Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Μόνο που τα απλά σε αυτή τη χώρα αποδεικνύονται δύσκολα. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια μεγάλη μεταρρυθμιστική κεντροαριστερή παράταξη για να αντιμετωπίσουμε την κρίση και το παραλυτικό – για τον τόπο – δίλημμα Σαμαράς ή Τσίπρας.
Αυτό μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: ή με ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ή με μια συμπαράταξη τύπου Ελιάς στην Ιταλία. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν αθροιζόμενοι – και πολύ περισσότερο μόνοι τους – να ανταποκριθούν σε αυτή την απαίτηση. Δεν είναι μόνο αριθμητικό το πρόβλημα.
Χρειαζόμαστε μια νέα προγραμματική ώθηση και μια νέα σύνθεση σε ανθρώπινο δυναμικό που να συνδυάζει δημιουργικούς νέους ανθρώπους (δεν είναι όλοι οι νέοι άξιοι) και άφθαρτους παλιούς (δεν είναι όλοι οι παλιοί «τοξικοί» και για πέταμα).
Επειδή, όμως, στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση, η παρουσία τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ στην προσπάθεια είναι πολύτιμη. Μια αναγκαία αλλά όχι επαρκής προϋπόθεση. Οι κινήσεις, οι προσωπικότητες, ο ανένταχτος πολιτικά κόσμος της Κεντροαριστεράς είναι η μια πραγματικότητα, τα οργανωμένα κόμματα της Κεντροαριστεράς αποτελούν την άλλη. Το χαρμάνι των δύο θα δημιουργήσει μια νέα ισχυρή και πολιτικά ανταγωνιστική πραγματικότητα. Μια ισχυρή Κεντροαριστερά μπορεί να ρυμουλκήσει σε λογικές προσεγγίσεις και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίστροφο δεν γίνεται.
Είμαι βέβαιος ότι προγραμματικά θα βρούμε κοινή βάση. Δεν βλέπω τις τεράστιες διαφορές, ούτε εξάλλου θα ανακαλύψουμε την πυρίτιδα, υπάρχει η εμπειρία από Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Σκανδιναβικές Χώρες. Υπάρχει και η εμπειρία από τη συμμετοχή στην τρικομματική κυβέρνηση. Ούτε εκεί διαπίστωσα τεράστια προβλήματα συμβίωσης ανάμεσα στη ΔΗΜΑΡ και στο ΠΑΣΟΚ. Ενότητα και ανανέωση απαιτούνται και γενναιότητα αναζητείται για τη μεγάλη υπέρβαση. Γενναιότητα για να αντιμετωπίσουμε τον κατακερματισμό και τους ηγετικούς εγωισμούς αρχηγών και παραγόντων.
Είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων για τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη, αλλά όχι μόνο για αυτούς. Οι πάντες οφείλουν να θέσουν τον καλύτερο εαυτό τους στην κοινή προσπάθεια.