Η συζήτηση για την ωριμότητα των δεκαεξάρηδων και δεκαεπτάρηδων ξαναήρθε στο προσκήνιο μέσω των σχεδίων νόμου για την απλή αναλογική. Είναι κατάλληλη ηλικία ή όχι; Νομίζω πως δεν μπορεί να υπάρξει πειστική απάντηση, κατά κύριο λόγο επειδή η ηλικία αυτή ποτέ δεν εκτέθηκε πολιτικά, παρά μόνο μέσα από τα Σχολεία, τις καταλήψεις, τις δεκαπενταμελείς επιτροπές, άντε και τις κομματικές αφισοκολλήσεις ή την πώληση του Ριζοσπάστη… Μα, θα μου πεις, δεν είναι πολιτική ενασχόληση αυτή; Είναι, θα απαντούσα, αλλά δεν γνωρίζω ποια είναι η εξέλιξη μιας τέτοιας εμπειρίας. Βεβαίως, προτιμώ αυτή (την ενασχόληση) από το να χαβαλεδιάζει σε μεταμοντέρνους χώρους τής εκσυγχρονιστικής αθλιότητας με το κινητό ως alter ego… Είναι γνωστό βέβαια πως η εφηβική ηλικία είναι ο προπομπός της ενηλικίωσης και η εξέλιξη, οι αλλαγές μέσα στο χρόνο έρχονται, παρέρχονται, ανατρέπονται, αντικαθίστανται, δίχως ανάσα και πάντα με κινητήρια δύναμη το οικογενειακό, το φιλικό, το σχολικό και αργότερα το κοινωνικό περιβάλλον.

@@@

Ο 16άρης, ο 17άρης, είναι ένα από τα θέματα της εποχής και ουδείς μπορεί εύκολα να… προκρίνει για να εγκρίνει την ωριμότητα ή την ανωριμότητά του, ώστε να μπει στο σύνολο του εκλογικού σώματος. Θα υπάρχουν ένθεν κακείθεν απόψεις, κάθε φορά από διαφορετικό πρίσμα. Δεν γνωρίζω αν η πολιτική πλευρά που προτείνει τη συμμετοχή τους το κάνει για να ανανεώσει το εκλογικό σώμα. Αν δηλαδή οι εισηγητές και οι συμφωνούντες περί αυτού, το κάνουν επειδή έχουν παρατηρήσει πως το υπάρχον εκλογικό σώμα έχει δείξει σημάδια γήρανσης, πράγμα που θα πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά την κοινωνία μας, ώστε να διαπιστωθεί η ανάγκη ανανέωσης. Το θέμα όμως είναι αν όντως οι δεκαεξαεπτάρηδες μπορούν να δώσουν νέα πνοή σαυτό το «γερασμένο» ευρύ κοινό, το οποίο κάθε φορά αποφασίζει τις καινούργιες πολιτικές ισορροπίες που θα κυβερνήσουν τη χώρα ορίζοντάς της το μέλλον…
Υπάρχουν παραδείγματα που θέτουν αυτό το νεαρό κοινό «ακατάλληλο» και άλλα «κατάλληλο». Πού γέρνει η ζυγαριά; ποια είναι η αλήθεια; Πώς μπορεί να μετρηθεί; Με ποια εργαλεία μετρήσεων; Με βάση ποιες εμπειρίες και ποια δεδομένα; Μια σειρά πολλών ερωτημάτων θα πρέπει να μας απασχολήσουν ώσπου να καταφέρουμε να δούμε εμείς οι μεγαλύτεροι (όχι και οι σοφότεροι) τους έφηβούς μας ως υπεύθυνους πλέον πολίτες με ίσα δικαιώματα. Ως πολίτες όχι μόνο με δικαιώματα ψήφου, αλλά και με δικαιώματα συμμετοχής στην πολιτική-κομματική και κοινωνική σκακιέρα… Τι άποψη να υπάρχει άραγε περί του θέματος;
Προτείνω, κανείς από μας να βιαστεί να απαντήσει…

@@@

Όπως θα παρατηρείτε, αποφεύγω να πάρω θέση πάνω σε ένα πολύ λεπτό θέμα, που για πρώτη φορά μπαίνει τόσο μπροστά μας και τόσο επιτακτικά, λες και θαρρείς πως πρέπει με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ να αποφανθούμε εμείς οι υπόλοιποι, ότι χρειάζεται να δώσουμε τα κλειδιά (ή τη σκυτάλη) στους δεκαεξαεπτάρηδες ώστε να μπουν στη… δικιά μας «αυλή» για να νιώσουν, παλαιοί και νέοι, ίσοι (?) μεταξύ τους… Νιώθω πως θα είναι κομμάτι δύσκολο, τουλάχιστον στην συλλογική-κοινωνική ψυχολογία.
Στοιχειοθετώ αυτά που μου έρχονται αυτονόητα στο νου: Εμπειρίες ζωής, εκτιμήσεις σε παρελθόντες χρόνους, μνήμες, βιωματικές ιστορίες, εργασιακές εμπειρίες κλπ. Δεν είναι λέξεις του αέρος όλα αυτά. Περιέχουν ένα φορτίο βαρύ το οποίο καταλήγει σε πολιτικές-κομματικές, ιδεολογικές συγκρίσεις. Σε τοποθετήσεις. Έτσι σχηματίζονται οι ιδεολογίες, επιλέγονται οι πολιτικές θεωρίες, οι εντάξεις μέσα σε πολιτικά κινήματα. Τώρα, αν αυτό το «έμπειρο» εκλογικό κοινωνικό σώμα των μεσηλίκων ψηφοφόρων δεν ψήφιζε τους καλύτερους κάθε φορά, επί τόσες δεκαετίες, αυτό οφείλεται στην προπαγάνδα, στην τηλεοπτική πάγια επιρροή, στον τρόπο ζωής, στις εργασιακές συνθήκες, στη βαθιά διαπλοκή, στους πελατειακούς διορισμούς , στον τρόπο λειτουργίας του δημοσίου, σε κομματικές-συνδικαλιστικές εξαρτήσεις, σε πολιτικές καταβολές, σε πολιτιστικές επιλογές, κλπ. Γνωστές οι παγίδες και οι αγκυλώσεις που ταλαιπωρούν και ελέγχουν το πόπολο, όχι μόνο στη δική μας χώρα αλλά σε όλον τον πλανήτη.

@@@

Επαναλαμβάνω: δεν έχω απάντηση για το θέμα τού δικαιώματος ψήφου των δεκαεξαεπτάρηδων. Δεν είμαι σίγουρος το κατά πόσο αυτές οι γενιές έρχονται με τη γνώση της ελληνικής ιστορίας από το Σχολείο. Μέσα σε όλα τα προηγούμενα, δεν μπορώ να γνωρίζω τον πνευματικό «κόσμο» που έχει ριζώσει στην ψυχή και το σώμα. Έχω άγνοια για τις ηθικές, θρησκευτικές και παραδοσιακές τους καταβολές. Είναι (αυτές οι ηλικίες) η περίοδος κατά την οποία ολοκληρώνονται κατά κάποιον τρόπο οι επιλογές «με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις» (θέμα βεβαίως που συνεχίζεται αδιάκοπα κατά τη διάρκεια της ζωής).
Ωωωωωω… Νιώθω πως το θέμα, είναι σπαζοκεφαλιά και δεν σας κρύβω πως με αφήνει ενεό…