Η πρώτη παρέα που συνάντησα μετά την παραίτηση του Α. Τσίπρα από την πρωθυπουργία δεν είχε καν καταλάβει ότι πάμε σε εκλογές τον Σεπτέμβριο. Αλλά και όταν το συνειδητοποίησαν αρκέστηκαν σε μια χαλαρή συζήτηση, μισοαστεία και μισοσοβαρή, μετά γύρισαν στα άλλα θέματα, τι γίνεται με τον ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία και τα φροντιστήρια, πότε θα ξεκινήσουμε να πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ και άλλα τέτοια συμβατά με την αναμονή του φθινοπώρου.

Υπάρχει πολύ βαθιά και βαριά κοινωνική κούραση. Από εκλογές σε εκλογές και από ματαίωση σε ματαίωση δεν μένουν αντοχές για διαρκείς επανεκκινήσεις που μάλιστα δεν καταλήγουν παρά στην επανάληψή τους. Συνηθίσαμε να είμαστε διαρκώς σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μάθαμε τη μη κανονικότητα ως την μοναδική ελληνική κανονικότητα, δεν ξέρουμε κάτι άλλο από τη διαρκή αβεβαιότητα και ανασφάλεια, η αστάθεια καθορίζει τον τρόπο σκέψης και ζωής μας, αλλά όλη αυτή η προσπάθεια ισορροπίας στην κινούμενη άμμο φέρνει εξάντληση.

Ενας εξουθενωμένος πολίτης, που φοβάται πολλά και ελπίζει σε λίγα, αν όχι σε τίποτα, δύσκολα θα πάει στην κάλπη με καθαρή κρίση και πλήρη επίγνωση της κατάστασης, των κινδύνων, των δυνατοτήτων – ακόμη και της ευθύνης του.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όσους ψηφίζουν ΧΑ, αλλά και για εκείνους που στέλνουν στη Βουλή επικίνδυνους γραφικούς, αμόρφωτους κονφερασιέ, διεφθαρμένους ηθικολόγους, εκφραστές του αναχρονισμού και της παρακμής.

Αλλά δεν υπάρχει και καμία περίπτωση να περιμένει κανείς από μια κοινωνία που έχασε το 25% του βιοτικού της επιπέδου μέσα σε πέντε χρόνια, παρακολουθώντας το πάρτυ των πολύ πάνω που έμειναν άθικτοι από την κρίση, να πάει για πολλοστή φορά στην κάλπη (2009, Μάιος-Ιούνιος 2012, Γενάρης 2015, δημοψήφισμα, Σεπτέμβρης 2015) με κάτι περισσότερο από μπούχτισμα και από διάθεση “να τελειώνουμε”.

Θα ήταν ωραίο να θέλαμε να τελειώσουμε τις αιτίες της ελληνικής χρεοκοπίας, αλλά για την ώρα φαίνεται πως κυριαρχεί η διάθεση να τελειώνουμε με τους παλιούς της διακυβέρνησης, σαν να πρόκειται να πάρουν μαζί τους και το πρόβλημα.

Ομως, το πρόβλημα είναι πάντα εδώ, παρόλο που άλλαξαν οι πρωταγωνιστές στο παιχνίδι της εξουσίας. Γιατί στην πολιτική εκτός από τα πρόσωπα έχουν σημασία και οι ιδέες και στη χώρα μας η μόνη ιδέα που υπάρχει για τα επόμενα χρόνια είναι το μνημόνιο. Τα υπόλοιπα (η πρόταση της δραχμής κοκ) δεν έχουν καν σχέση με τη σκέψη, μόνο με τα ένστικτα.