Εάν θεωρήσουμε ότι στρατηγικός στόχος της χώρας για τα επόμενα χρόνια είναι η βιώσιμη και διατηρήσιμη ανάπτυξη με επίτευξη ρυθμών άνω του 4%-5% ώστε να αναστραφούν χρόνιες παθογένειες και να αποκατασταθεί η μάκρο και μίκροοικονομική ισορροπία ,τότε ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται με δύο τρόπους :
Αφενός, η χώρα να καταστεί πόλος προσέλκυσης ξένων επενδυτικών κεφαλαίων με την προϋπόθεση βέβαια διασφάλισης τόσο αναγκαίου φορολογικού κλίματος όσο και πολιτικής σταθερότητας. Σημειωτέον ότι η συμμετοχή των ξένων άμεσων επενδύσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ για πολλά χρόνια κυμαίνεται γύρω στο 1,5%-2%.
Αφετέρου, η ανάγκη σχεδίασης μιας σοβαρής Εθνικής στρατηγικής εξωστρέφειας με επιλογή μίγματος ,εμπορεύσιμων κατά βάση , προϊόντων ικανών να αναμετρηθούν με αντίστοιχα ανταγωνιστικά προϊόντα στις διεθνείς αγορές. Σημειωτέον επίσης εδώ ότι ο εξαγωγικός προσανατολισμός της οικονομίας πρέπει να στοιχειοθετείται στη βάση της παραγωγικής καινοτομίας και τεχνολογικής υπεροχής των προϊόντων και όχι ως αναγκαστική επιλογή συρρίκνωσης της εσωτερικής αγοράς η και μείωσης του κόστους εργασίας.
Στην πρώτη περίπτωση αναπτυξιακής προσέγγισης συντάσσονται και στρατηγικές επιθετικών εξαγορών και ιδιωτικοποιήσεων ιδιωτικών δυναμικών ελληνικών επιχειρήσεων που επί της ουσίας «περνούν στα χέρια» ξένων ιδιωτικών πολυεθνικών κεφαλαίων. Ως παραδείγματα επιτυχημένων εξαγορών καταγράφονται οι: ΑΒ Βασιλόπουλος από την Βέλγο ολλανδική Ahold Delhaize, η Misko στή Barilla, η Ελαις στην Unilever, η Μινέρβα στην Paterson Zochonis,, η Κωτσόβολος στην Dixons, η Παπαστράτος στην Philip Morris, τα τσιμέντα Χάλυψ στην Italcementi, η ποτοποιία Μεταξάς στην Remy-Cointreau. Αλλά και τα δύο τελευταία χρόνια η υαλουργία Γιούλα στην BA Vidro, το νοσοκομείο Metropolitan στην CVC Capital Partners κ.ά.
Παρόμοιες στρατηγικές εξαγωγών που συνεπάγονται νέες επενδύσεις με δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης , ανανέωση τεχνολογικών υποδομών με ενσωμάτωση προηγμένου know-how, πρότυπα συστήματα οργάνωσης και διοίκησης με εσωτερική αναδιοργάνωση διαδικασιών και νέες managerial τεχνικές , λειτουργικές επίσης οικονομίες ,υιοθέτηση οικονομιών κλίμακας καθώς και άνοιγμα σε νέες αγορές και μεγιστοποίηση των αποτελεσμάτων πωλήσεων, προφανώς αυτού του τύπου οι στρατηγικές είναι καλοδεχούμενες στην ελληνική οικονομία καθώς υπηρετούν πιστά το νέο μοντέλο ανάπτυξης που έχει ανάγκη η χώρα και συμβάλλουν στη δυναμική μετεξέλιξη της ελληνικής οικονομίας.
Υπάρχει βέβαια από την άλλη και η αναγκαστική περίπτωση επιχειρήσεων που δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τον υπερδανεισμό, δεν λειτούργησαν προβλεπτικά στην επερχόμενη από το 2010 κρίση, υστέρησαν στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων και αφέθηκαν σε αυτήν με αποτέλεσμα να περάσουν στον έλεγχο εγχώριων επενδυτικών ή πολυεθνικών σχημάτων για πιθανές αναδιαρθρώσεις των υπερδανεισμένων χαρτοφυλακίων τους ή εσωτερικές αναδιοργανώσεις των λειτουργιών τους.
Ως εκ τούτου ,ατεκμηρίωτες απόψεις περί στρατηγικών αφελληνισμού και ιδιωτικοποιήσεων που υπονομεύουν τα θεμέλια της οικονομίας δεν χωρούν, καθώς παρόμοιες απόψεις όταν έρχονται αντιμέτωπες με έννοιες όπως «λουκέτα», αναγκαστικό κλείσιμο των επιχειρήσεων ,κακή οργάνωση και στρατηγική, δυσάρεστο και συγκρουσιακό εσωτερικό επιχειρησιακό κλίμα , τότε αντιλαμβάνεται κανείς και αξιολογεί στις σωστές διαστάσεις την έννοια του εθνικού συμφέροντος σε αντίστιξη με αυτή του ίδιου προσωπικού οφέλους.
Δηλαδή στη ματαιόδοξη επιδίωξη να παραμένει κανείς Πρόεδρος απλά για να υπάρχει μία ΔΕΚΟ ή μια Ιδιωτική επιχείρηση ,με την δικαιολογία ότι κάποτε την δημιούργησε, να θέτει σε κίνδυνο από τη μια, την προοπτική και το μέλλον του Οργανισμού με αδικαιολόγητη κατασπατάληση πόρων και από την άλλη ,το σοβαρότερο που είναι το μέλλον της επόμενης γενιάς.