Ο Β. Βενιζέλος έσωσε την παρτίδα, η ΔΗΜΑΡ έπαιξε ως μη όφειλε τα ρέστα της και βγήκε προς το παρόν τουλάχιστον από το παιχνίδι και ο Σαμαράς, παρά την τυχοδιωκτική και προκλητική τον τελευταίο καιρό τακτική του, κατόρθωσε τελικά προς στιγμή να διασωθεί «κάνοντας γαργάρα» βέβαια τον «τσαμπουκά», αφού πρώτα αναγκάσθηκε να αναδιπλωθεί και να υποχωρήσει σχεδόν πλήρως στο θέμα της ΕΡΤ.
Η νέα δικομματική κυβέρνηση αποτελεί έναν ακόμη συμβιβασμό, ίσως τον τελευταίο, μεταξύ των δύο πρώην μεγάλων μεταπολιτευτικών παρατάξεων, με σκοπό να κερδίσουν κατ’ αρχήν χρόνο για τη χώρα και να αγοράσουν πολιτικό χρόνο για τα κόμματα που συναποτελούν την δικομματική πλέον κυβέρνηση συνεργασίας και μετά να κινηθούν αναλόγως των εξελίξεων και των αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά τις γερμανικές εκλογές.
Η κυβέρνηση όμως είναι εξαιρετικά ευάλωτη, όπως απέδειξαν οι πρωτοβουλίες Βορίδη – Πολύδωρα– Λαζαρίδη, με ελεύθερες βολές εκ των δεξιών και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει στο εγγύς μέλλον και τις βολές εξ «αριστερών»…
Είναι κάτι περισσότερο από ορατό, πως από τον Σεπτέμβριο και μετά οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές και ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Τόσο στο χώρο της κεντροδεξιάς, όσο και κυρίως στον χώρο της κεντροαριστεράς, η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο ρευστή, καθώς οι παρατάξεις έχουν υποστεί το συντριπτικό κόστος της εφαρμογής των μνημονιακών προγραμμάτων εδώ και τρία χρόνια, ενώ ταυτόχρονα αδυνατούν να εκπονήσουν και να παρουσιάσουν ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και να διαβεβαιώσουν με πειστικό τρόπο πως η εθνική περιπέτεια θα λάβει στον ορατό ορίζοντα ένα τέλος.
Αντιθέτως, η αλληλουχία των πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων προοιωνίζονται, αν η πορεία αυτή δεν ανακοπεί, ότι σύντομα θα καταλήξουμε σε μια τυφλή σύγκρουση μεταξύ δύο ακραίων εκδοχών πολιτικών παρατάξεων – πόλων, της δεξιάς με την αριστερά, που οπωσδήποτε θα αποτελέσει την δραματική ολοκλήρωση μιας καταστροφικής πορείας.
Επομένως είναι εξαιρετικά επείγον και απαραίτητο να υπάρξουν πρωτοβουλίες για την ανασύσταση ενός κεντροαριστερού – ευρωπαϊστικού πόλου, μιας νέας δημοκρατικής παράταξης που θα αποτελέσει τον σταθεροποιητικό παράγοντα, μια σφήνα λογικής, ρεαλισμού και δικαίου, ανάμεσα σε εκατέρωθεν τυχοδιωκτισμούς, που κινούνται ανάμεσα στην πλήρη υποταγή, στη λογική προτεκτοράτου και στον κρατικό αυταρχισμό και στην πλήρη φυγή προς ένα αβέβαιο και ανύπαρκτο οικονομικά – θεσμικά – δημοκρατικά νέο κοινωνικό παράδεισο.
Δεν υπάρχει πολύς χρόνος, ίσως και να μην υπάρχει καθόλου, για να ξεκινήσουν οι σχετικές πρωτοβουλίες, που στην παρούσα φάση πρέπει να έχουν μια ισχυρή δόση βολονταρισμού και αποφασιστικότητας, κινήσεις μεγάλου πολιτικού βεληνεκούς για την υπέρβαση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, που κανένα νόημα δεν έχουν πλέον και με δύο βασικά και αδιαπραγμάτευτα προτάγματα, στα οποία πρέπει να υποταγούν όλοι και όλα, την αίσθηση ευθύνης για το σύνολο του λαού και της χώρας και την αδήριτη ανάγκη για επαναδημιουργία μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.