Η επιλογή του ναύαρχου Διακόπουλου στην κρίσιμη - γενικά αλλά και λόγω εποχής - θέση του συμβουλου εθνικής ασφαλείας του πρωθυπουργού, δεν είναι ασφαλώς μια από τις επιλογές για τις οποίες θα είναι υπερήφανος ο κ. Μητσοτάκης. Η δημόσια «αποκαλυπτική» τοποθέτηση του σε ένα τόσο ευαίσθητο για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά ζήτημα, δεν δημιούργησε απλά κάποιο θέμα στην κυβέρνηση. Εξέθεσε τη χώρα διεθνώς τη στιγμή μάλιστα που το θέμα των ερευνών του τουρκικού ερευνητικού σκάφους είχε ουσιαστικά λήξει αναίμακτα.

Δεν είναι ο πρώτος ναύαρχος που δείχνει μια τέτοια «επιπολαιότητα» σε πολύ σοβαρά εθνικά ζητήματα. Ας θυμηθούμε τον ναύαρχο Αποστολάκη που διετέλεσε και υπουργός Εθνικής Άμυνας της προηγούμενης κυβέρνησης, ο οποίος θυμήθηκε, μετά την λήξη της θητείας του, ότι «έψαχνε στο τηλέφωνο τον Τούρκο ο όμόλογό του για να τον ενημερώσει/διαβεβαιώσει ότι η πρόθεση της χώρας μας ήταν να επιστρέψει τους 8 «πραξικοπηματίες», στους οποίους τελικά χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο. Αποδείχτηκε έτσι ότι μόνο τυχαία δεν ήταν η μη διάψευση, από τον προηγούμενο πρωθυπουργό, της δήλωσης Ερντογάν ότι τον είχε διαβεβαιώσει ότι οι 8 θα επιστραφούν στην Τουρκία. Δεν ξεχνάμε επίσης και τους «πολεμοχαρείς» εν αποστρατεία ναυάρχους που παρελαύνουν από τα κανάλια το τελευταίο διάστημα αναλύοντας τους λόγους που θα έπρεπε «αυτή τη φορά» να δείξουμε πυγμή.

Οι ναύαρχοι του πολεμικού ναυτικού, λόγω της νησιωτικής γεωγραφικής διαμόρφωσης και της τεράστιας ακτογραμμής, αποτελούν το κλειδί της ναυτικής παρουσίας και της αμυντικής θωράκισης της χώρας. Σε πολύ σοβαρές συγκυρίες, όπως και η σημερινή, οι επιχειρησιακές ικανότητες και η ψυχραιμία διαχείρισης κρίσιμων καταστάσεων - και όχι οι «μαγκιές» που τόσο ανεύθυνα τους απέδωσαν κάποιοι - αποδείχτηκαν καθοριστικές για την υπεράσπιση του διεθνούς κύρους του ελληνικού ναυτικού. Είναι κρίμα, ορισμένοι επιπόλαιοι χειρισμοί κάποιων να αμαυρώνουν την θετική εικόνα της χώρας.