ότι ο μικροπολιτικός «μαθαίνει» τι προεξοφλούν από το «κλειστό κύκλωμα επικοινωνίας τους» τα μέλη του Ποταμιού!)
Η κλιμάκωση, όμως, της επίθεσης εναντίον του Λυκούδη ήρθε την επομένη, Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου, και πάλι στην Καθημερινή, από τον Κωνσταντίνο Ζούλα, αυτή τη φορά όχι πλέον με ρεπορτάζ, αλλά με ένα προσωπικό άρθρο στο οποίο με τίτλο «Με Γιαμαμότο κανείς δεν έσπασε αυγά», επιχειρείται η πολιτική πλέον αποδόμηση του Λυκούδη.
Με το «Γιαμαμότο» επιχειρείται ταύτιση του Λυκούδη με τον Φώτη Κουβέλη, ο οποίος χαρακτηριζόταν έτσι διότι ήταν του στιλ «ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι», αποφεύγοντας έτσι – ο Κουβέλης – «να λάβει σαφή θέση επί οποιουδήποτε θέματος είχε πολιτικό κόστος»… Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτή την αυθαίρετη ταύτιση του Λυκούδη με τον Κουβέλη, ο ρεπόρτερ, δηλώνει ότι «παρακολουθεί στενά» τον κ. Λυκούδη» και το προχωράει ακόμη περισσότερο, γράφοντας ότι «έχει ξεπεράσει τον Κουβέλη και θα μπορούσε μάλιστα να χαρακτηρισθεί ως ο εμβληματικός πολιτικός ειδήμων της απόλυτης αοριστολογίας» (!) Και «εξηγεί», αραδιάζοντας θέματα – ιδιωτικοποιήσεις, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ασφαλιστικό, κόκκινα δάνεια – για τα οποία, υποτίθεται, ότι ο Λυκούδης «δεν έχει πάρει θέση».
Και η προσωπική πλέον επίθεση κατά του Λυκούδη με εμφανή την προσπάθεια πολιτικής αποδόμησής του, ολοκληρώνεται ως εξής:
«Το μόνο που θυμάται κανείς από τις βαθυστόχαστες ‘’παρεμβάσεις’’ Λυκούδη είναι η ‘’ανάγκη για ενότητα του χώρου’’, την οποία επικαλείται ένας πολιτικός που στη διάρκεια της κρίσης έχει αλλάξει τρία κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι) και ετοιμάζεται και για τέταρτο (ΠΑΣΟΚ) μήπως επανεκλεγεί»!
Τόσο απλά και τόσο καλά, λοιπόν…
Ξεκινώντας από την ομολογία του ρεπόρτερ ότι αγνοεί τις παρεμβάσεις του Λυκούδη, θα υπενθυμίσω ότι και στη Βουλή και στις δημόσιες παρεμβάσεις του, αρθρογραφία, συνεντεύξεις κλπ, έχει υποστηρίξει σε όλα τα θέματα τις θέσεις του Ποταμιού, όπως είχε την πολιτική υπευθυνότητα και εντιμότητα να κάνει ως βουλευτής του κόμματος και όχι τις δικές του.
Οι οποίες, για την ιστορία και για όποιον καλόπιστο θέλει να ενημερωθεί, υπάρχουν και είναι κατατεθειμένες και στον ιστότοπο των Μεταρρυθμιστών, της πολιτικής κίνησης, δηλαδή, του Λυκούδη και στο προσωπικό του blog. Κι εκεί, μεταξύ άλλων, μπορεί να βρει ένα βαθύτατα πολιτικό κείμενο, μια Διακήρυξη Αρχών, Αξιών και Πολιτικών Θέσεων της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς.
Δημοσιεύθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2015 και σ’ αυτό, αναπτύσσονται σε επτά Κεφάλαια και 22 σημεία όλες οι απαντήσεις για τις απορίες που διατυπώνει ο ρεπόρτερ: για το Δημόσιο, την Υγεία, την Παιδεία, το Δίχτυ Κοινωνικής Προστασίας, την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την Αναθεώρηση του Συντάγματος, τη συμμετοχή στις διαδικασίες για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, αλλά και για τις διαφορές της Αριστεράς της Προόδου και του Μέλλοντος, από την αριστερά του Χτες και της Παρακμής…
Πριν από την άγνοια των θέσεων και απόψεων του Λυκούδη, τον οποίο ωστόσο σπεύδει να χαρακτηρίσει, με τρόπο τουλάχιστον αντιδεοντολογικό, ως «πολιτικό ειδήμονα της απόλυτης αοριστολογίας», ο ρεπόρτερ της Καθημερινής τον έχει κατηγορήσει και ότι «δεν καθιστά σαφές τι είναι αυτό με το οποίο διαφωνεί». Αγνοώντας (;) έτσι, ότι ο Λυκούδης έχει παρουσιάσει δημόσια και με τρόπο ξεκάθαρο την θέση του για την Ανασυγκρότηση του Μεσαίου Χώρου με άρθρο του στο Protagon.gr στις 5 Ιουλίου, στο οποίο αναπτύσσει ολοκληρωμένη την πρότασή του από «επτά κρίσιμα βήματα, ενωτικά και ενιαία» για τη συνέχεια και ολοκλήρωση της προσπάθειας για τη δημιουργία του νέου φορέα.
Δύο είναι τα βασικά στοιχεία που διαπερνούν αυτή την πρόταση:
α/ ότι η διαδικασία «είναι απαλλαγμένη από τη λογική των πλειοψηφιών και μειοψηφιών», αλλά «προχωράμε στη βάση όσων είναι ώριμα να συμφωνηθούν και χτίζουμε τις επόμενες συμφωνίες», και
β/ ότι δεν προηγείται η εκλογή του αρχηγού, ο οποίος θα διαμορφώσει εν συνεχεία την πορεία του εγχειρήματος, αλλά «προηγείται η όσμωση, η διαμόρφωση του ενωτικού κλίματος και των πολιτικών χαρακτηριστικών του χώρου και σφραγίζεται το εγχείρημα με την εκλογή αρχηγού».
Θέσεις σαφείς, ως προς τη διαφωνία του Λυκούδη, ξεκάθαρες για όποιον ξέρει να διαβάζει ένα πολιτικό κείμενο, που επαναλήφθηκαν και αναλύθηκαν σε συνεντεύξεις (Αθήνα 9,84, στο Βήμα fm, Σκάι κ.α.) και για τις οποίες μπορείς να πεις ότι διαφωνείς, αλλά όχι και ότι ο Λυκούδης «αποστασιοποιείται χωρίς να καθιστά σαφές τι είναι αυτό με το οποίο διαφωνεί». Ελεος!
Κι ένα ακόμη σημείο, αποκαλυπτικό των ανθρωποφαγικών προθέσεων της ηγεσίας του Ποταμιού. Σε όλα τα δημοσιεύματα διατυπώνεται η κατηγορία ότι ο Λυκούδης «φλερτάρει» ή και κατευθύνεται προς το ΠΑΣΟΚ για να «διασφαλίσει την επανεκλογή του»…
Τόσο όμως οι «διαρρέοντες» αυτές τις αθλιότητες, όσο και όσοι τις αναπαράγουν, αγνοούν (;) ότι ο Λυκούδης δεν «διορίστηκε» στη Βουλή από το Ποτάμι, μέσω της λίστας Επικρατείας, όπως του προτάθηκε και αρνήθηκε. Κατέβηκε στην Α΄ Αθηνών και εκλέχτηκε πρώτος – και μόνος – βουλευτής με 5.161 ψήφους.
Και το αθλιότερο όλων: Κατηγορείται ότι «έχει αλλάξει τρία κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι) και ετοιμάζεται για τέταρτο (ΠΑΣΟΚ) μήπως και επανεκλεγεί»!..
Βεβαίως, όσοι τα διοχετεύουν αυτά και αυτοί που τα αναπαράγουν, «ξεχνούν» (;) κάποιες ενοχλητικές λεπτομέρειες. Όπως ότι τον Ιούλιο του 2010 αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ τέσσερις από τους 13 βουλευτές του και το μεγαλύτερο κομμάτι της ανανεωτικής πτέρυγας που διαφώνησαν με την πολιτική του κόμματος και προχώρησαν λίγο αργότερα στην ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, με Πρόεδρο τον Φώτη Κουβέλη και Γραμματέα τον Σπύρο Λυκούδη (ο οποίος δεν ήταν τότε βουλευτής)…
Όπως «ξεχνούν» (;)και ότι ο Λυκούδης δεν σηκώθηκε κι έφυγε μόνος του και στα καλά καθούμενα από τη ΔΗΜΑΡ. Εξέφρασε ανοιχτά τη διαφωνία του για την απόφαση του Κουβέλη να αποσύρει τη ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου με πρόσχημα το κλείσιμο της ΕΡΤ, το Σεπτέμβριο του 2014 αποχώρησε από τη ΔΗΜΑΡ, ανεξαρτητοποιήθηκε, τον Οκτώβριο προχώρησε με άλλα στελέχη που είχαν επίσης αποχωρήσει, στην ίδρυση της Κίνησης Μεταρρυθμιστές για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη και με την κήρυξη των εκλογών ανακοίνωσε την εκλογική συνεργασία με το Ποτάμι.
Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, πολλά είναι εν τέλει τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτή την ολομέτωπη όσο και πέραν κάθε δεοντολογίας επίθεση που κλιμακώνεται με στόχο ένα πολιτικό της ανανεωτικής μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ενα πρόσωπο που, όπως υπογραμμίζει η δημοσιογράφος Αγγελική Σπανού σε άρθρο της στο Athens Voice και τη Μεταρρύθμιση)
«δεν βαρύνεται με αμαρτίες εξουσίας του παρελθόντος, δεν έχει κυλιστεί στη λάσπη της κομματικής και κοινοβουλευτικής ευτέλειας, δεν ουρλιάζει και δεν χτυπιέται για να πείσει, δίνει προτεραιότητα στη σκέψη αντί της πόζας, λέει αυτό που πιστεύει και πιστεύει αυτό που λέει, έχει άποψη για τον τρόπο εξόδου της χώρας από το τέλμα, συναισθάνεται τις αγωνίες των κάτω, μπορεί να συνομιλήσει με διαφορετικά ακροατήρια, να συνθέσει και να ενώσει, έχει εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και δεν έχει βεβαιότητες – γηράσκει αναθεωρών, όπως το έχει πει ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Είναι ένας πολιτικός που δεν μας έχει προσβάλει πέφτοντας χαμηλά, που κρατιέται μακριά από τις διαδρομές της αγέλης και μπορεί να συγκινήσει με αυτά που λέει και εκείνα που δεν λέει.»
Ισως μάλιστα, η απάντηση στα ερωτήματα να βρίσκεται σ’ αυτό το άρθρο και, ακόμη περισσότερο, στον τίτλο: «Ισως ο Λυκούδης» και στην διαπίστωση με την οποία το κλείνει:
«Υπάρχει κοινό για την πραμάτεια του Λυκούδη, όχι μεγάλο αλλά ικανό για να δώσει υπόσταση σε μια πολιτική πρωτοβουλία που θα ξεχωρίσει για την αισθητική και την ηθική της, για ό,τι κάποτε σηματοδοτούσε την υπεροχή της ανανεωτικής αριστεράς ως τρόπου σκέψης».
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς και τόσο καχύποπτος, μιας και τίποτε στην πολιτική δεν είναι τυχαίο, για να συμπεράνει ότι η πρωτοβουλία του Σπύρου Λυκούδη – να βγει δημόσια τη συγκεκριμένη στιγμή, να αποδώσει ευθύνες στις ηγεσίες τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του Ποταμιού για το μπλοκάρισμα της πρωτοβουλίας και να δηλώσει αποφασισμένος ότι «δεν πρόκειται να χαρίσουμε σε κανέναν την υπόθεση της κεντροαριστεράς, δεν πρόκειται να χαμηλώσουμε τη δική μας φωνή» – κάποιες ισορροπίες διατάραξε, κάποιες ανασφάλειες ανέδειξε, κάποιες βεβαιότητες έθεσε εν αμφιβόλω.
Και κάτι τελευταίο που δεν θα έπρεπε να αγνοείται από κανέναν.
Ο Σπύρος Λυκούδης δεν είναι μόνος του. Υπάρχει μια πολιτική Κίνηση, η πλέον οργανωμένη αυτού του χώρου, με πανελλαδική διάρθρωση, η οποία τον στηρίζει σε όλες τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει, αφού έχει ενημερωθεί γι’ αυτές πριν καν εκδηλωθούν και τις έχει συζητήσει σε κάθε λεπτομέρεια, όπως π. χ. τη Διακήρυξη Αρχών και την «επίμαχη» πρόταση για την Ανασυγκρότηση του Μεσαίου Χώρου.
Ας λάβουν, λοιπόν, σοβαρά όλοι οι ανησυχούντες την επισήμανση της Αγγελικής Σπανού, ότι υπάρχει ικανό κοινό να δώσει υπόσταση στην πρωτοβουλία του Σπύρου Λυκούδη, «που θα ξεχωρίσει για την αισθητική και την ηθική της, για ό,τι κάποτε σηματοδοτούσε την υπεροχή της ανανεωτικής αριστεράς ως τρόπου σκέψης»…