Όσο η πορεία της πανδημίας στη χώρα μας ακολουθεί αυξητική τροχιά, τόσο οξύνεται η συζήτηση για τις αιτίες που την προκαλούν. Η αρχική συναίνεση και εμπιστοσύνη  στους ειδικούς έχει παραχωρήσει τη θέση της στην πολιτική αντιπαράθεση και στην αλληλοεπίρριψη ευθυνών. «Ειδικοί» αναλυτές εκφράζουν καθημερινά ένα ευρύ φάσμα απόψεων που εξαντλεί τα όρια της συνωμοσιολογίας και της επιστημονικής φαντασίας. 

Την ίδια στιγμή έρχονται στο προσκήνιο και μια σειρά από ξεχασμένες συχνά έννοιες όπως «ατομική ευθύνη», «συνειδητή συμπεριφορά», «κοινωνική αλληλεγγύη», «φιλότιμο» κλπ. Πολλές από τις συμπεριφορές που εκδηλώνονται από το τέλος της καραντίνας και μετά απέχουν πολύ από την ουσία των όρων αυτών, υποδαυλίζοντας την έξαρση της διάδοσης του Κορωνοϊού. 

Ο εφησυχασμός των νέων ανθρώπων, που θεωρήθηκαν αρχικά άτρωτοι από τον ιό, δημιούργησε  την εικόνα μιας «ανεύθυνης και επιπόλαιας γενιάς» απέναντι στην πανδημία που προσέβαλε κυρίως τις μεγαλύτερες ηλικίες. Η προθυμία ορισμένων κομμάτων να στηρίξουν - στο όνομα της υπεράσπισης της «γενιάς της κρίσης» - ανεύθυνες νοοτροπίες και πρακτικές, δεν συνέβαλε στην εκτόνωση της κατάστασης.

Από το σημείο αυτό όμως μέχρι την άδικη ενοχοποίηση των νέων ανθρώπων, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Νέοι δεν είναι μόνο αυτοί που δεν σέβονται τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία ή προπηλακίζουν τους οδηγούς λεωφορείων ή περιφρονούν τα μέτρα στα μπαρ και στις συναυλίες. Νέοι άνθρωποι είναι και πάρα πολλοί από αυτούς που χειροκροτούσαμε από τα μπαλκόνια μας, είναι οι φοιτητές και οι μαθητές που προσπάθησαν να καλύψουν διαδικτυακά τις χαμένες ώρες διδασκαλίας, είναι τα νέα παιδιά που βλέπουν τα όνειρά τους για μια αξιοπρεπή εργασία στην Ελλάδα της νέας εποχής να θολώνουν.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας δεν είναι θέμα διαμάχης μεταξύ νέων και ηλικιωμένων. Θα κριθεί από την αυτοπειθαρχία των πολιτών και τη συλλογική ενεργοποίηση της κοινωνίας στη μάχη εναντίον ενός αόρατου και επικίνδυνου εχθρού.