Σαββόπουλος

Οι σύμβουλοι και συνεργάτες του Πρωθυπουργού πασχίζουν με πολλούς τρόπους να τον θωρακίσουν απέναντι στη δημοσκοπική κατάρρευση. Και ιδίως αυτήν που προμηνύεται στα μέσα του φθινοπώρου. Και θεωρούν ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να χρησιμοποιήσουν τη μέθοδο της επικοινωνίας που ακούει στο όνoμα spin. Είναι με απλά λόγια η μορφή της προπαγάνδας στα δημοκρατικά καθεστώτα, που βαφτίζει το άσπρο μαύρο με στόχο να ονοματίσει το ψάρι κρέας ή τον Βαρουφάκη συνωμότη. Στις επιχειρήσεις οι ειδικοί που «εκμαυλίζουν» την κοινή γνώμη, ώστε να προτιμηθούν τα προϊόντα των εργοδοτών τους, ονομάζονται spin doctors.

Η κατάσταση που ξεχειλίζει το ποτήρι της πολιτικής αναξιοπιστίας του Πρωθυπουργού είναι αυτή που προέκυψε με τις «αποκαλύψεις» ενός μάλλον διεστραμμένου μυαλού, που φέρει το όνομα σεβαστού και διάσημου οικονομολόγου. Και το δηλητήριο που σταδιακά έσταζε σε σχέση με τις δημοκρατικές προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τα δάκρυα σε κάθε άρθρο του Συντάγματος δεν μπορεί να απορροφηθεί από μαγικά κόλπα.

Πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας ζει καταστάσεις σαν αυτές που ΟΛΟΙ οι προκάτοχοί του βίωσαν από δόλιες πράξεις συνεργατών τους. Είναι μια κατάσταση που επιβαρύνει σοβαρά την ψυχική ισορροπία του ατόμου, την εμπιστοσύνη στην οικονομία και τις ανοχές της κοινωνίας. Το καλύτερο λοιπόν που έχει να κάνει κάθε άνθρωπος που βιώνει τέτοιες καταστάσεις, ακόμη και πολιτικός, είναι να προβεί σε μια πράξη λυτρωτική για τον ίδιο και απελευθερωτική για το σύστημα. Δηλαδή να πει την Αλήθεια.

Ξέρω. Δεν είναι απλή διαδικασία. Θυμάμαι κάποια έργα της αστυνομικής λογοτεχνίας, όπου ο ύποπτος προκειμένου να απαλλαγεί μπλέκει σε κυκεώνα ψευδών, που κάθε φορά χειροτερεύουν τη θέση του. Σε κάποιες περιπτώσεις, η πίεση είναι τόσο μεγάλη που επιλέγει να ομολογήσει την αλήθεια, ακόμη και αν αυτή τον οδηγήσει στη φυλακή. Ετσι είναι η αλήθεια. Πονάει συχνά, αλλά πάντα απελευθερώνει.

Στην περίπτωσή μας βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με εγκληματικές ενέργειες που οδηγούν σε αξιόποινα αδικήματα, αλλά με σαχλαμάρες ανεύθυνων ατόμων. Και συνεπώς είναι απλό να απεμπλακεί η κυβέρνηση από τα δεσμά της ένοχης σιωπής. Να πάρει δηλαδή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός την πρωτοβουλία για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, που όλο και βαραίνει από δηλώσεις και αντιδηλώσεις παλαιών συμμάχων, που ως ιστός αράχνης πλέκονται γύρω από τα γεγονότα της εποχής της αθωότητας και της καταστροφής, και να ζητήσει ο ίδιος εξεταστική επιτροπή. Χωρίς μεν και αλλά. Χωρίς να θολώσει τα νερά επεκτείνοντας σε όλη τη διάρκεια των μνημονίων την εξέταση. Αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, που κάποτε θα γίνει. Αλλά έχει δύο κινδύνους: να ανοίξει τη συζήτηση και για την περίοδο στην οποία η κυβέρνηση έχει, αποδεδειγμένα πλέον, φορτώσει τη χώρα με ένα τρίτο μνημόνιο και 65 ως 100 δισ. ευρώ, και να αφήσει να σέρνεται μια υπόθεση που έχει να κάνει περισσότερο με την Ψυχιατρική παρά με την οικονομία.

Η ανακούφιση θα είναι μεγάλη. Θα απαλλαγεί και από τη ζημιά που προκαλούν οι «γιατροί της επικοινωνίας» και κυρίως από το κινεζικό μαρτύριο των με το σταγονόμετρο αποκαλύψεων. Και να επικεντρωθεί στο σημαντικότερο: πώς να ανατρέψει την κατάσταση της μιζέριας που προκαλούν η άπιαστη ανάπτυξη και η ως εκ τούτου φτωχοποίηση της κοινωνίας. Αυτά δεν λύνονται ούτε με spin ούτε με το υπόδειγμα της στρουθοκαμήλου.