Το κακό με τον δικομματισμό δεν είναι μόνον ότι εναλλάσσονται δύο κόμματα διαδοχικά στη διακυβέρνηση της χώρας αλλά και ότι εναλλάσσονται ταυτόχρονα και στην αντιπολίτευση, αναλαμβάνοντας το κάθε κόμμα τον ρόλο για τον οποίο είχε μόλις κατηγορήσει το άλλο.

Η πρόσφατη θριαμβολογία του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο στις αγορές έφερε στη μνήμη την αντιπολιτευτική δήλωση Τσίπρα το ’14 ότι η τότε – πανομοιότυπη – έξοδος της κυβέρνησης Σαμαρά δεν ήταν παρά ένα «έγκλημα σε βάρος του ελληνικού αλλά και όλων των ευρωπαϊκών λαών».

Την καταστροφολογική αυτή αντιπολιτευτική τακτική εξέφρασε πρόσφατα, με τον καλύτερο τρόπο, αντιπρόεδρος της ΝΔ ο οποίος δήλωσε σχετικά με την προοπτική λύσης του Σκοπιανού ότι τη λύση θα πρέπει να την ψηφίσει η κυβερνητική πλειοψηφία για να περάσει από τη Βουλή. Το εθνικό συμφέρον της χώρας στα χέρια του Καμμένου για απαράδεκτες μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Στο ίδιο κακώς εννοούμενο αντιπολιτευτικό πλαίσιο τοποθετείται και η απόφαση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας για τη μη συμμετοχή των στελεχών της παράταξης στα «περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια» που διοργανώνει, με προφανείς στόχους, η κυβέρνηση.

Μπορεί οι έλληνες ψηφοφόροι να έχουν εξοικειωθεί να ψηφίζουν κυρίως για να φύγει ένα κόμμα, αυτή τη φορά ωστόσο, μετά το μάθημα της βαθιάς και ατέλειωτης κρίσης, σημασία δεν έχει μόνο το ποιος πρέπει να φύγει, αλλά και το ποιος θα έρθει στην εξουσία. Και η ΝΔ, όσο περνάει ο καιρός, πείθει ολοένα και λιγότερο ότι είναι η καταλληλότερη.