Ο ανηλεής ξυλοδαρμός του νέου στη Νέα Σμύρνη και το δολοφονικό λιντσάρισμα του επίσης νεαρού αστυνομικού δυστυχώς δεν αφορούν μόνο τους δράστες. Είναι ενέργειες που δείχνουν πως σαν κράτος και κοινωνία έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας. Όχι όμως αυτό που επικαλούνται οι «Γεννήθηκα στις 17 Νοέμβρη». Αυτοί δεν υποστηρίζουν ένα αίτημα ενός κρατούμενου, αλλά την ιδεολογία ενός απίστευτου δολοφόνου. Έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας, όχι γιατί έχουμε χούντα, αλλά γιατί ακριβώς έχουμε δημοκρατία. Και η δημοκρατία δεν είναι μια εύκολη κατάσταση, η οποία λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο. Η δημοκρατία είναι μια δύσκολη συνθήκη, η οποία δεν εξαντλείται στις ελεύθερες εκλογές, συναθροίσεις και ελευθεροτυπία. Η λειτουργία της χρειάζεται να εμπνέει, να σε κάνει έτοιμο να την υπερασπίσεις, να τη νοιώθεις δική σου υπόθεση. Η δημοκρατία απαιτεί δύσκολες ισορροπίες οδήγησης σ? ένα δρόμο που δεν έχει ευθείες παρά μόνο στροφές πάνω σε μεγάλους γκρεμούς. Η δημοκρατία έχει δυο πνευμόνια: Το ένα είναι οι ελευθερίες και το άλλο η δημιουργία αίσθησης σ? όλους ή έστω τους περισσότερους πως ζουν σε μια «δίκαιη κοινωνία» που σέβεται την αξιοπρέπεια και των «επιτυχημένων» και των «αποτυχημένων». Και αυτό το δεύτερο απουσιάζει τα τελευταία χρόνια στη δημοκρατία μας, αλλά και σε πολλές άλλες δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες. Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και η στα καθ? ημάς εύκολη κατηγορία του «ψεκασμένου», του «συριζαλίτη» του «κ…δεξιού» το πιστοποιεί.
Τα ανακλαστικά «σκακιστή» της κυβέρνησης, το σύρσιμο του ΣΥΡΙΖΑ πίσω από θρασύδειλα ανθρωπάκια, το μίσος που διαρκώς εκλύεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν πως έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας. Το πρόβλημα αφορά το χαρακτήρα «της πολιτικής όξυνσης που παίρνουν οι πολιτικές αντιθέσεις, η δηλητηρίαση της πολιτικής ατμόσφαιρας με μίση, η αγριότητα των πολιτικών ηθών, οι εύκολες συκοφαντίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που δημιουργούν μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που δεν επιτρέπει την ψύχραιμη τοποθέτηση κάθε πολίτη στα πολιτικά προβλήματα, την ομαλή διεξαγωγή των πολιτικών αγώνων, την εμμονή στις δημοκρατικές διαδικασίες…». Ποιος και πότε τα λέει αυτά; Είναι ο εξαιρετικός Γραμματέας του ΚΚΕ εσωτερικού Μπάμπης Δρακόπουλος στην απολογία του στο Εφετείο της χούντας το 1972 (Μπάμπης Δρακόπουλος. Ένας δημοκρατικός ηγέτης της Αριστεράς. Ανέκδοτες αναμνήσεις και πολιτικά κείμενα. - ΑΣΚΙ, Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, Θεμέλιο, σ. 261). Εδώ συμπυκνώνεται το τι έφταιξε και φτάσαμε στη δικτατορία.
Μήπως τότε οι συγκεντρωμένοι στη Νέα Σμύρνη και σε πολλές άλλες πόλεις είναι κάποιοι «νεοαγανακτισμένοι»; Όχι. Το 2010 είχαμε την κινητοποίηση όσων νόμιζαν πως το πρόβλημα ήταν ότι οι κυβερνώντες δεν ήθελαν να συνεχίσουν να τους δίνουν το βιοτικό επίπεδο και την ανοδική κινητικότητα που είχαν. Η αγωνία των σημερινών συγκεντρωμένων δεν αφορά να τους επιστρέψουν όσα είχαν, αλλά το ότι χάνουν κι όσα τους έμειναν. Τους παρακινεί η κούραση από την πανδημία και κυρίως η αίσθηση απουσίας προοπτικής για το μέλλον. Και αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα για τη δημοκρατία από τους γεννημένους στις 17 Νοέμβρη εχθρούς της.
Πηγή: www.tanea.gr