Πολύς θόρυβος προκλήθηκε από την πρόσφατη απόφαση της Κυβέρνησης της Ελλάδας να μην συμμετάσχει σε φόρουμ υπό την αιγίδα της Εσθονικής Προεδρίας στο Ταλίν, με θέμα τα «Εγκλήματα του Ναζισμού και του Κομμουνισμού». Αυτή η απόφαση προκάλεσε την κριτική της αντιπολίτευσης και διάφορες συζητήσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι, εντούτοις, παρήγορο ότι τελικά μόνον 8 από τις 27 χώρες μέλη της ΕΕ πήραν μέρος στο Συνέδριο αυτό. Και, ίσως, δεν είναι τυχαίο ότι οι 8 αυτές χώρες έχουν επιδόσεις σε κινήματα στήριξης του ναζισμού κατά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο και ξενοφοβικών ακροδεξιών προσεγγίσεων στην παρούσα φάση.
Είναι φανερό ότι οι οργανωτές του συμποσίου επιχειρούν την εξίσωση του ναζισμού και του κομμουνισμού. Αν η προσπάθεια περιοριζόταν στην ταύτιση του ναζισμού με τον σταλινισμό, ίσως να υπήρχαν κάποια ερείσματα για να επιχειρηματολογήσει κάποιος. Όμως αυτή η ισοπέδωση σε επίπεδο ιδεολογίας είναι και αβάσιμη και ιστορικά αστήρικτη. Το ότι ο σταλινισμός, ως μία μορφή εφαρμογής του κομμουνισμού (έστω και κυρίαρχη, για μία ιστορική περίοδο), διέπραξε εγκλήματα και θηριωδίες, αποτελεί γεγονός αυταπόδεικτο και ιστορικά τεκμηριωμένο. Και αυτά τα εγκλήματα θα πρέπει να καταδικάζονται χωρίς δισταγμό. Όμως, ο κομμουνισμός ως ιδεολογία δεν ξεκινά, ούτε τελειώνει στον Στάλιν. Κομμουνιστής ήταν και ο Ντούμπτσεκ, αρχιτέκτονας της άνοιξης της Πράγας. Ήταν και ο Μπερλινγκουέρ, ο θεμελιωτής του σοσιαλισμού με δημοκρατικό πρόσημο, που χαρτογραφήθηκε πολιτικά ως «Ευρωκομμουνισμός». Ήταν, ακόμα, ο Χο Τσι Μινχ που αποτέλεσε το πιο φωτεινό παράδειγμα του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και απαλλαγή από την ξένη στρατιωτική επέμβαση. Είτε, λοιπόν, συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με τον κομμουνισμό, δεν νομιμοποιείται να κατηγορεί όλους τους κομμουνιστές για εγκλήματα. Το ίδιο δεν ισχύει για τους ναζιστές.
Η προσπάθεια, λοιπόν, ισοπέδωσης, με μία μονοκοντυλιά, εκτός από αβάσιμη, είναι και ύποπτη και προσπαθεί να υπηρετήσει αλλότριους σκοπούς. Σε μία εποχή που ο κόσμος, και ιδιαίτερα η Ευρώπη και η Αμερική, βρίσκονται αντιμέτωπες για μία ακόμα φορά με το τέρας του ναζισμού, μήπως αυτή η εξίσωση επιχειρεί να ελαφρύνει το εγκληματικό προφίλ των νεοναζί, αφού δεν είναι οι μόνοι και υπάρχουν πολλοί σαν αυτούς; Και δεν αποτελεί, μήπως, διαστρέβλωση της πραγματικότητας η επιχειρούμενη ταύτιση μίας ιδεολογίας (;), του ναζισμού, που το έγκλημα και η θηριωδία αποτελεί συστατικό μέρος του DΝΑ της, με μία άλλη ιδεολογία, που διακηρύσσει μεν την ισότητα και την ευημερία όλων των ανθρώπων, αλλά που στην φάση της πρακτικής της εφαρμογής στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού εξετράπη σε εγκλήματα; Είναι με αυτό το σκεπτικό που το Ευρωκοινοβούλιο πριν από 10 χρόνια απέρριψε με μεγάλη πλειοψηφία μία ανάλογη προσπάθεια ακροδεξιών κύκλων. Και είναι αξιοσημείωτο ότι τότε όλα τα Ελληνικά πολιτικά κόμματα στο Ευρωκοινοβούλιο απέρριψαν την ισοπέδωση ως απαράδεκτη.
Ως άνθρωπος που πολύ έντονα στιγμάτισα τον Στάλιν για τα εγκλήματα του, ως άνθρωπος που αμφισβήτησα την θεωρία των «μοντέλων» και του «ιδεολογικού κέντρου», αρνούμαι να ταυτίσω τους κομμουνιστές αντιστασιακούς της Ελλάδας, που μαζί με τους μη κομμουνιστές συναγωνιστές τους, όρθωσαν το ανάστημα τους ενάντια στην φασιστική και ναζιστική εισβολή, με την απάνθρωπη πολεμική μηχανή του Άξονα. Αρνούμαι να ταυτίσω τον πατριώτη που υπερασπίζεται την πατρίδα του, με τα κτήνη που λειτουργούσαν φούρνους και κρεματόρια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μεθόδευαν την γενοκτονία ολόκληρων λαών και φυλών. Όχι στα πλαίσια κάποιας εκτροπής, αλλά στα πλαίσια εφαρμογής της ιδεολογίας τους για την ανώτερη φυλή, που θα έπρεπε να απαλλαγεί από τους «υπάνθρωπους» κατά την ορολογία τους.
Σήμερα η ιστορική μνήμη επιτάσσει από την μία να μην ξεχάσουμε τα θύματα του Στάλιν στα Γκουλάγκ και στο Κατίν. Από την άλλη, όμως, επιτάσσει ότι η ανθρωπότητα, όχι μόνον πρέπει να μην ξεχνά, αλλά αγωνιστικά να ορθώνει το ανάστημα της για να μην αναβιώσει το νεοναζιστικό, ρατσιστικό τέρας, που σηκώνει και πάλι, απειλητικά το ανάστημα του.
Και κάτι τελευταίο. Αν ήταν να επιλέγουμε από τις πράξεις του Στάλιν, θα μπορούσαμε να του αναγνωρίσουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην σωτηρία της ανθρωπότητας από τον ναζισμό, όπως του αναγνώρισαν ο Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ, αποσιωπώντας τα εγκλήματα του. Κάτι τέτοιο θα ήταν απαράδεκτο. Αυτό να μην το ξεχνούν αυτοί που συνωστίζονται στα μνημόσυνα του Γρίβα, παραγνωρίζοντας τα δικά του εγκλήματα και απομονώνοντας μόνο κάποιες περιόδους της δικής του δράσης.
Δημοσιεύτηκε στην κυπριακή Ιστοσελίδα 