Ενώ βρισκόμαστε σχεδόν δύο εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές, παρατηρούμε ήδη καταιγισμό κειμένων σχετικά με την “επόμενη ημέρα στην Κεντροαριστερά”. Οι εκτιμήσεις και τα σενάρια βασίζονται στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας, στις οποίες οι μισοί από τους ερωτηθέντες αρνούνται να απαντήσουν, κάποιοι απαντούν ψέμματα και άλλοι λένε ότι ναι μεν έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, αλλά δεν βάζουν και το χέρι τους στη φωτιά ότι αυτή θα είναι η τελική τους επιλογή. Με λίγα λόγια, η σχετική συζήτηση είναι η καλύτερη αφορμή για να επικαλεστούμε τη λαϊκή ρήση περί... αυγού και κομμωτικής.
Ας αναγνωρίσουμε όμως ειλικρινή αγωνία σε κάποιους εκ των συμμετεχόντων στον δημόσιο διάλογο. Εξάλλου η σκέψη και η συζήτηση δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Το ερώτημα όμως που αυτομάτως γεννάται είναι ποιους μπορούμε να συμπεριλάβουμε στην “επόμενη μέρα της Κεντροαριστεράς”. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει σε αυτήν ή όχι; Και το ρωτάμε γιατί συναντάμε το εξής οξύμωρο: οι ίδιοι άνθρωποι που συμπεριλαμβάνουν το κόμμα Κασσελάκη στα μετεκλογικά σενάρια του χώρου, χαρακτηρίζουν – και ορθώς αν μας ρωτάτε – ως τραμπική την ηγεσία του, άρα και το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ανήκει στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και η στροφή που έχει κάνει είναι προσωρινή και θα επιστρέψει μόλις αλλάξει ηγεσία. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι ο λαϊκισμός και το απονευρωμένο αρχηγικό κόμμα στο οποίο έχει εξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον από το 2012, δεν είναι παγιωμένα ταυτοτικά χαρακτηριστικά, μόνο και μόνο επειδή τόσο ο πρώην αρχηγός του όσο και τα στελέχη του σκληρού πυρήνα της τότε ηγεσίας είχαν περάσει, κάποια στιγμή, από την... ΚΝΕ.
Και αν η ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει – έστω για την ώρα – δυσεπίλυτος γρίφος, ας αναρωτηθούμε αν στα ίδια μετεκλογικά σενάρια ανήκουν αυτοδικαίως κόμματα που τυγχάνει(;) στον τίτλο τους ή στα ιδρυτικά τους κείμενα να κλείνουν σε κάθε πτώση λέξεις όπως Αριστερά, Σοσιαλισμός, Πρόοδος, κλπ. Μακριά από εμάς το οποιοδήποτε “(κεντρο)αριστερόμετρο”, αλλά πρέπει να δούμε επιτέλους τις προτεραιότητες του κάθε πολιτικού σχηματισμού και των προσώπων που τα συναπαρτίζουν. Ποια Ελλάδα οραματίζονται ή, αφού η συζήτηση γίνεται με αφορμή τις ευρωεκλογές, ποια Ευρώπη οραματίζονται; Και το βασικότερο ερώτημα προς απάντηση, αν οραματίζονται την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη.
Πέρσι τέτοια εποχή, κατά τη διάρκεια της διπλής προεκλογικής περιόδου, είχαμε γράψει πολλές φορές στη “Μεταρρύθμιση” ότι κάθε μετεκλογική συζήτηση περί συνεργασιών και συμμαχιών προϋποθέτει τα ίδια τα εκλογικά αποτελέσματα και όχι απλά μια ντουζίνα δημοσκοπήσεις. Και αφού υπάρξουν τα αποτελέσματα, στη συνέχεια, να τεθούν ξεκάθαρα οι πολιτικοί στόχοι και οι προγραμματικές θέσεις όλων. Μέχρι τότε, συνιστούμε απλά υπομονή.