TA NEA

Υπάρχουν βέβαια υπερβολές, όπως σε όλα τα πράγματα. Αντί λοιπόν να επικρίνουν τις υπερβολές, επικρίνουν το «πακέτο». Το «πακέτο της πολιτικής ορθότητας». Ποιοι; Αυτοί που ήταν ενάντιοι, που είτε αρθρογραφούν σε έγκριτες εφημερίδες, είτε διατυπώνουν δημόσιο λόγο, είτε χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Άλλωστε, αυτό είναι το κόλπο. Τα προοδευτικά κινήματα, τα προοδευτικά αιτήματα που ξεπήδησαν πάνω από πενήντα χρόνια πριν, δεν τους άρεσαν. Δεν άρεσε στους αντιδραστικούς λευκούς το αντιρατσιστικό κίνημα, η διεκδίκηση του να βλέπεις τον άλλον ως ένα ισότιμο ανθρώπινο ον ανεξαρτήτως χρώματος επιδερμίδας. Δεν άρεσε στους (πολύ) άντρες το φεμινιστικό κίνημα, η διεκδίκηση της ισότητας των φύλων. Δεν άρεσε στους (πολύ) αρρενωπούς η διεκδίκηση της ίσης αντιμετώπισης των ανθρώπων ανεξαρτήτως από τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Όμως τα προοδευτικά αιτήματα (ή δεν είναι προοδευτικά κύριοι επικριτές της «πολιτικής ορθότητας»;) επικράτησαν, καθιερώθηκαν, κάποια νομοθετήθηκαν; Είναι αδίκημα να αποκαλέσεις έναν μαύρο συνάνθρωπό σου αράπη ή να περνάει μια γυναίκα και να σφυρίζεις. Και δεν μπορείς πλέον να καθορίζεις νομοθετικά ποιοι/ες μπορεί να είναι ζευγάρι και ποιοι/ες όχι. Το κόλπο λοιπόν βρίσκεται στο «πακετάρισμα». Τα αποκαλούν «πολιτικά ορθά», τα βάζουν όλα και πολλά άλλα μαζί, πιάνονται από κάποια υπερβολή και χτυπούν όλο το «πακέτο». Γιατί βέβαια δυσκολεύονται να εκδηλωθούν π.χ. υπέρ του ρατσισμού, χτυπούν όμως την «πολιτική ορθότητα» και μέσω αυτής τον αντιρατσισμό. Πιάνονται από τη μεσήλικα πρώην στάρλετ που για να βγει στη δημοσιότητα θυμάται «συμβάντα» προ τριάντα ετών που ίσως η ίδια είχε προκαλέσει. Και σπεύδουν να αθωώσουν τον άλλον που εκμεταλλευόμενος τη θέση του είχε εκβιαστικά βιάσει και σπεύδουν να κτυπήσουν όλο το κίνημα «metoo» και τις αποκαλύψεις της αθλιότητας ορισμένων.
Από τη δεκαετία του ’60 ως σήμερα στη ρατσιστική Αμερική, που τη δεκαετία του ’50 καταδίκασε τη μαύρη Ρόζα Παρκς επειδή δεν σηκώθηκε σε λεωφορείο να κάτσει λευκός άντρας, είχαν για οκτώ χρόνια μαύρο πρόεδρο. Στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα) -που πολλά χρειάζονται ακόμη για ουσιαστική ισότητα – εδώ και καιρό υπάρχει ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ηδη στη Γαλλία και στη Σουηδία, ελπίζω σήμερα κι εδώ, η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που περνάει σαν «επάγγελμα», η πορνεία, είναι παράνομη. Και παράνομος είναι ο θλιβερός πελάτης. Ακόμα και στην Ελλάδα καθιερώθηκε το σύμφωνο συμβίωσης, ανεξαρτήτως φύλου των συμβιούντων ή συμβιουσών. Και πολλά άλλα.
Γι’αυτά λοιπόν λυσσούν, θέλουν να παρθούν πίσω, να αποκατασταθεί η πρωτοκαθεδρία του χρώματός τους, του φύλου τους, του συντηρητισμού τους. Να μην ντρέπονται να πουν τα άθλια ανέκδοτά τους για σκυλάραπες, ξανθιές και αδερφές. Γιατί έτσι γουστάρουν, γιατί δεν θέλουν μόνον την ελευθερία να τα λένε – αυτήν την έχουν – αλλά θέλουν και την επιδοκιμασία του πόπολου, αυτού που πάει την Κυριακή στην εκκλησία αλλά τραβάει κι ένα χαστούκι στη γυναίκα του, φτύνει χάμω όταν βλέπει ομοφυλόφιλο και διερωτάται γιατί να σώζονται οι μελαψοί όταν πνίγονται.
Ε λοιπόν, πρέπει να γίνει σαφές ότι οι κατακτήσεις αυτές είναι προοδευτικές, ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, οι κοινωνίες προχωρούν μπροστά. Και η «πολιτική ορθότητα» ως τίτλος είναι εφεύρημα των αντιδραστικών, αλλά η ουσία της είναι προοδευτική.