Όπως φαίνεται από τις εξελίξεις, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ προχωράει με όλες τις... τιμές που προβλέπονται σε τέτοιες διαδικασίες. Έτσι, και ενώ συνεχίζονται οι παραιτήσεις στελεχών από τα καθοδηγητικά όργανα και απλών μελών από τις οργανώσεις τους, είχαμε την ανεξαρτητοποίηση 11 βουλευτών οι οποίοι, το βράδυ της Δευτέρας 4 Δεκεμβρίου, ανακοίνωσαν το όνομα της νέας Κ.Ο. που συγκροτούν και όλοι μαζί ετοιμάζονται για το ιδρυτικό συνέδριο ενός νέου κόμματος, στις αρχές της άνοιξης. Το όνομα που επέλεξαν για την Κοινοβουλευτική τους Ομάδας -και ίσως όχι και για το κόμμα- είναι Νέα Αριστερά. Δεν μπαίνουμε στη συζήτηση για το λογότυπο ή για το όνομα αυτό καθεαυτό, αναρωτιόμαστε ωστόσο πόσο πραγματικά “νέα” είναι; (Το πόσο “αριστερά” είναι δεν είναι δική μας δικαιοδοσία να το αποφασίσουμε και μακριά από εμάς τα... αριστερόμετρα). 

Το “οικοδόμημα”, λοιπόν, χτίζεται με παλιά υλικά, ενώ “ιδιοκτήτες” της προσπάθειας είναι στελέχη μιας εποχής για την οποία, σε κάθε ευκαιρία, δηλώνουν υπερήφανα και μάλιστα για το σύνολο όσων έγιναν την τετραετία 2015-2019. Έτσι, ενώ σήμερα καταγγέλλουν το “τέρας του λαϊκισμού”, δεν είναι μακριά η εποχή που -στο όνομα του λεγόμενου κομματικού πατριωτισμού- το ανέχτηκαν και κάποια στιγμή τελικά του έμοιασαν. Επίσης, αποτάσσουν την ακροδεξιά, νοσώντας μάλλον από επιλεκτική αμνησία, αφού ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που υπηρέτησαν ως υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς σε μια κυβέρνηση που σχηματίστηκε και με την ψήφο εμπιστοσύνης των ΑΝ.ΕΛ.

Ωστόσο, δίνοντάς τους την επιβεβλημένη πίστωση χρόνου, ας επιχειρήσουμε να σχολιάσουμε τον τρόπο με τον οποίο μας συστήθηκαν. Υπάρχει κάτι φρέσκο και καινούργιο σε όσα είπαν κατά την παρουσίαση της Κ.Ο. ή στα όσα είπαν στη συνέχεια; Τα ίδια παρωχημένα συνθήματα και επίθεση σε μια κακή κυβέρνηση, με τις ίδιες ακριβώς λέξεις που χρησιμοποιούσαν και ως στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες οδηγήθηκαν σε απανωτές εκλογικές ήττες. Συμπέρασμα; Ο κίνδυνος να υπάρχουν μόνο ως ετεροπροσδιοριζόμενοι με βάση όσα δεν θα κάνει ή δεν θα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Κασσελάκη, είναι κάτι περισσότερο από υπαρκτός. 

Κλείνοντας ας μιλήσουμε και για τον “ελέφαντα στο δωμάτιο” της κεντροαριστεράς. Υπάρχει όντως “άνοιγμα” Ανδρουλάκη προς την πλευρά των 11; Επιδιώκει η Νέα Αριστερά να (ξανα)κυβερνήσει μέσω συμμαχίας -αυτή τη φορά- με το ΠΑΣΟΚ; Και τελικά, είναι ζητούμενο η οικοδόμηση ενός πόλου απέναντι στη σημερινή πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη και αν ναι τι χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει αυτός; 

Προφανώς και η μονοκρατορία της Ν.Δ. δεν μπορεί να συνεχιστεί και οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να επανέλθουν σύντομα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ρόλος τους όμως πρέπει να έχει σαφείς αναφορές στο σήμερα και το βλέμμα στο αύριο και όχι στο χθες. Συμμαχίες με “υλικά” που έρχονται από το κακό και εξίσου αποτυχημένο παρελθόν, ειδικά την ώρα που δεν δείχνουν διάθεση αυτοκριτικής, δύσκολα θα οδηγήσουν πολύ μακριά. Ωστόσο, είναι λάθος να αποκλείει κάποιος εκ πρωίμου, μόνο και μόνο από “πολιτικό γινάτι”, ενδεχόμενες “συμπτώσεις” σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ή συμφωνίες εντός της κοινωνίας. Στο τέλος τέλος, ότι και να γράφουμε εμείς, για ακόμα μία φορά τις απαντήσεις τελικά θα τις δώσει η ίδια η -πολιτική- ζωή.