Αγαπητέ κύριε Ρουμπινί, χαίρομαι για σας που κάνατε την αυτοκριτική σας. Είστε ώριμος άνθρωπος πρέπει να παραδεχτούμε. Μπορεί να σας έχουν ονομάσει «προφήτη», αλλά εσείς καταλαβαίνετε πως προφήτης δεν μπορεί να είναι κανένας. Το μέλλον δεν προβλέπεται, τι να κάνουμε. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στον κόσμο εκτός από τους δείκτες της οικονομίας. Υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που δεν εκτιμήσατε καλά, όταν δηλώνατε σίγουρος ότι δεν θα ήταν στο ευρώ σε ένα χρόνο η Ελλάδα. «Επεσα έξω σαν πρωτάρης» είπατε στον ιστότοπο του Spiegel. Το Spiegel με τα προφητικά εξώφυλλά του, με το Akropolis adieu που είχε βάλει πέρσι τον Μάιο και τρέχαμε να βρούμε τη Mireille Mathieu να το τραγουδά σε αθώες δεκαετίες με φόντο τις κολόνες του Παρθενώνα. Αυτές οι κολόνες σάς έφαγαν νομίζω, η Ακρόπολη ακριβώς. Οι αστάθμητοι συναισθηματικοί παράγοντες. Ο Γκίντερ Γκρας. Δεν το είχατε υπολογίσει το καθήκον προς τους προγόνους, το αίσθημα προστασίας προς τη μητέρα που έχει μεταφερθεί προς την Ελλάδα από μια ολόκληρη Ευρώπη. Εγώ σας το έλεγα, αλλά δεν με ακούγατε, η Ευρώπη δεν θα εγκαταλείψει την Ελλάδα με τίποτε, είναι σαν τον Αινεία που πήρε τον πατέρα του στον ώμο ενώ η Τροία καιγόταν.

Δεν ξέρω αν σας παρηγορεί, αλλά τον πληρώνουμε ακριβά αυτόν τον δεσμό, πρέπει να ξέρετε. Η γηραιά μητέρα παραμένει προσκολλημένη στο γήρας μέχρι να πιει το αίμα της νεότητας. Το να σε σώζουν συνεχώς οι άλλοι σε κακομαθαίνει καταστροφικά. Σε κάνει απαιτητικό, σαν τις μανάδες ακριβώς, τις τυραννικές μανάδες που έχουν άποψη για όλα και δεν ανέχονται τίποτε και κανέναν κοντά στο παιδί τους. Γκρινιάρη σαν τα παιδιά αυτών των μανάδων που χτυπάνε τα πόδια στο πάτωμα, τσιροκοπάνε και κρατάνε την αναπνοή τους μέχρι να τους κάνεις το χατίρι. Δεν ωριμάζεις ποτέ, δεν αντικρίζεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητές του ποτέ με ειλικρίνεια, συνέχεια παλεύεις να δώσεις μεγαλόπρεπες εντυπώσεις, μπλέκεσαι σε παιχνίδια εξάρτησης. Δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Περιμένεις πάντα το προστατευτικό χέρι του μεγάλου να σε βοηθήσει, κι όλο τα βάζεις μαζί του όταν το απλώνει στα δύσκολα. Η ωρίμανση αναβάλλεται επ” αόριστον. Για όταν ξοφλήσεις τα δάνεια. Για όταν λυθεί η απεργία. Για όταν έλθει ο σοσιαλισμός. Ή ένας καλύτερος κόσμος. Ή η βασιλεία των ουρανών. Πολύ κουραστικό πράγμα, κύριε Ρουμπινί μου.

Πέσατε έξω λοιπόν, και μπράβο που το παραδέχεστε. Εσείς κάνετε την αυτοκριτική σας, το Spiegel κάνει τη δική του (ίσως καταλάβει ότι όσο περισσότερα αρχαία δημοσιεύει τόσο οξύνει το αίσθημα προστασίας που λέγαμε), εμείς εδώ, για να δούμε, θα κάνουμε ποτέ τη δική μας ή θα μείνουμε να υπερασπιζόμαστε την ελληνικότητα της λέξης;