Η κατάτμηση των γιγαντιαίων περιφερειών της Β’ Αθηνών και της περιφέρειας Αττικής υπερψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή. Αυτό για μένα είναι ένα παράδειγμα ότι το πολιτικό σύστημα αν θέλει, μπορεί να συγκλίνει σε ορθολογικές λύσεις και να ξεπεράσει τη στείρα αντιπαράθεση.
Αν το βλέπαμε στενά κομματικά όπως άλλα μικρά κόμματα, το Ποτάμι ως μικρό κόμμα δεν θα το συνέφερε αυτή η κατάτμηση. Όμως είναι σωστότερο για τη λειτουργία της δημοκρατίας και έτσι δεν είχαμε ενδοιασμούς να το ψηφίσουμε. Αντίστοιχα η ΝΔ και η ΔΗΣΥέκαναν τη δική τους υπέρβαση και ψήφισαν έναν νόμο, παρόλο που μπορεί να υπήρχαν φωνές στο εσωτερικό τους που έλεγαν να «μην το δώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ».
Στο ζήτημα όμως της υιοθέτησης της απλής αναλογικής στους Δήμους, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδιάλλακτος. Δεν εφάρμοσε αυτό που επικαλείται ότι θα προκαλέσει η επιλογή του, δηλαδή τη συναίνεση. Βέβαια, βούτυρο στο ψωμί του γι αυτήν τη στάση του, ήταν η επιλογή της μείζονος αντιπολίτευσης που με ένα στείρο «πάρτε το πίσω» του έκανε εύκολη τη δουλειά. Έτσι, οι προτάσεις του Ποταμιού (και πολλών αυτοδιοικητικών) για σταθμισμένη αναλογική έπεσαν στο κενό καθότι η συναίνεση είχε εξαρχής τορπιλιστεί.
Ένα σημαντικό όμως ζήτημα όπου φάνηκαν προοπτικές συνεννόησης είναι η νομοθετική συγκρότηση της επιτροπής που θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή πρόταση για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Ο Υπουργός, μετά από την επιμονή του Προέδρου του Ποταμιού δεσμεύτηκε ότι αυτό θα γίνει στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο και εδώ υπάρχει «πεδίο δόξης λαμπρόν» για να δοθεί μια λύση σε ένα χρονίζον πρόβλημα. Και πρέπει η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να συμβάλουν και όχι να σαμποτάρουν αυτήν τη δυνατότητα, ώστε να γίνει με βέλτιστο τρόπο, ανεξάρτητα από αν κάποιους πρόσκαιρα μπορεί να τους συμφέρει ή όχι.
Μία άλλη δυνατότητα συνεννόησης του πολιτικού συστήματος που μπορεί να υπάρξει είναι στη συνταγματική αναθεώρηση. Να αποφασίσει η συγκεκριμένη Βουλή από κοινού ποια άρθρα είναι προς αναθεώρηση από την παρούσα Βουλή και η επόμενη να το πράξει. Και εδώ το μακροπρόθεσμο εθνικό και κοινωνικό συμφέρον πρέπει να μπει πάνω από το βραχυπρόθεσμο κομματικό όφελος. Τέλος, μακάρι να μην είχε μπει και το θέμα του ονοματολογικού της Π.Γ.Δ.Μ. στην κομματική διελκυστίνδα ώστε να είχαμε και εκεί ευρείες συναινέσεις και να γυρίσουμε σελίδα σε αν πρόβλημα που ταλανίζει την εξωτερική μας πολιτική, στερώντας της διπλωματικό κεφάλαιο και μας εμποδίζει να στρέψουμε την προσοχή μας προς τον πραγματικό κίνδυνο, δηλαδή προς ανατολάς.
Εν κατακλείδι, η συναίνεση είναι ένα δύσκολο άθλημα. Χρειάζεται αντίστοιχη κουλτούρα και εξάσκηση. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που ήταν στην αντιπολίτευση αλλά και στην κυβέρνηση, διάβαζε τα λάθος κεφάλαια. Στο μάθημα της συναίνεσης το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» είναι τελείως εκτός ύλης και περιλαμβάνονται μόνο στα εγχειρίδια πόλωσης και διχασμού. Το κακό είναι ότι τελευταία τους αντιγράφει και η αξιωματική αντιπολίτευση (λέγοντας περίπου «ή θα τους φάτε ή θα σας φάμε»), θεωρώντας πετυχημένη τη συνταγή.
Όμως όσο η συναίνεση ηττάται, ηττάται και η χώρα. Αντίθετα όταν πετυχαίνει μικρές νίκες όπως οι τελευταίες που προανέφερα, μπορεί να χάνουν οι κομματικές εμπροσθοφυλακές που θρέφονται από τη σύγκρουση, αλλά κερδίζει η κοινωνία. Μία κουλτούρα διαρκούς σύγκρουσης, δημιουργεί πολωτικές καταστάσεις, διχασμό, ρεβανσισμό και κάνει τη χώρα μας να τρέχει αέναα σαν τα χάμστερ στον περιστρεφόμενο τροχό, παραμένοντας ουσιαστικά ακίνητη.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι άσχετα από το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, ποιος θα κερδίσει αύριο και ποιος θα χάσει, η μισή χώρα δεν αρκεί για να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Μπορούμε λοιπόν να σοβαρευτούμε και να συνεννοηθούμε τουλάχιστον στα μεγάλα, αφήνοντας τις κοκορομαχίες που βολεύουν την επικοινωνία αλλά αποπροσανατολίζουν την κοινωνία; Οι τελευταίες εξελίξεις στη Βουλή έδειξαν ότι αν η ευθύνη και η σοβαρότητα κερδίσουν τον λαϊκισμό και το κομματικό συμφέρον τότε ναι, μπορούμε…
πηγή huffingtonpost.gr