Τον πρωτογνωρίσαμε το 2006, επί κυβέρνησης Ν.Δ. Ο Δημήτρης Κυριαζίδης, ένστολος συνδικαλιστής, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, ηγούμενος ομάδας συναδέλφων του κατέλαβε το κτίριο της Ρηγίλλης για συντεχνιακό αίτημα. Τότε βέβαια οι εν υπηρεσία συνάδελφοί του δεν τον πήγαν σηκωτό στη ΓΑΔΑ όπως κάνουν σε κάθε άλλη περίπτωση, αντιθέτως τον άκουγαν να κάνει δηλώσεις στις κάμερες. Αυθόρμητος, ειλικρινής και πηγαίος, το είπε όπως το ένιωθε. ΄Οπως του το υπαγόρευε η αντίληψή του για την πολιτική και τον συνδικαλισμό. «Ήρθαμε σπίτι μας». Δεν καταλάβαινε ότι προφανώς εκπροσωπούσε και αστυνομικούς που δεν ήσαν Ν.Δ και το σπίτι του τότε κυβερνούσε όλη τη χώρα και όχι μόνο τους κατοίκους του.

Η κομματική του προσήλωση επιβραβεύτηκε με βουλευτική έδρα, τα χρόνια πέρασαν ήσυχα και αθόρυβα, ξανακούσαμε το όνομά του μόνο σε μιά άρση της ασυλίας του και σε μία άρση ασυλίας χρυσαυγίτη που ο ίδιος καταψήφισε. Τι έγινε, θάλεγαν οι θαυμαστές του ταμπεραμέντου του, έχασε την ορμή και τον αυθορμητισμό του;

Τους καθησύχασε πριν λίγες μέρες. Ακόμα τα λέει όπως τα νιώθει. Ακόμα είναι πηγαίος, αυθεντικός, ανυπόκριτος. Τα λέει όπως τά έλεγε με τους συμμαθητές του στη σχολή, τους συμπαίκτες του στην πρέφα, τους κρατούμενους στη βάρδια του. Καθαρά και αντρικά. ΄Οπως του τα υπαγορεύει ο πολιτισμός και η παιδεία του. «Είμαστε και νέοι άνθρωποι, αφήστε τη να ολοκληρώσει», ήταν η πολιτική του παρέμβαση όταν η κ. Κωνσταντοπούλου διεκδικούσε μέσα σε αντεγκλήσεις τη συνέχιση της αγόρευσής της σε μία επιτροπή της Βουλής. Δεν έχει ασφαλώς σημασία το θέμα ούτε το αντικείμενο της διαφωνίας. Σημασία έχει ότι και αυτός ο άνθρωπος είναι ένας από του 300.