H Ελλάδα δουλεύει με αξιώματα, με πολιτικούς μύθους που ακόμα και αν διαψεύδονται στην πράξη, παραμένουν ισχυροί. Ένας από αυτούς είναι η ανάγκη της αριστερής διακυβέρνησης, έστω και αν η «Αριστερά» δεν έχει διατυπώσει κανένα ρεαλιστικό σχέδιο ανάπτυξης. Ένας άλλος ακόμα πιο μύθος είναι και η αναγκαιότητα της μεγάλης κεντροαριστεράς. Που μάλιστα δεν γίνεται να συγκροτηθεί χωρίς το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Γιατί; Γιατί έτσι. Τώρα πως γίνεται δύο κόμματα του παλιού πολιτικού συστήματος με 8,02% και 1,20% στις ευρωεκλογές, να δημιουργήσουν κάτι μεγάλο, χωρίς να αλλάξουν το πολιτικό profile τους και τα πρόσωπα που τον διακονούν, μόνο οι παραμυθάδες το ξέρουν.
.
Το παραμύθι έχει φυσικά και «λαό». Δεν είναι οι μηχανισμοί είναι ο κόσμος της κεντροαριστεράς που θα σπεύσει να αγκαλιάσει και να βάλει τη δική του σφραγίδα στο εγχείρημα. Θα στο πουν πολλοί αλλά μετά θα πάνε σπίτι τους και από εκεί θα ασκήσουν μόνο κριτική. Και θα απομείνουν οι «επαγγελματίες» να κάνουν τη δουλειά. Όπως τους βολεύει. Γιατί οι περισσότεροι από τους τύπους που κόβουν και ράβουν στην ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ δεν αγωνιούν για τη σωτηρία του τόπου, αλλά για την προσωπική τους πολιτική και οικονομική επιβίωση.
.
Τα δυο αυτά κόμματα δοκιμάστηκαν στην συγκυβέρνηση, το ένα δοκιμάζεται ακόμα. Ποιες είναι οι μεταρρυθμιστικές τους καινοτομίες; Είδατε καμιά αλλαγή παραδείγματος; Ποια νέα πρόσωπα ανέδειξαν ή πρότειναν; Και μην μου πείτε για το καλό ψηφοδέλτιο – κράχτη της ΕΛΙΑΣ που τελικά εξέλεξε Ανδρουλάκη και Καϊλή. Για την συγκυβέρνηση μιλάμε. Σιγοντάρει τη ΝΔ και διορθώνει επί το λαϊκιστικότερο. Αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι γνωστό. Μήπως η ΔΗΜΑΡ; Ειδικά αυτή πάλεψε με νύχια και με δόντια για να μην αλλάξει τίποτα στο κράτος και την κοινωνία. Τι να πρωτοθυμηθούμε πειραματικά σχολεία, νόμος ΑΕΙ, αγγελιόσημο, συμβασιούχοι, ΜΚΟ, κινητικότητα ΔΥ, νομή εξουσίας μέσω 4-2-1; Δεν είναι τυχαίο ότι αποχώρησε από την κυβέρνηση με αφορμή την ΕΡΤ αυτόν το φάρο της νεοελληνικής φαυλότητας. Αντιθέτως, έχει μεγάλο συμβολικό βάρος και γι αυτό επιλέχθηκε. Η ΔΗΜΑΡ καταδικάστηκε επειδή προέβαλε πλαστή μεταρρυθμιστική ταυτότητα. Είναι πολύ Αριστερά, πολύ συντηρητική και πολύ ημιμαθής για να συμβάλει σε μια σύγχρονη και ευρωπαϊκή Ελλάδα, αλλά και υπερβολικά άτολμη, άχρωμη και συνεσταλμένη για να υποσχεθεί ανοικτά επιστροφή στο παρελθόν.
.
Οι πολίτες που τοποθετούνται στο μεσαίο χώρο δεν έχουν κανένα λόγο να προτιμήσουν αυτήν την «κεντροαριστερά» και όχι τα κόμματα του μικρού δικομματισμού. Με ποια δεδομένα ο Σαμαράς και ο Τσίπρας είναι χειρότεροι από το Βενιζέλο και τον Κουβέλη; Ποια είναι τα μεταρρυθμιστικά προγράμματα των κομμάτων που προαλείφονται να σώσουν τη χώρα; Ο ήπιος πολιτικός λόγος και οι γενικές επικλήσεις δημοκρατικότητας; Δηλαδή η προβιά; Και το σημαντικότερο; Πίσω από την κεντρική βιτρίνα περιμένουν οι στρατιές των μεσαίων και κατώτερων στελεχών και των συνδικαλιστών του δημοσίου για να ακυρώσουν οποιαδήποτε επιλογή ή νόμο πάει κόντρα στα δικά τους συμφέροντα. Μαζί με τους αντίστοιχους δεξιούς και αριστεριστές.
.
.
Αν ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ με μια κυβέρνηση Αριστεράς στην εξουσία, εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις. Έστω υπό την πίεση των ευρωπαίων. Τότε θα δει τι εστί βερίκοκο. Όλοι αυτοί που σήμερα στεγάζονται στις τάξεις του θα βγάλουν νύχια και θα τον κατασπαράξουν. Γιατί το κόλπο είναι να έρθουν αυτοί στα πράγματα και να καρπωθούν τα, έστω φτωχά πλέον, αγαθά της εξουσίας. Ο στόχος είναι να παραμείνει το κράτος ως έχει, όπως και οι σχέσεις αυτού με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Αυτό εξάλλου είναι και το αίτημα των περισσότερων εκ των ψηφοφόρων τους. Αλλά και η ΝΔ που πιέζεται από την ακροδεξιά ή φασιστική συνιστώσα της κοινωνίας το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει. Οι εκλογικές απώλειες που κατέγραψε της στέλνουν σαφές μήνυμα να αναστείλει τις όποιες μεταρρυθμίσεις κάνει ή σχεδιάζει. Οι ισχυροί μικρόκοσμοι που σιτίζονται άμεσα ή έμμεσα από το δημόσιο κορβανά είναι εδώ, απλωμένοι σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους. Όχι στην κινητικότητα, όχι στην αξιολόγηση, όχι στην αναδιάρθρωση δομών, όχι στην αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, όχι στην ορθολογική και αναπτυξιακή φορολογία, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις.
.
Υπάρχει σωτηρία; Άμεσα όχι. Στο μέλλον ίσως. Η κοινωνική ροπή έχει προς το παρόν αντιμεταρρυθμιστική κατεύθυνση με αυξανόμενο αντιευρωπαϊκό πνεύμα πράγμα που ωφελεί τις διχαστικές, εθνολαϊκιστικές δυνάμεις, ακραίες και μη. Μια τέτοια ροπή λογικά θα οδηγήσει σε αδιέξοδα με ισχυροποίηση του φασισμού και του αντικοινοβουλευτισμού. Όλα αυτά θα ανοίξουν παράθυρο σε κάτι τελείως διαφορετικό από τα υπάρχοντα. Η ταχύτατη επιτυχία του ΠΟΤΑΜΙΟΥ αυτό δείχνει. Πλην όμως είναι αδύνατον να τραβήξει μόνο του το κάρο. Ο ενθουσιασμός δεν αρκεί. Χρειάζονται και πολλά πρόσωπα με πολιτικές και θεωρητικές δεξιότητες. Έτσι γίνεται επιτακτική μια πρωτοβουλία του κόσμου της αριστερής και φιλελεύθερης διανόησης που πρέπει επιτέλους να αναληφθεί σοβαρά. Να συσπειρώσει όλους όσους προσφέρονται από τους υπάρχοντες χώρους και φυσικά από το «ΠΟΤΑΜΙ» και να καταλήξει σε ένα πολιτικό μόρφωμα σαφούς εκσυγχρονιστικού και φιλοευρωπαϊκού αιτήματος.
.
Το think tank των «58» αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί και πάλι. Η ΔΡΑΣΗ μετά την εκλογική της συντριβή πρέπει να το δει συνεργατικά. Η Μεταρρυθμιστική Τάση της ΔΗΜΑΡ ας φύγει επιτέλους από το διαλυμένο μαντρί. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει απλός αλλά διαθέσιμος κόσμος που είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Στη φιλελεύθερη δεξιά επίσης. Αν όλοι αυτοί τολμήσουν κάποια στιγμή να ξεπεράσουν, το ΕΓΩ τους και τη διάκριση Δεξιά – Αριστερά και να προχωρήσουν σε ιδρυτικό συνέδριο νέου σχήματος, τότε υπάρχει ελπίδα. Αφήνοντας πολλούς απέξω. Σαφώς με αποκλεισμούς όσων έχουν ένοχο παρελθόν στον κρατισμό και την παπαρολογία είτε κυβέρνησαν είτε όχι. Αυτό το «χωρίς αποκλεισμούς» είναι εκ του πονηρού. Απλά θέλει να διασώσει την ημεραργία των «επαγγελματιών». Και στη μικρή αυτή χώρα όλοι γνωριζόμαστε καλά. Να μάθουμε να λέμε σε κάποιους όχι. Ειδικά στους πλαστούς.