Όσοι με τιμούν με την προσοχή τους στη φιλόξενη αυτή ιστοσελίδα ίσως ενθυμούνται την επιχειρηματολογία μου σχετικά με τον εγχώριο κόκκινο λαϊκισμό και τον εγχώριο Τραμπ. Πολιτική καταγωγή, πολιτική παιδεία και κουλτούρα, νεο-κομμουνιστικά και λενινιστικά εργαλεία πολιτικής ανάλυσης και πολιτικής πρακτικής, νεο-σταλινική ηγετική ομάδα των «εκκαθαρίσεων», της ακόρεστης δίψας για εξουσία και κατάκτησης των «αρμών» της, θωπεία της πολιτικής βίας, ελάχιστος σεβασμός απέναντι στη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους θεσμούς της, δήθεν «αντι-συστημικός» και διχαστικός εθνολαϊκιστικός πολιτικός λόγος, μάλλον άναρθρες κραυγές γεμάτες μίσος, μισαλλοδοξία και τοξικότητα αποτελούν μερικούς από τους βασικούς παράγοντες που το αρχηγικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει κάποια μετεξέλιξη, έστω ελληνικής υβριδικής φύσεως, για να προσεγγίσει τα μεσαία στρώματα και τον πολυσύνθετο δημοκρατικό μεσαίο πολιτικό χώρο. Άπαντες γνωρίζουν ότι η κυριαρχία στο χώρο αυτό συνοδεύεται από πολιτική και κυβερνητική κυριαρχία.
Τα ανωτέρω, έχω και πάλι επανειλημμένα τονίσει, δεν αποτελούν εμπόδιο για την παρουσίαση «ελκυστικών» προγραμμάτων τύπου Θεσσαλονίκης μήπως και ξεχαστεί η ανήκεστος βλάβη δισεκατομμυρίων και η θεσμική λεηλασία που προκάλεσε στη χώρα η διακυβέρνηση της φαιοκκόκινης λαϊκιστικής συμμαχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η οικονομία και η τσέπη μετρούν καθοριστικά. Άπαντες το γνωρίζουν. Κυρίως αυτοί που εύχονται και επιδιώκουν την κατάρρευση και καταστροφή της χώρας, πατώντας επί των πτωμάτων της πανδημίας.
Ο εγχώριος Τραμπ, προσπαθεί και πάλι να μεταμφιεστεί. Διότι, αυτό πράττουν οι λαϊκισμοί. Ούτε να προσαρμοστούν μπορούν ούτε να μεταλλαχτούν. Απλώς «στρίβουν» εξ ανάγκης και αλλάζουν προβιά για να εξαπατήσουν. Κάτι τέτοιο θα συμβούλεψαν στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να συγγράψουν και να δημοσιεύσουν το άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (9/5). Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μεγάλος Τιμονιέρης προσφεύγει στα μισητά και εχθρικά «συστημικά» ΜΜΕ, εξ αιτίας των οποίων ισχυρίστηκε ότι έχασε τις εκλογές το 2019. Φιλοξενήθηκε από τον ιδιοκτήτη βοθροκάναλου, τον ΣΚΑΙ, προεκλογικά το 2019 με πολύ καλά αποτελέσματα, σύμφωνα με τους δημοσκόπους, έστω και της τελευταίας στιγμής. Τώρα, ο ίδιος ιδιοκτήτης φιλοξενεί άρθρο του στη «συστημική» του εφημερίδα, την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής. Κάθε άλλο παρά ασήμαντο το αναγνωστικό της κοινό για να διαβάσει τη δημαγωγία, τα ψέματα και τα fake news εκ των οποίων βρίθει το εν λόγω άρθρο. Πάει να «συναντήσει» ένα κοινό που το έβριζε και λοιδορούσε ως πουλημένο, «μενουμεευρωπαίο» και όλα τα άλλα άθλια κοσμητικά επίθετα με τα οποία κοσμούσε και κοσμεί τους «εχθρούς» του με τον χυδαίο λαϊκισμό του, αναβιώνοντας διχασμούς που η χώρα πλήρωσε με πολύ αίμα.
Μετά από τις αλλεπάλληλες ήττες του σε πολλαπλές κάλπες το 2019 ο «Λεγάμενος» έσπευσε να αυτο-χαρακτηριστεί «αντι-συστημικός» και εναγκαλίστηκε παντός είδους αποχρώσεις του «αντι-συστημισμού». Από τη μια η στήριξη στα αιτήματα ενός καταδίκου τρομοκράτη και κατά συρροή δολοφόνου όπως ο Κουφοντίνας, η αποστολή της Νεολαίας για «επιμορφωτικά» σεμινάρια στο Γράμμο και το Μάλι-Μάδι, η συμπόρευση με τους αριστεριστές, από την άλλη το «θα λογαριαστούμε», το «όταν έρθουμε τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς» του Πολάκη και της Ζανέτ, οι «εκκαθαρίσεις» του Τζανακόπουλου, ο Βελουχιώτης, η Πρωτομαγιά με κάδρο τους γίγαντες του προοδευτισμού πρώην ΓΓ του ΠΑΣΟΚ και διάφορους άλλους συνοδοιπόρους. Συνάμα δε η προσπάθεια των προπαγανδιστικών κονδυλοφόρων να πείσουν ότι «οι κακοί» εντός του κόμματος είναι οι «άλλοι» όχι ο αρχηγός, μολονότι Πολάκης και Τσίπρας είναι από την ίδια πολιτική μήτρα, όπως δικαίως επισημαίνεται, έστω και καθυστερημένα, από ορισμένους σοβαρούς αρθρογράφους. Ορισμένοι μάλιστα ζητούν μετά επιτάσεως από τον αρχηγό να διώξει τον Πολάκη ως αναγκαίο όρο της διαβόητης «στροφής» προς το Κέντρο. Εις μάτην. Τους «γράφει» κανονικά. Ακόμα κι αν είχε τα κότσια να των διώξει για να προσφέρει υποτίθεται κάποια αξιόπιστα στοιχεία «στροφής» κάποιος άλλος (η) θα έπαιρνε τη θέση του. Διότι, το πρόβλημα δεν είναι ο Πολάκης αλλά ο Πολακισμός. Δεν μπορεί να «ξεστοκάρει».
Ωστόσο, η στρατηγική του «Λεγάμενου» έχει επιτύχει. Εδραίωσε τα διαπιστευτήριά του προς τα Αριστερά, η εκλογική του βάση παραμένει συμπαγής, το αντι-δεξιό του πλαίσιο έχει παγιδέψει το ΚΙΝΑΛ στην εσωστρέφεια και στασιμότητα. Και στην Ευρώπη ΟΚ. Ούτε ο Μελανσόν κατάφερε να τον λακτίσει ούτε το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα τον αποξένωσε. Προσκεκλημένος παρατηρητής. Σε δυο βάρκες. Μια χαρά. Τώρα αισθάνεται έτοιμος για ρεσάλτο προς άλλες εκλογικές πελατείες. Δεν χάνει ευκαιρία. Μοιράζει αφειδώς ξένα κόλλυβα, ως συνήθως.
Επομένως, αφήνει τους άλλους να αλιεύουν με τον Γράμμο, τον Βελουχιώτη και τον Κουφοντίνα και βλέποντας ότι η Ναομί Κάμπελ, ο Σίζεκ, ο Αλτουσέρ και Μπαλιμπάρ και οι συν αυτώ, καθώς και οι Λακλάου και Μουφ έχουν ξεθωριάσει και δεν «πουλάνε» κάτι ψελλίζει περί «Αριστεράς και Δεξιάς». Κάποιος θα του είπε κάτι για τον Μπόμπιο και τον Πικετί. Και ο μεν Μπόμπιο ευανάγνωστος. Αλλά κι ο Πικετί δεν είναι και πολύ δύσκολο να διαβάσει κανείς πόσο μάλλον να κατανοήσει το «Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» με τις 752 σελίδες του (στην ελληνική έκδοση). Ίσως μερικά cohibas δρόμος σε άνετο κρουαζερόπλοιο. Δεν βαριέσαι. Βάλε «νεοφιλελευθερισμό» και μπόλικο Μπάϊντεν κι άσε κατά μέρος τον «διαβολικό» Τραμπ. Περασμένα – ξεχασμένα. Ας αλλάξουμε αφήγημα, θα σκέφτηκε. Τι έχω να χάσω; Θα φωνάξει η «αριστερή κομματική πτέρυγα»; Σιγά τα λάχανα. Εδώ προχωράμε απτόητοι προς τη «σοσιαλδημοκρατία» (sic).
Καθένας, βέβαια, δικαιούται να έχει τη δική του προσωπική γνώμη αλλά δεν δικαιούται να έχει τα δικά του γεγονότα. Όταν μάλιστα δεν είναι σε θέση να αντιληφτεί για λόγους πολιτικής κουλτούρας, παιδείας και κατάλληλων εργαλείων ανάλυσης των σύγχρονων κοινωνιών ότι οι αριστερές πολιτικές ιδέες που θέλει να εκπροσωπεί για την οργάνωση της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτείας έχουν οδηγήσει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και σε εκατόμβες θυμάτων. Έχουν ιστορικά δοκιμαστεί και παταγωδώς αποτύχει αλλά έχουν ριχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, τότε δικαιολογημένα η εξαπάτηση και παραπλάνηση των πολιτών καθίσταται Δευτέρα φύση. Η δε έσχατη πλάνη και αυταπάτη είναι χειρότερες των πρώτων.
«Ο Κόσμος αλλάζει. Εμείς;», είναι ο τίτλος του άρθρου του Α. Τσίπρα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής. (8/5). Εύλογο το ερώτημα εν μέσω κοσμογονικών, πράγματι, αλλαγών. Μόνο που το απευθύνει σε λάθος διεύθυνση. Διότι, θα έπρεπε να το απευθύνει πρωταρχικά στον εαυτό του και στο κόμμα του.
Η Ελλάδα για να προχωρήσει, να προοδεύσει, να εισέλθει στη νέα εποχή δεν χρειάζεται ούτε τον εγχώριο Τραμπ, ούτε το κόμμα του ούτε τις μεταλλάξεις τους. Έχουν πολιτικά και ιδεολογικά χρεοκοπήσει. Μόνο ο περίεργος εξαιρετισμός της χώρας συντηρεί ακόμα μια εμφυλιοπολεμική, κομμουνιστογενή και χυδαία λαϊκιστική Αριστερά, πέραν του ορθόδοξου ΚΚΕ. Κι επειδή ακριβώς αποτελούν εμπόδια θα τα παραμερίσει και θα τα υπερκεράσει Είναι αμφίβολο αν βρεθούν εκ νέου πολλοί «χρήσιμοι ηλίθιοι» να εμπιστευθούν πολιτικούς απατεώνες ολκής. Το αντίθετο της γνώσης δεν είναι η άγνοια για την οποία επαίρονται ως αθώο «λαϊκό» γνώρισμα αλλά η παραπλάνηση και η απάτη. Το δις και τρεις εξαπατείν απομένει να διαπιστωθεί. Διότι, η Αχίλλειος πτέρνα των πολιτικών απατεώνων είναι η ψευδαίσθησή τους ότι η απάτη τους δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ.
Το «νέο ελληνικό όνειρο» που έχει όλες τις αναγκαίες πολιτικές και οικονομικές προϋποθέσεις να γίνει πραγματικότητα με το τέλος της πανδημίας, η «Νέα Ελλάδα», δεν έχει ανάγκη από τον εφιάλτη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τον έζησε. Έπαθε. Αμφιβάλλω, όμως, αν έμαθε όσα όφειλε. Ο εγχώριος Τραμπ και το κόμμα του ας κρατήσουν για τον εαυτό τους την αυταπάτη ότι οι «άλλοι» πλην των ιδίων δεν βρίσκονται με «τη σωστή πλευρά της ιστορίας». Δεν χρειάζεται να την πληρώσει η χώρα ξανά.
Οι ομογάλακτοι αριστεροί Ισπανοί λαϊκιστές Podemos καταποντίστηκαν στις περιφερειακέ εκλογές της Μαδρίτης την περασμένη εβδομάδα. Προφανώς δεν βρέθηκαν στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Όχι ότι επιχαίρει κανείς για την επικράτηση των δεξιών λαϊκισμών, αλλά αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι οι φαιοκόκκινοι λαϊκισμοί, οι πιο σοβαρές σήμερα απειλές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Μόνο όσοι δεν το αντιλαμβάνονται και αθωώνουν εκ προοιμίου τους αριστερούς λαϊκισμούς μόνο και μόνο για τον επιθετικό τους προσδιορισμό, εξεπλάγησαν από το αποτέλεσμα.
Καθώς ολοκληρώνω το άρθρο το απόγευμα της Κυριακής αναμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια των κομματικών προπαγανδιστών περί «μετριοπάθειας» και «στροφής» προς το μη αριστερό κοινό. Οι «γεφυροποιοί» θα ικανοποιηθούν, όπως και κάποιοι άλλοι ακόμα και από τη συντηρητική παράταξη που σχεδόν εκλιπαρούν, για ακατανόητους λόγους, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ασκήσει τον συστημικό, θεσμικό του ρόλο με σοβαρότητα και ευθύνη. Για να μην επικρατεί δήθεν αλαζονεία από την κυβερνητική πλευρά. Να υπάρχει, δηλαδή, αντίπαλο δέος, κι ό,τι νάναι. Ματαίως. Πρόκειται για ανοησίες. Διότι, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί η χώρα χρειάζεται τον παλιό δικομματισμό και γιατί δεν μπορεί να περάσει σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Θα επανέλθω επ? αυτού.
Προς το παρόν ας αφήσουμε τον εγχώριο Τραμπ στο δικό του κόσμο, στη δική του μηχανή του χρόνου να επισκέπτεται άλλους αιώνες. Άλλωστε, ούτε ο ίδιος φαίνεται να πολυκαταλαβαίνει σε ποια εποχή ζει.