Από μιαν άποψη είναι πολύ ανησυχητικό: μια τεχνοκρατική προσέγγιση, με ποικίλες ενάρετες στοχεύσεις (την πάταξη του λαθρεμπορίου• την αύξηση των κρατικών εσόδων), με ισχυρή υποστήριξη από έγκυρους διεθνούς παράγοντες (την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ), εφαρμόζεται τελικά, παρά τις αντιστάσεις του «λαϊκισμού» και των «συντεχνιών». Το αποτέλεσμα: οι πόλεις μας μετατρέπονται σε θαλάμους αερίων. Ούτε καν τα κανάλια δεν μπορούν να κρύψουν τόση αιθαλομίχλη!
Το συμβάν είναι μια πολύτιμη αλληγορία. Μας διδάσκει αίφνης πως οφείλουμε να κρατάμε «μικρό καλάθι» όσον αφορά την αρτιότητα των λύσεων που μας συστήνονται από την ξένη τεχνοκρατία. Όχι γιατί τους λείπει η γνώση. Τους λείπει όμως το ενδιαφέρον για το μακροπρόθεσμο συμφέρον του τόπου. Αν ακολουθήσουμε τυφλά τις οδηγίες τους για «εξυγίανση» και «ανάκαμψη» είναι πολύ πιθανό μετά από μερικά χρόνια να ανακαλύψουμε πως είμαστε βαθιά θαμμένοι σε μια χωματερή της Ευρώπης.
Είπα «μακροπρόθεσμο συμφέρον» και θυμήθηκα τα δικά μας χάλια: της πολιτικής μας τάξης κι ημών των πολιτών. Κάπως πρέπει να μπει στην εξίσωση της πολιτικής μας σκέψης το μέλλον και το κοινό συμφέρον. Αν δεν το κάνουμε, μας περιμένει μια αργή αποσύνθεση -και πολύς πόνος, φτώχεια, βία και απελπισία. Η αιθαλομίχλη που μας πνίγει είναι της ιδίας υφής με το χρέος που μας έπνιξε: είναι φτιαγμένο από εγωισμό, μυωπία και σκανδαλώδη αδιαφορία για τα κοινά αγαθά. Με τέτοιες αξίες, κανείς δεν δικαιούται να επιβιώσει -και δεν επιβιώνει.
Τέλος χρειαζόμαστε αλλαγές που να ξεφεύγουν από το πλαίσιο των εμπεδωμένων συμφερόντων της Μεταπολίτευσης. Όσον αφορά την αγορά καυσίμων π.χ. σύμφωνα με το ΔΝΤ το καρτέλ που έχουν στήσει οι κ.κ. Βαρδινογιάννης και Λάτσης μας κοστίζει 1 δις ευρώ τον χρόνο. Προκειμένου να αποφύγουν να ζημιώσουν αυτούς τους επιχειρηματίες, οι κυβερνώντες επέλεξαν να μας πνίξουν στην κάπνα. Επίσης, προκειμένου να μην θίξουν την (ΓΕΝΟΠ) ΔΕΗ, άφησαν στάσιμο επί δεκαετίες το ενεργειακό μας τοπίο. Από τη μια τα εμπεδωμένα συμφέροντα, από την άλληη δημόσια υγεία: το πολιτικό σύστημα δεν δίστασε και πολύ. Εξάλλου οι ογδόντα τόσοι νεκροί των πυρκαγιών του 2007 το έχουν διδάξει πως με καλή επικοινωνιακή διαχείριση, μερικά πετυχημένα σποτάκια, «σφιχτή» συνεργασία με τα μίντια και κάποια ψωροχιλιάρικα, οι πεθαμένοι φιμώνονται εύκολα.
Είναι κρίμα, γιατί λύση υπάρχει και είναι προφανής: η αναβάθμιση του κτιριακού αποθέματος της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι ένα μεγάλο έργο που θα πρόσφερε τα επόμενα χρόνια θέσεις εργασίας, δημοσιονομική ισορροπία, τουριστική και παραγωγική αναβάθμιση, διάσωση του δασικού πλούτου της περιοχής, μείωση του οικολογικού αποτυπώματος της χώρας και βελτίωση της δημόσιας υγείας. Αλλά εμείς μεν όταν έβρεχε λεφτά κρατούσαμε ομπρέλες (ανάποδα, για να τα μαζεύουμε και να τα χαρίζουμε στους «δυνατούς»), οι δε Ευρωπαίοι έχουν τόσο καεί από τα αναπτυξιακά πακέτα του παρελθόντος που δεν νιώθουν ακόμα έτοιμοι να δώσουν τα δις τους κάπου που να πιάσουν τόπο.
Ο Νίκος Ράπτης είναι διαχειριστής της ppol.gr