Που να το φαντοζόταν η Ναόμι Κλάιν, όταν έγραφε στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ» τη φράση «… χρησιμοποιούν μια σειρά από τρομακτικά σοκ για να επιβάλουν τις ακραίες πολιτικές τους…», ότι θα περιέγραφε με τον καλύτερο τρόπο την πολιτική της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης της Ελλάδας.
Γιατί τί άλλο από τέτοια διαδοχικά σοκ είναι οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές που υφίσταται μετεκλογικά η ελληνική κοινωνία; Η αλαζονεία, ο τσαμπουκάς και το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο αντικατέστησαν τις σκληρές διαπραγματεύσεις. Οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών για παραμονή στην ευρωζώνη, για ρήξη και για άλλους υποτιθέμενους παραδεισένιους δρόμους δημιούργησαν μια πρωτοφανή σύγχιση και θολούρα.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αφού έστειλε στους δανειστές το δικό της μνημόνιο αξίας 8δις ευρώ, που παραβίαζε όλες τις κόκκινες γραμμές της Θεσσαλονίκης, απεχώρησε ηρωικά από τις διαπραγματεύσεις οδηγώντας τη χώρα στη χρεωκοπία, στην ουρά και το χάος.Χθες, ο ίδιος ο πρωθυπουργός που εξελέγη πριν 5 μήνες για να σκίσει τα μνημόνια ήρθε να εγγυηθεί προσωπικά ότι θα υπογράψει το καινούργιο!
Την απάντηση στους μεγάλους κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα έδωσε ένα νέο ενωτικό κίνημα που ξεπήδησε αυθόρμητα τις κρίσιμες αυτές μέρες. Για πρώτη φορά δεκάδες χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους με σημαίες και συνθήματα για να υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας. Αν η Ευρώπη συναντάει τόσες δυσκολίες στην πορεία για την ολοκλήρωσή της είναι γιατί η πορεία αυτή παραμένει υπόθεση της ηγεσίας της και η εικόνα της εξαντλείται συμβολικά στην οικογενειακή φωτογραφία των ηγετών της. Μόνο ένα δυναμικό κίνημα των ευρωπαίων πολιτών μπορεί να δώσει μια καινούργια ώθηση και να υλοποιήσει το μεγάλο ευρωπαϊκό όραμα.
Κι είναι πραγματικά κρίμα που ένα κομμάτι της αριστεράς που συνέδεσε την ιστορική της διαδρομή με το όραμα της ενωμένης Ευρώπης, οδηγεί σήμερα τη χώρα στη ρήξη και την απομόνωση σε συμπνοια με τις πιο ακροδεξιές και ρατσιστικές δυνάμεις του τόπου.
Όπως πολύ σωστά είπε πρόσφατα στη Βουλή ο Σπύρος Λυκούδης, είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο «πρώτη φορά αριστερά» και το «ποτέ ξανά αριστερά»!
Το διακύβευμα του Κυριακάτικου δημοψηφίσματος δεν είναι φυσικά το ακατανόητο και αποπροσανατολιστικό ερώτημα του ψηφοδελτίου. Από την απάντησή μας θα κριθεί αν θα κρατήσουμε ανοιχτή την πόρτα της Ευρώπης μ’ ένα βροντερό ΝΑΙ ή αν θα βάλουμε οριστικά το λουκέτο της χρωκοπίας στη χώρα μας.
Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»