Υπάρχει άραγε ακροδεξιά ομάδα στον πυρήνα της κυβερνητικής εξουσίας, δηλαδή στο διευθυντήριο του Μεγάρου Μαξίμου, εκεί όπου λαμβάνονται και οι σοβαρές αποφάσεις για την πορεία της χώρας;
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το πρώτο ερώτημα και το μείζον θέμα που προκύπτει από την υπόθεση Μπαλτάκου, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την αποκάλυψη του επίμαχου βίντεο Κασιδιάρη. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν πως, από τότε που ανέλαβε πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς και εγκατέστησε στο Μαξίμου και σε θέσεις-κλειδιά της κυβερνητικής λειτουργίας τους στενούς συνεργάτες και συμβούλους του, μία τέτοια ομάδα δημιουργήθηκε, υπάρχει και “ζει και βασιλεύει”. Δεν είναι μόνον τα πρόσωπα που αποτελούν το στενό αυτό επιτελείο, τα οποία έχουν πολιτικό παρελθόν, πολιτική διαδρομή και εκπεφρασμένες κατά καιρούς θέσεις και απόψεις, που αποκαλύπτουν την ακροδεξιά ιδεολογική και πολιτική τοποθέτησή τους. Είναι κυρίως οι πρακτικές και η “δράση” αυτής της ομάδας την πρώτη διετία αυτής της κυβέρνησης με γεγονότα και παρεμβάσεις που σφράγισαν αυτήν την πορεία.
Για του λόγου το αληθές να αναφέρουμε πως: Με προφανή πρωτοβουλία αυτής της ακροδεξιάς ομάδας είχαμε τον αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο έγινε το κλείσιμο της ΕΡΤ και οδήγησε σε κυβερνητική κρίση και αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Αυτή είναι η ομάδα που πρωτοστάτησε στο να μην ψηφιστούν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Αυτή η ομάδα με πρωταγωνιστή τον κ. Μπαλτάκο διατύπωνε ακραίες θέσεις στο μεταναστευτικό και δημιούργησε πριν από λίγες ημέρες στη Βουλή τον τραγέλαφο ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Λ. Γρηγοράκος να αποσύρει μία διάταξη και εκείνος να την επαναφέρει.
Το δεύτερο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο κ. Σαμαράς γνώριζε τις πρωτοβουλίες Μπαλτάκου και τις πολύ στενές σχέσεις και επαφές του με τα ηγετικά υπόδικα στελέχη της Χρυσής Αυγής. Γιατί για τις ακροδεξιές ρατσιστικές απόψεις και τον εμφυλιακού τύπου αντικομμουνισμό του δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει αμφιβολία. Ο άνθρωπος τα έλεγε δημόσια, όπως δημόσια τα λένε και άλλοι φίλοι και στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, όπως ο Φ. Κρανιδιώτης και ο Χρ. Λαζαρίδης. Το αν γνώριζε ο πρωθυπουργός ή όχι δεν πρόκειται μάλλον ποτέ να το μάθουμε, γιατί πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις οι αρχηγοί “ούτε ξέρουν ούτε γνωρίζουν” και συνήθως “πέφτουν από τα σύννεφα”… Απλώς μπορούμε να φανταστούμε και να υποθέσουμε. Όμως, ακόμη κι αν δεχτούμε την ελαφρότερη των περιπτώσεων, πως δηλαδή δεν γνώριζε, δεν παύει να έχει μεγάλη πολιτική ευθύνη για αυτό το θέμα.
Ο κ. Σαμαράς οφείλει να απομακρύνει από το επιτελείο του όλους εκείνους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δημιουργούν έναν ασφυκτικό ακροδεξιό κλοιό γύρω από την κορυφή της κυβερνητικής εξουσίας και οι οποίοι σύμφωνα με δικές τους δημόσιες τοποθετήσεις εργάζονται για έναν δεξιό – ακροδεξιό συνασπισμό εξουσίας.
Αν δεν το κάνει τώρα, μία τέτοια ανοχή ίσως αποβεί πολύ επικίνδυνη μελλοντικά για την ίδια την ομαλή δημοκρατική πορεία του τόπου, αλλά και σύντομα θα υπονομεύσει την κυβερνητική σταθερότητα. Γιατί βεβαίως το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορεί να συνεχίσει για πολύ να παραμένει σε μία κυβέρνηση με Μπαλτάκους…