Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση εναποθέτει πλέον τις ελπίδες της για το χτίσιμο του τείχους της ανοσίας στους «νοσήσαντες» μια και ο αριθμός των εμβολιασμένων δεν δείχνει να ανακάμπτει. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει η απόφαση για παρελάσεις σε όλη τη χώρα με μεικτή συμμετοχή εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Αν πάρει μάλιστα κανείς υπ’ όψη του ότι το επίκεντρο των εθνικών και θρησκευτικών εκδηλώσεων της μέρας του ΟΧΙ συμπίπτει με το κόκκινο επίκεντρο της επιδημίας, τότε σιγουρεύεται ότι η οικοδόμηση του τείχους επισπεύδεται…

Είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι τα περιθώρια να μεταπειστούν οι αρνητές δεν έχουν στενέψει δραματικά. Τι είδους πειθώ μπορεί άλλωστε να υπάρξει όταν κάποιοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να αρνηθούν ακόμα και να διασωληνωθούν, προτιμώντας να αφήσουν πίσω ορφανά τα παιδιά τους. Δύο δρόμοι ανοιγόντουσαν μπροστά στην κυβέρνηση. Ο ένας ήταν αυτός που επέλεξε με τον «ελεύθερο» εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου καταργώντας πρακτικά τα μέτρα κατά της πανδημίας. Ο άλλος ήταν ο δρόμος του Ντράγκι που ανέλαβε το πολιτικό κόστος να επιβάλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων των εργαζομένων. Δύσκολος όντως δρόμος για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα…