Σήμερα, πρώτη μέρα του χρόνου, θα ασχοληθώ με την Αχέντ Ταμίμι, τη δεκαεξάχρονη Παλαιστίνια, καινούργια ηρωίδα στο πολύχρονο δράμα τού μετώπου Παλαιστίνης-Ισραήλ, η οποία θα συνεχίσει να μας απασχολεί και να συμβολίζει το αργόσυρτο μαρτύριο μιας σύρραξης που τελειωμό δεν έχει…
Είναι από εκείνα τα γεγονότα τα οποία θα σέρνονται, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα, αφού ανίκανοι και εμπλεκόμενοι παγκόσμιοι ηγετίσκοι ασχολούνται με ένα θέμα το οποίο δεν γνωρίζουν ιστορικά, θρησκευτικά, γεωγραφικά και, κυρίως, ανθρωπιστικά.
Η αναγνώριση τώρα της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, από τον ακατάλληλο αρχομανή πλανητάρχη Τραμπ, έδωσε το έναυσμα για μια νέα intifada (εξέγερση). Η λέξη έχει την ιδιαίτερη σημασία της για τον νέο… ιερό πόλεμο των Παλαιστίνιων μαχητών και απλών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν υποστεί τα μύρια όσα υφίστανται συνήθως οι υποδουλωμένοι λαοί όλης της υφηλίου… Ιδιαιτέρως εκείνοι που χρόνια τώρα απαιτούν την επιστροφή τής γης και της πατρίδας τους…
Δεν θα ήθελα να εξετάσω και να αναλύσω περισσότερο το πολύπλοκο και δαιδαλώδες θέμα τής φλεγόμενης, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, περιοχής τής Μέσης Ανατολής, γιατί οι γνώσεις μου, γύρω από το θέμα, δεν επαρκούν ώστε να στηρίξω άξια λόγου επιχειρήματα. Το μεσανατολικό ζήτημα δεν είναι για καφενεία και καφέδες…

Κρατάω όμως το γεγονός ενός ανήλικου κοριτσιού! Κρατάω τα πιτσιρίκια τής Παλαιστίνης, με τις σφεντόνες και τις πέτρες στο χέρι, να στέκονται απέναντι από τους οπλισμένους σαν αστακούς ισραηλινούς στρατιώτες. Κρατάω την απόλυτη φτώχια και τον πόνο, ζωγραφισμένο στα πρόσωπα και στο σώμα των κατακτημένων Παλαιστίνιων…
Μήπως έχω… ζωγραφίσει στη νόησή μου ένα πολιτικό μελό, απ’ εκείνα που χαράζονται εύκολα σε… παλαιοαριστερές συνειδήσεις;
Η Αχέντ Ταμίμι δεν είναι μια τέτοια «περίπτωση», που μπορεί να χρησιμεύσει ως…. δόλωμα. Ψάξτε την ιστορία της. Ναι, μόλις στα δεκαέξι της έχει ιστορία! Από την ηλικία των εννέα (9) χρόνων, θα την δείτε να διαμαρτύρεται εντονότατα στους καταγέλαστους Ισραηλινούς κατακτητές της. Τώρα, μέσα από την οργή τής οικογένειας του βαριά ξυλοκοπημένου και χτυπημένου με σφαίρα 14χρονου αδελφού της, ο οποίος βρίσκεται σε κώμα, πήγε και διαμαρτυρήθηκε, την συνέλαβαν και την έκλεισαν στο κελί. Έκλεισαν μετά και την αδελφή της και την μάνα της… Οι φωτογραφίες της Αχέντ αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο και έγινε το σύμβολο της νέας intifada.
Τώρα, οι ισραηλινοί έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από τον κλεφτοπόλεμο, και τα σύμβολα τα οποία όντως δημιουργούν ακόμα στις μέρες μας, μια καταγγελτική ατμόσφαιρα σε όλη την παγκόσμια κοινότητα…

Μέσα σ’ αυτά, έρχεται να προστεθεί και η κατάπτυστη δήλωση του ισραηλινού δημοσιογράφου Μπεν Γκάσπιτ ο οποίος, από τα συμφραζόμενά του βγαίνει η πρότασή του για… βιασμό της ανήλικης! Απολαύστε πλάγιο κουτοπόνηρο λόγο στην εφημερίδα «Maariv»:
«Στην περίπτωση των κοριτσιών (σσ. εννοεί και την 16χρονη φυλακισμένη) θα πρέπει να καθοριστεί ένα τίμημα με κάποια άλλη ευκαιρία, στο σκοτάδι, χωρίς μάρτυρες και κάμερες»…
Τέτοια περιστατικά σκεπάζουν οποιοδήποτε συναισθηματικό μου μελό μετατρέποντάς το σε θυμό και οργή, τουλάχιστον. Καταμαρτυρεί την ωμότητα σε συνδυασμό με την υπεροψία τού αυταρχισμού τού ισχυρού! Για να το πω με άλλα λόγια, δυσκολεύομαι να την διαχωρίσω από την φασιστική αντίληψη των ισχυρών τής ναζιστικής χιτλερικής περιόδου, και ο νοών νοείτω…

Όλα αυτά τα καθημερινά στα χώματα της Ιερουσαλήμ και όχι μόνο, εάν κανείς αφαιρέσει την σκληρότητα και τον ωμό ρεαλισμό εκείνων που στηρίζουν τον χωροφύλακα της περιοχής, όπως και το μένος που εκδηλώνει και υφίσταται το απροστάτευτο εμβρυακό κράτος, μαζί και ο κατακερματισμένος μηχανισμός των Παλαιστίνιων, όλα αυτά λοιπόν λειτουργούν και συμβολικά. Αυτό δεν είναι αμελητέο. Η ιστορία των Εθνών έχει να επιδείξει πλήθος από σύμβολα, τα οποία σηματοδοτούν ατομικές υπερβάσεις, ηρωισμούς, αυτοθυσίες, και άλλα παρόμοια. Τέτοια σύμβολα έγιναν σημεία αναφοράς τής ανθρωπότητας ή τουλάχιστον του μέρους εκείνου που έχει τις απαραίτητες ευαισθησίες, ώστε να παραδειγματίζεται από σύμβολα ικανά να διατηρούν ζωντανές τις μνήμες και να αφυπνίζουν…
Η περίπτωση της νεαρής Αχέντ Ταμίμι, θα υπάρχει πλέον στις συνειδήσεις, βοηθούντος του παγκόσμιου διαδικτύου που άπλωσε την εικόνα της σε όλο τον κόσμο. Η φυλακισμένη Αχέντ εν δυνάμει θα μπορούσε να μετασχηματιστεί σε ωρολογιακή βόμβα, που δεν γνωρίζει κανείς το χρόνο έκρηξης… Όσο και να θεωρούν κάποιοι ξεπερασμένη μια τέτοια άποψη περί διατήρησης συμβόλων στην εποχή μας, στην φαινομενικά εποχή της λήθης… Ωστόσο, γνωρίζουμε πως τα σύμβολα, όλα τα σύμβολα θα έλεγα, δημιουργούν ένα σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας συνείδησης, της παράδοσης και της ιστορικής μνήμης. Πίσω από τα σύμβολα βρίσκονται οι ιστορίες και πίσω απ’ αυτές χτίζεται η ανθρώπινη πορεία με τις αντιφάσεις, τις δραματουργίες, τις μαύρες και τις λευκές σελίδες, με τα ανθρώπινα και τα απάνθρωπα στοιχεία της, με ό,τι επί τέλους την δόμησε και την δομεί.

Είναι θεωρώ απαραίτητο να δείτε τον θυμό τής οχτάχρονης τότε Αχέντ να σφίγγει τις γροθιές της μπροστά στον πάνοπλο ισραηλινό στρατιώτη. Σύμβολα, επαναλαμβάνω τα οποία θα μείνουν ως παρακαταθήκη για τους αγώνες όποιου καταπιεζόμενου, ανίσχυρου, ανήμπορου, υπόδουλου.
Ξαφνικά, με κατάκτησε αυτό το δεκαεξάχρονο κορίτσι από την Παλαιστίνη. Τη θεώρησα και δική μου κόρη, δικό μου παιδί, δικό μου άνθρωπο, που θέλω τόσο πολύ να το προστατεύσω από τον καθημερινό κίνδυνο που διατρέχει, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε και βρέθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο, αλλά, στη σωστή πλευρά της ζωής…