Κάνε με προφήτη να σε κάνω βασιλιά έλεγαν οι παλαιότεροι, και φυσικά είχαν δίκιο. Δεν υπάρχουν μάντες ή μέντιουμ που να γνωρίζουν το μέλλον, μόνο κοινοί θνητοί τολμώντες να διατυπώνουν προβλέψεις βασισμένες είτε σε ψυχρή(?) ανάλυση πάντα ανεπαρκών πληροφοριών, ή σε ευσεβείς πόθους. Καθώς λοιπόν το μόνο που μπορούμε να δηλώσουμε με ικανοποιητική σιγουριά είναι το ότι ο ήλιος θα ανατείλει και αύριο, θα ήταν μάλλον υπερφίαλο να ισχυριστούμε με απόλυτη βεβαιότητα πως ο γνωρίζουμε το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα. Έτσι, πάνω σ’ αυτό, θα προσπαθήσω κι εγώ να ξαναδιατυπώσω μια υπολογισμένη εικασία (calculated guess) και τίποτε παραπάνω.
Πολλοί εχέφρονες σοκαρίστηκαν από τη συμπεριφορά του πρωθυπουργού μας την Τρίτη που πέρασε. Εξέπεμπε τόση σιγουριά, τόση αλαζονεία που έμοιαζε πανίσχυρος, άτρωτος. Άρχισε να μιλά για μεγάλη επιτυχία, για επερχόμενη ανάπτυξη, για τέλος των μνημονίων, για δικαίωση, για διάσωση του κοινωνικού κράτους, για επικράτηση των αναγκών της πλειοψηφίας έναντι εκείνων της μειοψηφίας κι άλλα τέτοια… επαναστατικά. Πάμπολλοι έσπευσαν να δηλώσουν πως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα κυβερνούν για πάντα, πως θα εξαντλήσουν τουλάχιστον την τετραετία, πως ήρθαν για να μείνουν, πως στηρίζονται από τους «ξένους», πως τους διασώζει η αφερεγγυότητα του Ερντογάν κλπ κλπ κλπ. Στέκουν όλα αυτά? Μάλλον δύσκολο.
Όντως ήταν μέσα στην καλή χαρά ο Αλέξης, όμως αυτή βασικά οφείλετο στην ανακούφιση του για την υπερψήφιση του ασφαλιστικού και του φορολογικού νομοσχεδίου από σύσσωμη την κυβερνητική κοινοβουλευτική ομάδα. Όσο να ’ναι πολλές εξυπνάδες είχαν ειπωθεί από… ευαίσθητους βουλευτές το προηγούμενο διάστημα, συνεπώς η τελική επιλογή τους να προτιμήσουν τα βουλευτικά προνόμια έναντι της ιδεολογικής τους αγνότητας ανακούφισε ιδιαίτερα το Μαξίμου. Από κει και πέρα, δε θα πρέπει να υποτιμούμε και τον χαζοχαρούμενο βολονταρισμό που χαρακτηρίζει εξ’ αρχής το παρόν κυβερνητικό επιτελείο. Αν και υπέγραψαν σκληρότατα βραχύβια μέτρα με πολλαπλές βλαβερές συνέπειες για την πραγματική οικονομία, το πιο πιθανό είναι πως συνεχίζουν να αυταπατώνται, πιστεύοντας πως με κάποιο μαγικό τρόπο δε θα χρειαστεί να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκκαλο. Ωραίο πράγμα η νεανική αφέλεια, κι ακόμη αγνότερη η αφέλεια του καλού αριστερού, το κακό όμως είναι πως συνήθως χρησιμοποιείται ως συγκάλυψη της ανοησίας ή της υποκρισίας μεσήλικων πολιτικάντηδων.
Ας βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους. Η ανάπτυξη δε θα έρθει αν δε πάρει μπρος η ιδιωτική πρωτοβουλία, και ειδικά οι ενδύσεις κι όχι η κατανάλωση, όπως επέμεινε ο μονίμως μπερδεμένος πρωθυπουργός μας. Κι η ιδιωτική πρωτοβουλία θα χειμάζεται για όσο οι φόροι θα διατηρούνται σε τέτοια ύψη, για όσο το αδειοδοτικό πλαίσιο θα λειτουργεί ως αξεπέραστο εμπόδιο, για όσο οι αποκρατικοποιήσεις θα γίνονται με το σταγονόμετρο και με το στανιό και για όσο οι τράπεζες θα είναι ανίκανες για σοβαρές χρηματοδοτήσεις. Με την τελευταία συμφωνία τίποτε που να θεραπεύει αυτές τις παθογένειες δεν έχει προγραμματιστεί. Αντίθετα προβλέπονται κυρίως νέες αυξήσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, παράγοντες που θα αποδυναμώσουν έτι περαιτέρω τις εναπομείνασες επιχειρήσεις, θα επιτείνουν την ύφεση και θα αυξήσουν την ανεργία.
Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι τόσο βλακωδώς διατυπωμένο, εδικά για μια χώρα με ανεπαρκείς ελεγκτικούς μηχανισμούς, ώστε να είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει σε άμεση μείωση κρατικών εσόδων, αρχικά από τον ΦΠΑ. Ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας θα αρχίσει άμεσα να αποκρύπτει εισοδήματα, αφού γνωρίζει πλέον πως μια δήλωση υψηλών εισοδημάτων φέτος συνεπάγεται καταβολή μεγαλύτερων εισφορών στο επόμενο έτος. Η δε συνεχής αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών φανερώνει αυξανόμενη αδυναμία νοικοκυριών και επιχειρήσεων να ανταπεξέλθουν στις τρέχουσες υποχρεώσεις τους, άρα οι σχεδιαζόμενες πρόσθετες επιβαρύνσεις φυσιολογικά θα μείνουν απλήρωτες κι αυτές. Ακόμη ο Τσίπρας, στρεφόμενος κατά της εύπορης μειοψηφίας, αντιστρατεύεται όλους εκείνους που παράγουν χρήμα και υπεραξίες, κοινώς το πιο πολύτιμο δυναμικό μιας εθνικής οικονομίας. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, σύντομα θα ζήσουμε όλοι τις συνέπειες της εξάντλησης των χρηματικών αποθεμάτων που βρίσκονταν στα… στρώματα. Το 2015 οι έλληνες προτίμησαν να τα ξοδεύουν για να μη τους τα κουρέψουν ή τους τα βουτήξουν. Τα μπερεκέτια όμως δυστυχώς τελείωσαν.
Μα και στον κοινωνικό τομέα οι κυβερνητικές προοπτικές δε διαγράφονται καλύτερες. Οι εργαζόμενοι γονείς που θα πρέπει να παίρνουν τα παιδία τους από το-κατά Φίλη-ολοήμερο σχολείο στις 13.15 δεν θα είναι και πολύ ευγνώμονες. Αφήστε που χωρίς βαθιές τομές η υγεία και η δημόσια τάξη θα παραμείνουν ανίκανες να καλύψουν τις σχετικές λαϊκές ανάγκες, τομές που δεν θα πρέπει να αναμένουμε από τους ιδεοληπτικούς συμπλεγματικούς της κυβέρνησης. Όσο παραμύθι και αυτοπεποίθηση κι αν πουλάει ο Τσίπρας κι η παρέα του, η κοινωνική πλειοψηφία που αυτός ονειρεύεται θα καταστεί τάχιστα μικρή μειοψηφία, αμέσως μόλις έλθει το αναπόφευκτο: μόλις τελειώσουν τα κρατικά λεφτά. Θα έχει έρθει τότε η ώρα του «κόφτη», η ώρα που θα θιγεί ο σκληρός πυρήνας των πιο κυνικών υποστηρικτών του, η ώρα που θα μπορούσε ακόμη και να σηματοδοτήσει την επίφοβη κοινωνική έκρηξη. Με κλεισμένες τις εκκρεμότητες του Brexit και των ισπανικών εκλογών, και με ψηφισμένο το υπερταμείο διαχείρισης δημόσιας περιουσίας, ο Τσίπρας δεν θα διαθέτει πια κανένα διαπραγματευτικό όπλο έναντι των εταίρων. Κι εκεί θα τα βροντήξει, μακάρι σε συνθήκες ομαλότητας.
Υπάρχει φυσικά και το άλλο σενάριο. Πως ο Αλέξης αυτή τη φορά έχει όντως προσγειωθεί στον πραγματικό κόσμο, πως έχει μεταμορφωθεί σε έναν συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο μεταρρυθμιστή. Πως θα προχωρήσει σε σαρωτικό ανασχηματισμό, απομακρύνοντας τους άχρηστους και τους κολλημένους (δηλαδή όλους?) και πως θα οδηγήσει την πατρίδα μας σε βιώσιμη ευημερία. Πως θα ακολουθήσει τον μόνο δρόμο που υπάρχει, καθώς η προπαγάνδα, οι διορισμοί των κολλητών και λίγες κρατικές προμήθειες δεν επαρκούν για να εδραιωθεί κάποιος στην εξουσία. Υπάρχει τέλος πάντων η πιθανότητα ο Τσίπρας να γίνει ένας εθνάρχης όλων των Ελλήνων επειδή απλά θα είναι ένας επιτυχημένος ηγέτης. Ε αν το πετύχει αυτό, χαλάλι του να μείνει στην καρέκλα για καιρό. Όμως εσείς οι… απογοητευμένοι ειλικρινά πιστεύετε πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο?