Η τροπή που πήρε η υπόθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου αποτελεί μια οδυνηρή ήττα της πολιτικής. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν κατάφεραν ως όφειλαν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο  νομικής θωράκισης της δημοκρατίας και μετωπικής αντιπαράθεσης με το ναζισμό – φασισμό. Η ΝΔ δεν θέλησε να μπει στο κοινό αντιφασιστικό κάδρο με τους αριστερούς συνεταίρους της, ενώ εκείνοι δεν φάνηκαν ικανοί να την «αναγκάσουν».

Ο νόμος που ουσιαστικά εισηγείται η ΝΔ παρουσιάζει ουσιαστικές αλλά όχι αγεφύρωτες διαφοροποιήσεις από το νόμο Ρουπακιώτη. Επισημαίνω τις εξής:

1. Δεν προβλέπει  την προστασία από τη ρατσιστική βία,  ομοφυλόφιλων ατόμων.

2. Απαλλάσσει το κράτος και τα όργανά του από κάθε ποινική ευθύνη στην περίπτωση  που με οποιοδήποτε τρόπο προκαλούν ρατσιστική βία.

3.  Αφήνει ατιμώρητα τη διέγερση σε φθορές ή και την καταστροφή αντικειμένων ( καταστημάτων, χώρων λατρείας  κλπ) που ανήκουν σε θύματα ρατσιστικής βίας.

4. Δεν προβλέπει προστασία αλλοδαπών θυμάτων και μαρτύρων.

5.  Τιμωρεί την υποκίνηση ή πρόκληση ρατσιστικής βίας και μίσους μόνο κατά μεμονωμένων προσώπων και όχι ομάδων προσώπων.

Οι διαφοροποιήσεις είναι πραγματικά ακατανόητες και νομίζω ότι ετέθησαν σκοπίμως από τη ΝΔ ώστε να έχει το άλλοθι της άλλης επιλογής. Ο Σαμαράς μετράει την εκτίναξη της διαφοράς του από τον Τσίπρα σε περισσότερο από 3 μονάδες, με ταυτόχρονη αύξηση του δικού του ποσοστού και μείωση αυτού του αντιπάλου του. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει ραγδαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά υποχωρεί, οι απέλπιδες προσπάθειες του αρχηγού του να πιαστεί από αμφιλεγόμενες περιπτώσεις σαν αυτές της Κλάιν και του Ζίζεκ μετατράπηκαν σε ανέκδοτα. Η αδυναμία διατύπωσης ενός πολιτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση δεν είναι πια απλώς φανερή αλλά εμπεδώνεται από το εκλογικό σώμα και μετατρέπεται σε πολιτική δυσαρέσκεια. Οι εσωκομματικές διαφορές  πολλαπλασιάζονται και οξύνονται και αν κάποτε αποτελούσαν στοιχείο υγείας, σήμερα προβάλουν την εικόνα μιας αριστερίστικης Βαβέλ που κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί. Τα συνδικαλιστικά κινήματα του Δημοσίου που κάποτε έστρωναν το χαλί στον Τσίπρα, σήμερα είναι τελείως ανίκανα να αντιπαρατεθούν με την αποφασιστικότητα της συγκυβέρνησης και τη δυσφορία των πολιτών. Οι ήττες της ΟΛΜΕ και των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ είναι ενδεικτικές.

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δίνει την ευκαιρία στον Α. Σαμαρά να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική του ηγεμονία και να δείξει  στον κόσμο της Δεξιάς, αλλά και στους συνεταίρους του ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό. Ενώ έχει υποστηρίξει και έχει εργαστεί για την προώθηση  ενός τέτοιου νόμου, ενώ ο βίος και η πολιτεία του υπουργού Δένδια είναι σε ανάλογη αντιρατσιστική κατεύθυνση, φαίνεται ότι την ύστατη στιγμή αισθάνεται περισσότερο δυνατός (πιθανόν να έχει νέα δεδομένα) και αυτονομείται. Οι επόμενες ημέρες θα αποδείξουν το βάσιμο ή μη των υποθέσεών μου. Οι αφηγήσεις που τον θέλουν να υποχωρεί στις πιέσεις  ακροδεξιών θυλάκων του κόμματος, δε με πείθουν. Σίγουρα αισθάνεται δικούς του πολλούς από τους χιλιάδες ψηφοφόρους της ΧΑ, αλλά ξέρει ότι δεν θα τους κερδίσει με ένα lightαντιρατσιστικό νόμο αλλά με άμεση ανάκαμψη της οικονομίας. Δε νομίζω ότι τέτοιου είδους ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται και πολλά από νόμους, ή έχουν πραγματική και βιωμένη σχέση με τη ρατσιστική βία.  Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει ότι όλο το εκλογικό ποσοστό της ΧΑ είναι συγκυριακό και ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αλλά όσο η χώρα βλέπει περισσότερο φως στο βάθος του τούνελ, τόσο και η δύναμη του φασιστικού μορφώματος θα υποχωρεί. Αν τελικά η ΝΔ επιμείνει και δεν επιτευχθεί  συμφωνία σε κάποια εκδοχή του νόμου θα έχει τραυματίσει όχι απλά τη συγκυβέρνηση, αλλά και την ιδέα της συνεργασίας των κομμάτων του συνταγματικού τόξου απέναντι στο φασισμό. Η αλαζονεία συνήθως πληρώνεται.

Στην απέναντι όχθη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συντονίζουν το βηματισμό τους αναγκαστικά καθώς αισθάνονται την απειλή, που στο βάθος της γράφει «εκλογές». Η ΔΗΜΑΡ δείχνει αιφνιδιασμένη από το σνομπάρισμα του Σαμαρά. Ίσως υπερτίμησε τις διαπραγματευτικές ικανότητες του Ρουπακιώτη, ίσως έκανε και δεύτερες σκέψεις του στυλ, «είναι ευκαιρία να σηκώσουμε τη σημαία της διακριτότητας» και δεν πάλεψε όσο έπρεπε τη συμφωνία. Έτσι ή αλλιώς είναι υποχρεωμένη να αναλάβει πρωτοβουλίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Προσωπικότητες από το ΠΑΣΟΚ μικρές και μεγάλες ετοιμάζονται να πυκνώσουν τις γραμμές της και αυτό δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί με μια επαναδιατύπωση των μεσοπρόθεσμων στόχων της. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση σωτηρίας της έχει πιστωθεί από καιρό και είναι υποχρεωμένη να παρουσιάσει κάτι καινούργιο μέχρι το φθινόπωρο αν θέλει να μην καταρρεύσει εκλογικά. Πρέπει  να κάνει θέμα. Η ίδια η ζωή φέρνει τη ΔΗΜΑΡ στο προσκήνιο. Το ΠΑΣΟΚ σταδιακά εξαφανίζεται και αυτό δείχνει να είναι φυσιολογικό. Μια άλλη εποχή ανατέλλει για τον κόσμο της κεντροαριστεράς.

Η τραγελαφική εξέλιξη με τα πολλά αντιρατσιστικά νομοσχέδια έμελλε να γίνει ακόμα χειρότερη, όταν επανήλθαν στην επικαιρότητα, η γενοκτονία των Ποντίων, ο «συνωστισμός» στο λιμάνι της Σμύρνης, μέχρι και ο χορός του Ζαλόγγου. Οι γνωστές υπερβολές της ελληνικής κοινωνίας. Το βασικό δόγμα της εγχώριας  αντιεθνικιστικής ιστορικής σχολής «η  Ιστορία μόνο για τους Ιστορικούς» καταστρατηγήθηκε. Κάποιοι θέλησαν να συζητήσουν επιστημονικά με τον Άδωνι και τα ανάλογα με αυτόν ακροατήρια. Ύβρις; Η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης της Ιστορίας μπορεί να οδηγήσει μόνο σε γκροτέσκο καταστάσεις. Οι Έλληνες χωρίστηκαν και πάλι στους υπέρ και κατά και η δοκιμασμένη συνταγή αναμένεται να δώσει τους καρπούς της. Θα είναι μακροπρόθεσμα πολιτικά οφέλη, απλή και πρόσκαιρη δημοσιότητα, κάτι άλλο; Δεν ξέρω αλλά σύντομα θα μάθουμε.

Αν κάτι σήμερα αξίζει να σημειώσουμε είναι το αυτόματο των εξελίξεων. Η ΝΔ δείχνει να έχει την πολιτική ηγεμονία (ποιος να το πίστευε πριν ένα χρόνο), η γύμνια και η ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αντιληπτή από ολοένα και περισσότερους, η κεντροαριστερά θα χτιστεί με πυρήνα τη ΔΗΜΑΡ σχεδόν χωρίς αυτή να το επιδιώκει. Πάμε ήσυχα, και αυτό είναι καλό. Αν πηγαίναμε και μεταρρυθμιστικά θάταν  καλύτερο. Αν η Αριστερά θέλει να κάνει κάτι πραγματικά καλό ας ζητήσει επιτακτικά και ανυποχώρητα την άμεση στήριξη των ανέργων και των φτωχών. Αυτό θα ήταν η πιο ρωμαλέα αντιρατσιστική δράση. Επί της ουσίας.