Η προσπάθεια συγκρότησης ενός νέου ενιαίου πολιτικού οργανισμού στον προοδευτικό χώρο θα έχει νόημα μόνον εάν οι δυνάμεις που θα πάρουν μέρος είναι αποφασισμένες να συνεισφέρουν πραγματικά στην πορεία ανάκαμψης και στην αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη ριζική αλλαγή των νοοτροπιών που οδήγησαν σε αποτυχία όλα τα σχετικά εγχειρήματα, χωρίς προσωπικές και κομματικές θυσίες. Ο νέος φορέας ή θα εμπνεύσει οραματικά, πολιτικά και προγραμματικά ή δεν χρειάζεται να υπάρξει.
Η δουλειά που ολοκληρώνεται αυτές τις μέρες από την κοινή επιτροπή θέσεων, αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη στο προγραμματικό κομμάτι που έχει αναλάβει. Όχι μόνο στον τομέα των προτάσεων που θα διατυπώσει αλλά και στη διαδικασία του πλουραλιστικού διαλόγου που ακολουθήθηκε. Όταν οι διαχωριστικές ταμπέλες παραχωρούν τη θέση τους στον ειλικρινή διάλογο, η πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να οδηγήσει σε προωθητικές συγκλίσεις αλλά και στη διευκρίνηση και καλύτερη κατανόηση των διαφορετικών απόψεων που υπάρχουν.
Η συζήτηση θα συνεχιστεί φυσικά. Και όσο περισσότερο θα συνεχίζεται, αντιμετωπίζοντας τα πολύπλοκα ζητήματα ουσιαστικά και όχι συνθηματολογικά, τόσο περισσότερο θα ανταποκρίνεται στην ανάγκη να δοθούν σύγχρονες απαντήσεις από προοδευτική-μεταρρυθμιστική σκοπιά. Δεν μπορούμε να μιλάμε, για παράδειγμα, για τις ευθύνες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, αν δεν συμφωνήσουμε πρώτα για το τί δημόσιο και τί ιδιωτικό τομέα θέλουμε να έχουμε και δεν ορίσουμε τις αρχές λειτουργίας και συνεργασίας καθώς και τις προτεραιότητές τους. Ούτε και είναι σωστό να μιλάμε γενικά και αόριστα για το πρόσημο των μεταρρυθμίσεων, αντί να συμφωνήσουμε στο συγκεκριμένο περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων που επείγει γίνουν.
Πολύ περισσότερο δεν βοηθάει, ούτε και ανταποκρίνεται στις σημερινές πρωτοφανείς συνθήκες της κρίσης που βιώνει η χώρα, η ιδεολογική οχύρωση πίσω από «ονομασίες προέλευσης»: κεντροαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι κλπ. Πρώτον γιατί πολλές αποδείχτηκαν μάλλον σχετικές και ευμετάβλητες στις ελληνικές συνθήκες και δεύτερον γιατί ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό κόμμα έχει ανάγκη από όλο τον πλούτο των ιδεών του προοδευτικού φάσματος για να προχωρήσει με αξιώσεις.
Πέρα, ωστόσο, από το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα και την προγραμματική πρόταση, ο καινούργιος προοδευτικός φορέας χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο. Χρειάζεται να παρουσιάσει ένα νέο αφήγημα στην κοινωνία, ένα όραμα ικανό να κινητοποιήσει τους απογοητευμένους και αποστασιοποιημένους πολίτες. Και χρειάζεται κυρίως μια ηγεσία ικανή να το εκφράσει και να εμπνεύσει το νέο ξεκίνημα.
Ας μην μείνει – γι ακόμα μια φορά – η υπόθεση της ανασυγκρότησης του προοδευτικού-μεταρρυθμιστικού χώρου και της ανάδειξης της ηγεσίας του στα χέρια πολυχρονισμένων μηχανισμών. Ας γίνει υπόθεση όλων των προοδευτικών πολιτών.