Μακρόν ή Καρεμπάουερ; Ποιές προτάσεις ,  οι φιλόδοξες του Γάλλου προέδρου Ε. Μακρόν ή οι εξόχως περιοριστικές της επικεφαλής των  Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών Ανεγκρετ Κράμπ-Καρεμπαουερ,  που παρουσιάστηκαν πρόσφατα,  θα μπορουσαν να αποτελέσουν τη βάση για ένα πραγματικά  Ευρωπαικό πρόγραμμα ενοποίησης  ;   Νομίζω ότι από μόνες τους οι προτάσεις αυτές δεν μπορούν να συγκροτήσουν πειστικό ενωσιακό σχέδιο.   Για ένα  προοδευτικό πρόγραμμα ενοποίησης και ματαρρυθμίσεων   θα πρέπει να συνεκτιμηθούν οι προτάσεις πρώτα απ’όλα του Ευρωπαικού Σοσιαλιστικόυ Κόμματος ( PES)  αλλα και της Επιτροπής και άλλων φορέων( κέντρων ερευνών, κλπ)   . Με τη σύνθεση αυτή συγκροτείται  ένα ολοκηρωμένο  πρόγραμμα με τα   ακόλουθα  δέκα σημεια : 1) την οικοδόμηση  της δημοκρατικής Ευρώπης των πολιτών με την   ενίσχυση και εκδημοκρατισμό των κεντρικών υπερεθνικών θεσμών και διαδικασιών   προκειμένου να αποκαταστήσουν την νομιμοποίηση της  Ένωσης, 2) τη  δημιουργία της κοινωνικής Ευρώπης με την διαμόρφωση μιας συνεκτικής  ευρωπαϊκής πολιτικής για την ανάπτυξη ,  απασχόληση  και σύγκλιση που θα χρηματοδοτείται από   ένα ισχυρό  προυπολογισμό    για την ακύρωση των   πολιτικών λιτότητας, ανεργίας, κοινωνικής περιθωριοποίησης ,  φτωχοποίησης, 3)την ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) με την προώθηση, μεταξύ άλλων,  της οικονομικής ένωσης ,  ολοκλήρωσης της τραπεζικής ένωσης,  δημοσιονομικής ένωσης  με  την απόκτηση από την  Ευρωζώνη  δημοσιονομικής ικανότητας, κ.α.),  4)τη διαμόρφωση συνεκτικής Ευρωπαϊκής άμυντικής πολιτικής με στόχο την εγκαθίδρυση κοινής άμυνας (Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ένωσης)  μέχρι το 2025 με όλα τα μέσα, στρατιωτικά και άλλα, για την πρόληψη, διαχείριση, επίλυση κρίσεων και την  προστασία των κρατών μελών   ως ένα   “σύστημα συλλογικής ασφάλειας”- απο εσωτερικές και εξωτερικές απειλες ( « Ευρώπη που Προστατεύει»), 5)την ενίσχυση του ρόλου της Ένωσης στο περιφερειακό και παγκόσμιο σύστημα με την ενδυνάμωση της κοινής εξωτερικής πολιτικής (ΚΕΠΠΑ ).  Η Ένωση θα πρέπει να αποκτήσει τα μέσα και ευελιξία στη λήψη αποφάσεων ( ειδική πλειοψηφία)  για τη διασφάλιση της περιφερειακής και παγκόσμιας σταθερότητας , 6)τη διαμόρφωση ολοκληρωμένης κοινής  πολιτικής για τη μετανάστευση, τους πρόσφυγες και την προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης στη βάση των αρχών της αλληλεγγύης και “δίκαιης κατανομής των βαρών” με τη ριζική αναθεώρηση, μεταξύ άλλων, του κανονισμού του Δουβλίνου  και την υιοθέτηση ενός  κοινού συστήματος ασύλου, 7)την εμβάθυνση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς στους τομείς που δεν έχουν ακόμη  καλυφθεί ( χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, ψηφιακή αγορα, κ.λπ) παράλληλα με την ανάπτυξη των συνοδευτικών πολιτικών ( αποτελεσματική αντιμετώπιση  κλιματικής αλλαγής,κ.α.), 8)την προώθηση της διεύρυνσης της Ένωσης με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων καθώς και με  την Τουρκία στη βάση εκπλήρωσης των προβλεπόμενων  κριτηρίων (“κριτήρια Κοπεγχάγης”, κ.α), 9) την προώθηση της δημοκρατικής κανονιστικής εμπλαισίωσης της παγκοσμιοποίησης, προκειμένου ως διαδικασία να λειτουργεί επωφελώς “για όλους” χωρίς να δημιουργεί «χαμένους» (loosers) και να εκτρέφει ανισότητες  που τροφοδοτούν τον εθνολαϊκισμό, προστατευτισμό και εσωστρέφεια, και 10) σε ότι αφορα τις  μορφές «διαφοροποιημένης, ευέλικτης  ολοκλήρωσης», αυτές  θα πρεπει να χρησιμοποιούνται  ως μέσο «έσχατης προσφυγής» και μόνο όπου τούτο ειναι αναγκαίο για την εμβαθυνση της ενοποίησης. Ενώ η  αναθεώρηση των Συνθηκών και η προοπτική καταρτισης  ενός ενιαίου  συνταγματικού κειμένου θα πρέπει να παραμείνουν ως   καταληκτικοί στοχοι της διαδικασιας για την οικοδόμηση της Πολιτικής Ένωσης.. .