Ήταν θυμάμαι καλοκαίρι όταν ο Πρόεδρος Ντελόρ κάλεσε έκτακτη σύσκεψη της Ε.Ε. Το θέμα ήταν ο δεύτερος πόλεμος του Ιράκ. Ζήτησε από τους Επιτρόπους να προτείνουν δράσεις ώστε να καταστρωθεί μια στρατηγική για το μέλλον της Ευρώπης. Θεώρησε ότι ο πόλεμος για την ανατροπή του Χουσείν ήταν μονομερής ενέργεια, χωρίς δηλαδή να  ζητηθεί η γνώμη της Ένωσης,  και υπέσκαπτε το κύρος της

Η κ. Βάσω Παπανδρέου, τότε Επίτροπος, πρότεινε δυο στρατηγικής σημασίας δράσεις. Να αποκτήσει η Ένωση αμυντική πολιτική και να υπάρξει διεύρυνση για την συμμετοχή και άλλων ευρωπαϊκών κρατών που θα το επιθυμούσαν. Με στόχο βέβαια την συμμετοχή και της Κύπρου στο κύμα εντάξεων.

Κύριο μέλημα της Ένωσης ήταν η ένταξη των χωρών του ανατολικού μπλοκ που είχε διαλυθεί. Μάλιστα έλεγαν πολλοί , θυμάμαι, ότι είναι ηθικό χρέος της Ευρώπης να αγκαλιάσει τις ευρωπαϊκές χώρες που έζησαν στο πετσί τους την σκοτεινή περίοδο της ΕΣΣΔ.

Λίγα χρόνια μετά η διεύρυνση υλοποιήθηκε με την ένταξη της Κύπρου και των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην Ένωση. Όσο για την κοινή πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας ο ρόλος της Επιτροπής διευρύνθηκε σε επίπεδο συντονισμού σε τομείς όπως η κυβερνοασφάλεια και η τρομοκρατία.

Στην διάρκεια αυτής της διαδικασίας υπήρξε και μια σημαντική απώλεια τόσο από γεωπολιτική άποψη όσο και από οικονομική, η έξοδος της Μ. Βρετανίας. Γιατί όσο μικραίνει η πίτα, τόσο ελαττώνεται η οικονομική δυνατότητα της Ένωσης να συνδράμει τους φτωχότερους σε ανταπόδοση των κερδών των ισχυρών από την τελωνειακή Ένωση και την Εσωτερική αγορά.

Παράλληλα η πανδημία συνεχίζει και αυξάνει την επιθετικότητά της με προφανή αποτελέσματα στην παγκόσμια οικονομία.

Το ενδιαφέρον για ένταξη συνεχίστηκε με το άνοιγμα της μακρόχρονης πορείας για τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων. Στο μεταξύ όμως, οι χώρες αυτές εντάχτηκαν στο ΝΑΤΟ.

Προ ημερών, μια νέα ομάδα κρατών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης -η Μολδαβία, η Ουκρανία και η Γεωργία- με την παρουσία του Σαρλ Μισέλ διακήρυξαν την απόφασή τους για την συμμετοχή τους στην Ένωση. Προφανώς πρόκειται για μια κίνηση που βρίσκει την Ρωσία σφόδρα αντίθετη. Και με το δίκιο της. Ο Κίσινγκερ, ο μάγος της διπλωματίας της ισορροπίας των μεγάλων δυνάμεων, θα δίσταζε πολύ να θέσει σε απειλή το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.

Σε σχέση με την Ουκρανία δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που τα όπλα έδιναν τον τόνο στην περιοχή με αποτέλεσμα την κατάληψη της Κριμαίας από τον Πούτιν. Και πολύ πρόσφατα η ένταση είχε φτάσει σε επικίνδυνο σημείο με τις στρατιωτικές κινήσεις του ΝΑΤΟ και του Ρωσικού στόλου να βρεθούν αντιμέτωποι και με το δάχτυλο στην σκανδάλη.

Η Γεωργία έχει εκφράσει ήδη από καιρό την απόφασή της να υποβάλει αίτηση ένταξης το 2024.

Τέλος η Μολδαβία, το φτωχότερο κράτος της Ευρώπης, μετά τις πρόσφατες εκλογές συντόνισε τον βηματισμό της προς την ίδια κατεύθυνση.

Είναι προφανές ότι η πορεία προς την ένταξη των τριών κρατών θα είναι ναρκοθετημένη για γεωστρατηγικούς λόγους. Το εγγύς μέλλον θα δείξει αν το σχέδιο προχωρήσει.

Κατά την γνώμη μου η πορεία θα είναι ομαλότερη αν οι τρεις χώρες αποσυνδέσουν την διαδικασία από την ένταξη στο ΝΑΤΟ και επικεντρωθούν στην αξιοποίηση των πόρων της προενταξιακής περιόδου στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Παράλληλα η Ευρώπη οφείλει να βρει τρόπους μειώσει την αντιπαλότητα με την Ρωσία. Και τέτοιοι τρόποι υπάρχουν. Δύσκολοι σίγουρα, αλλά εφικτοί. Και το εμπόριο, επωφελές και για τις δυο πλευρές, είναι το καλύτερο φάρμακο.

Πηγή: www.tanea.gr