Είναι φανερό ότι κάτι αλλάζει. Το τέλος της δημοσιονομικής κρίσης πιστοποιήθηκε πλέον και από τους πιο δύσκολους κριτές, οι οποίοι βάζουν και τη μόνη αξιόπιστη σφραγίδα. Τα λεφτά τους. Αν, όμως, τα ελλείμματα ήταν η πιστοποίηση της χρεοκοπίας, δεν ήταν και η αιτία. Αυτή βρίσκεται βαθύτερα, στο DNA της ελληνικής πολιτικής και πολιτισμικής πραγματικότητας. Αν αυτά δεν αλλάξουν, θα κατασταλάξουμε ως έθνος στη θλιβερότερη έκφραση φτώχειας, το «μεροδούλι ? μεροφάι», με τη χρεοκοπία πάντα ως απειλή. Και ως γνωστόν, το DNA δεν αλλάζει, αν δεν «αλλάξει» ο ίδιος ο οργανισμός.
Η τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή και η περιπετειώδης, οριακή υπερψήφιση των διαρθρωτικών αλλαγών ίσως αποδειχθεί η πρώτη κίνηση μετάλλαξης της Ελλάδας σε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Ο λόγος είναι ότι επέφερε σημαντική αλλαγή στο πολιτικό κλίμα και, ακόμη σημαντικότερο, στη νοοτροπία που κράταγε τη χώρα καθηλωμένη. Η ήττα των δυνάμεων της συντήρησης, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, ήταν συντριπτική. Οχι λόγω των αριθμών, αλλά λόγω των δυνάμεων που έθεσε σε κίνηση. Αν οι πολιτικές δυνάμεις που άντεξαν στη μάχη και, κυρίως, αυτές που διαμορφώνονται τώρα, δεν «αυτοκτονήσουν» στις επερχόμενες εκλογές, ο πόλεμος μεταξύ προόδου και συντήρησης θα έχει κριθεί και η χώρα θα έχει σωθεί οριστικά.
Τα παραπάνω δεν συνιστούν «ευλογία» των κομμάτων της συγκυβέρνησης, που, δημοσκοπικά, δεν περνούν τις καλύτερες μέρες τους. Η ελπίδα βρίσκεται στην ουσιαστική ενίσχυση των δυνάμεων που εγγυώνται μια καλύτερη Ελλάδα αλλά ήταν μέχρι τώρα χωρίς πραγματική πολιτική εκπροσώπηση. Οχι μόνο το νέο και πολλά υποσχόμενο Ποτάμι, αλλά και η μετεξέλιξη και επανεμφάνιση δυνάμεων του πολιτικού Κέντρου, που μέχρι τώρα ασφυκτιούσαν στα αρρωστημένα κόμματα της Μεταπολίτευσης ή απείχαν από την πολιτική, αποτελούν ελπίδα για μετάβαση της χώρας σε μία άλλη σχέση με την πολιτική ηθική και λογική.
Αυτό που κατατροπώθηκε προχθές ήταν οι δυνάμεις της αυταρχικής, ανιστόρητης και μικρονοϊκής Αριστεράς που «βολεύεται» με μια Ελλάδα φτωχή και εξαρτημένη από το κόμμα-κράτος. Αυτό που κέρδισε είναι η άποψη ότι οι συντεχνίες και το κομματικό κράτος ανήκουν οριστικά στο «χρονοντούλαπο» της Ιστορίας. Οπως ο πολύ σοβαρά άρρωστος που γλιτώνει «από του Χάρου τα δόντια» μπορεί πάλι να ελπίζει σε μία νέα ζωή, έτσι και η Ελλάδα ίσως κατορθώσει να γιορτάσει τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας ως αρχή μιας νέας ιστορικής περιόδου και όχι ως τον επικήδειο μιας εθνικής αποτυχίας.