Οι «μαινόμενοι πατριώτες» – όπως αποκαλούσε ο παππούς Πάγκαλος τους εμπόρους του πατριωτισμού – ήταν πάντοτε αυτοί που, με όρους ψυχοπαθητικού ανορθολογισμού, προκάλεσαν τις λεγόμενες «εθνικές τραγωδίες».
Πρώτη τους επιτυχία, η «εθνική τραγωδία» του 1897.
Με το που πέρασαν δύο δεκαετίες, οι ίδιοι και οι επίγονοί τους, προκαλούν τη δεύτερη τραγωδία: Με σημαία το μαγικό, «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά» και το θριαμβικό «έτσι το θέλαμε και τον εφέραμε», επαναφέρουν τον βασιλιά, αρνούμενοι να δουν ότι μαζί φέρνουν «πακέτο» και τη Μικρασιατική καταστροφή.
Μόλις η χώρα άρχισε να ψηλαφεί τη νεωτερικότητα, επιβάλλουν πατριωτικά δικτατορία. Σκοπός τους, να την καθηλώσουν στην Ανατολή, ώστε να την κρατήσουν μακριά από τις επικίνδυνες δοξασίες του δυτικού διαφωτισμού, που έφερνε η «Ελληνική άνοιξη» της δεκαετίας του 60.
H τελευταία μεγάλη «πατριωτική» τους πράξη, το πραξικόπημα της Κύπρου, που έφερε και τη διχοτόμηση του νησιού.
Έτσι, με τη σειρά των διαδοχικών καταστροφικών εκδηλώσεων του λεγόμενου υπερπατριωτισμού, επιβεβαιώνουμε συνεχώς, ότι δεν υπάρχει συλλογική ιστορική μνήμη, ώστε να μαθαίνουμε από το παρελθόν.
Ή, για να παραφράσουμε τη ρήση των μεγάλων προφητών, αν κάτι διδάσκει και εδώ η ιστορία, είναι ότι δεν διδάσκει τίποτε απολύτως! Γι’ αυτό και η εμμονή μας στην «εθνική παράνοια», που δίνει την εντύπωση «μιας μοίρας που μας καταδιώκει, ενός δαιμονικού χαρακτήρα των βιωμάτων μας».
Και σήμερα, οι πολιτικοί απόγονοι των υπερπατριωτών καταστροφέων της χώρας, μας καλούν σε νέους «αγώνες», ακόμη και σε συλλαλητήρια, για να μη λυθεί το «Μακεδονικό»!
Και ενεργούν κυνικά, από εκλογική κερδοσκοπία. Έτσι, ακόμη και τα πιο γελοία πρόσωπα του πολιτικού προσκηνίου, ενδύονται την στολή του «μακεδονομάχου», για να επιβιώσουν εκλογικά.
Οι οποίοι βεβαίως, αν πετύχουν να μη λυθεί «Μακεδονικό», ως «τίμιοι πατριώτες», ξέρουν τον ένοχο: Θα δείξουν και πάλι την Ευρώπη!
Θα πρόκειται όμως για κωμικοτραγική επανάληψη, αυτού που διαδραματίστηκε πριν ακριβώς 120 χρόνια. Όταν, στις 14-6-1897, μετά τον εξευτελισμό του 1897, η εφημερίδα «Σάλπιγξ» της Λεμεσού κατηγορούσε την «εκπορνευθείσαν υπό του συμφέροντος Ευρώπην», επειδή δεν παρεμπόδισε την Ελλάδα, ακόμη και με ναυτικό αποκλεισμό, να προβεί στις ενέργειες που προκάλεσαν τον καταστροφικό πόλεμο με την Τουρκία!
Και για την εφημερίδα ήταν «εκπορνευμένη» (η άτιμη Ευρώπη πάντοτε), διότι δεν έλαβε προληπτικά σωφρονιστικά μέτρα εναντίον μας, «..ενώ γνώριζε πού θα έφερεν το έθνος η ευγενής του τύφλωσις». (Γιάννης Γιαννουλόπουλος, «Η ευγενής μας τύφλωσις», εκδόσεις «Βιβλιόραμα»).
Με μία όμως διαφορά ως προς τους σημερινούς «μαινόμενους πατριώτες», που υποδύονται τους «τυφλούς μακεδονομάχους»: Η «τύφλωσή» τους, που τους οδηγεί να επιδιώκουν την αποτροπή της λύσης του «Μακεδονικού», δεν είναι καθόλου ευγενής. Αντίθετα, είναι σκέτη προστυχιά, αφού σκοπός τους είναι η εκλογική κερδοσκοπία. Γι’ αυτό ακριβώς, οι σύγχρονοι «μακεδονομάχοι», αν πετύχουν, δεν θα δικαιούνται στη συνέχεια να επικαλεστούν ως ελαφρυντικό την «ευγενή τους τύφλωση», αλλά μόνον την προστυχιά τους!