Οι επιτυχίες του Μακρόν και του Ρέντσι έχουν ξεχωριστή σημασία για τις αλλαγές και ανακατατάξεις που σημειώνονται στον αποκαλούμενο ενδιάμεσο χώρο. Ο πρώτος, χωρίς να στηρίζεται από κάποιο κόμμα, υπερκέρασε στις γαλλικές εκλογές τα παραδοσιακά σχήματα. Αποκλείοντάς τα από τον δεύτερο γύρο, έχει βάσιμες πιθανότητες να αναδειχθεί πρόεδρος. Ο δεύτερος επανεξέλεγη στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας με ποσοστό 73%, αμφισβητούμενος μάλιστα από κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες του κόμματός του – Ντ’ Αλέμα, Μπερσάνι. Ενδιαφέρον είναι ότι στις εσωκομματικές κάλπες προσήλθαν δύο εκατομμύρια πολίτες.
Μακρόν και Ρέντσι αποδεικνύουν ότι τον ζωτικό χώρο ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά μπορούν να ενσαρκώσουν όσοι διατυπώνουν νέο πολιτικό λόγο και πρωτίστως διαθέτουν ηγετικότητα. Κοινό χαρακτηριστικό τους, ο ρεαλισμός και η απεξάρτησή τους από νεφελώδη ιδεολογήματα. Αμφότεροι επιδιώκουν την επαναχάραξη των ορίων μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων, αποποιούμενοι παλιές σημάνσεις. Η επικράτησή τους οφείλεται στο ότι τοποθετούνται εύστοχα απέναντι στις σημερινές αντιθέσεις. Αντιστρατεύονται τον ανορθολογισμό, τον εθνολαϊκισμό, τον ευρωσκεπτικισμό. Απορρίπτουν παρωχημένες αντιλήψεις και κάθε είδους κλισέ, στα οποία επιμένουν κεντροδεξιές και κεντροαριστερές δυνάμεις. Η οριοθέτησή τους επιχειρείται στο γόνιμο έδαφος σύγχρονων προτάσεων, αποδεσμευμένων από τα υποδείγματα του παρελθόντος.
Ο καθαρόαιμος δεξιός Φιγιόν και ο ορθόδοξος σοσιαλιστής Αμόν απέτυχαν να προσελκύσουν εκείνους τους εκλογείς, που αναζητούν νέες εκφράσεις. Το ναυάγιο του υποψηφίου των σοσιαλιστών ήταν πρωτοφανές. Αποκαλυπτική είναι και η περίπτωση του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Μετά την ανάδειξη του Κόρμπιν στην αρχηγία, παλινδρομεί σε απόψεις που αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας. Αποτέλεσμα, η συρρίκνωσή του και η αποξένωση από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Αλλά και ο Σουλτς, μόλις μίλησε για συμπόρευση με το Ντε Λίνκε, υπονόμευσε τη δυναμική του. Έτσι προχώρησε σε αναπροσαρμογή, εγκαταλείποντας τα δήθεν αριστερά ανοίγματα. Η εγχώρια κατακερματισμένη Κεντροαριστερά διαβαίνει την έρημο. Η Γεννηματά αδυνατεί να εκφράσει την ανασύνθεσή της. Το δε ΠΑΣΟΚ, αποτελεί κραυγαλέο παράδειγμα δυσαρμονίας με τις τωρινές ανάγκες, προσομοιάζοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μακρόν και Ρέντσι δείχνουν ότι ο ενδιάμεσος χώρος για να αποκτήσει υπόσταση και ισχύ χρειάζεται άλλη ταυτότητα. Οι παλιές συνταγές δεν είναι πλέον ελκυστικές. Οι μεταβολές που συντελέστηκαν στο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον των ευρωπαϊκών χωρών καθιστούν απαραίτητη τη θεμελίωση μιας στρατηγικής που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες και στις νέες αντιθέσεις.