Πώς καταφέρνει η δημόσια πολιτική συζήτηση να ξεστρατίζει από το κύριο και να επικεντρώνεται στο δευτερεύον και τριτεύον, να αγνοεί τις ανελαστικές ανάγκες και προτεραιότητες της χώρας και να αναλώνεται σε ανούσιες συζητήσεις και επικοινωνιακές πομφόλυγες είναι ένα αξιοπερίεργο γεγονός, χαρακτηριστικό όμως της παθογένειας του ελληνικού πολιτικού κόσμου και εκ των βασικών λόγων για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ τα τελευταία χρόνια.
Τελευταίο κρούσμα η συζήτηση που άνοιξε από κεντρικά στελέχη της ΝΔ -Βορίδης, Λαζαρίδης- για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι τάχα μου αυτός είναι ο βασικός υπεύθυνος για τη σημερινή κρίση! Θα μπορούσαν βέβαια να κατονομάσουν και τον Χαρίλαο Τρικούπη, αλλά προς το παρόν σταμάτησαν εκεί…
Αυτό ήταν αρκετό, για να προκαλέσει την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση πολλών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και να δώσει την ευκαιρία σε διάφορους άλλους με επιλεκτική μνήμη να θυμηθούν ξανά έπειτα από τόσα χρόνια το βρόμικο ’89 και τον αυριανισμό τους (ο αυριανισμός υπήρξε εκ των πρόδρομων φαινομένων του σημερινού λαϊκισμού και φασισμού), να κατηγορήσουν με ισοπεδωτικό τρόπο την Αριστερά εκείνης της εποχής, υπενθυμίζοντας την πράγματι λανθασμένη επιλογή για την παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο, για την οποία άλλωστε ιστορικοί πρωταγωνιστές της εποχής έκαναν με γενναίο τρόπο την αυτοκριτική τους. Ξεχνώντας την πολύ μεγάλη συνεισφορά των κομμάτων της Αριστεράς στην εδραίωση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, λησμονώντας ηθελημένα βεβαίως ιδιαίτερα εκείνη τη μεγάλη προσφορά του ΚΚΕ εσωτερικού, που υπήρξε ένα πολιτικό κόμμα πολύ μπροστά από την εποχή του σε σχέση με το καθυστερημένο τότε στην Ελλάδα πολιτικό περιβάλλον. Ένα κόμμα που εισήγαγε για πρώτη φορά στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς το φιλοευρωπαϊσμό και έννοιες όπως ο αντιεθνικισμός, ο αντιρατσισμός, το κοσμικό κράτος, ο φεμινισμός, η οικολογία, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Το ΚΚΕ εσωτερικού και μετέπειτα η ΕΑΡ πάλεψαν στην εποχή τους μέσα σε μία πολιτική έρημο καθυστέρησης και αναχρονισμού, αλλά κατόρθωσαν να μπολιάσουν με τις ιδέες τους το σύνολο της πολιτικής ζωής. Αποτέλεσμα αυτού ήταν αργότερα πολλά από αυτά που έλεγαν και πρότειναν να υιοθετηθούν και από άλλα τμήματα της Αριστεράς και ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ, που μετέτρεψε αρκετές από τις ιδέες αυτές σε κυβερνητικό πρόγραμμα και πράξη κυρίως κατά την περίοδο Κώστα Σημίτη. Πολλά άλλα αποτελούν ακόμη και σήμερα ζητούμενο.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε μία μεγάλη ιστορική προσωπικότητα, ιδρυτής μιας μεγάλης παράταξης και εξ αυτών που άλλαξαν προς το καλύτερο το μέλλον της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας. Όμως η αποτίμηση της προσφοράς των ιστορικών προσώπων της ελληνικής πολιτικής ζωής των τελευταίων δεκαετιών είναι δουλειά των ιστορικών. Δουλειά των σημερινών πρωταγωνιστών της πολιτικής και κυρίως των κυβερνώντων είναι να πάρουν ό,τι καλό έφεραν τα ιστορικά πρόσωπα και να πετάξουν στην άκρη τα λάθη και τα πάθη της εποχής τους.
Η χώρα δεν έχει ακόμη σωθεί, η δικομματική κυβέρνηση έχει με πολλά σοβαρά πράγματα και δυσεπίλυτα προβλήματα να ασχοληθεί τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Δεν υπάρχει χρόνος για ενασχόληση με τις ανησυχίες του κάθε πικραμένου!