Ας δεχθούμε ότι έχει νόημα σε αυτούς τους καιρούς
(με την Αριστερά [!] του ΣΥΡΙΖΑ, το ΕΣΚ των Σουλτς και Σία, την Ελλάδα στο ευροπεριθώριο, τη δημοκρατία μας στα χειρότερά της μεταπολιτευτικά, τους μακεδονομάχους στις επάλξεις και το ΥΠΕΘΑ προμηθευτή του Ισλαμικού Κράτους) η πολυτέλεια της ενδοσκόπησης και της περιχαράκωσης ή χαλύβδωσης των κομματικών μηχανισμών και των ιδεοφόρων παρατάξεων. Ας αποσύρουμε αμφιβολίες και ενστάσεις και ας εργαστούμε σε όφελος του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς (η ονοματολογία μας και το στίγμα στην πολιτική γεωγραφία με το Μακρόν Πρόεδρο και τους Θιουδαδάνος να προηγούνται στις ισπανικές δημοσκοπήσεις). Ας καταπιούμε τους συμβολισμούς: περήφανα μέλη του Κινήματος Αλλαγής ας πλαισιώσουμε το Συνέδριο για να συμβάλουμε στην πολυμορφία του και να χτυπήσουμε το δεξιό αντίπαλο (τον ένα μόνο;).
Ωστόσο, ΕΜΕΙΣ, το σύνολο όσων δεν μειδιούμε με τον εθνολαϊκισμό αλλά θρηνούμε γιατί μας περιβάλλει και μας καθορίζει έχουμε την ηθική και συνειδησιακή υποχρέωση όχι απλώς να μην εξιδανικεύσουμε την ιστορικότητα αλλά να απορρίψουμε τα στοιχεία της συλλογικής ταυτότητας της Κεντροαριστεράς που μας πήγαν πίσω ή έθρεψαν καταστάσεις και φαινόμενα ενάντια στη δημοκρατία και τον ορθολογισμό. Δεν μπορούμε να προσφερόμαστε για αυτή την Κεντροαριστερά αν δεν κραυγάσουμε (συντονισμένα) υπέρ της επιταγής να καταδικαστούν συνθήματα και πρακτικές που υποκίνησε η αλλοτινή, αλλά πλέον δική μας, κεντροαριστερή/ δημοκρατική/ προοδευτική παράταξη.
Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Δεν ξεχνά όμως τον κρατισμό, τον εξοπλισμό τρομοκρατών, τη στήριξη του αντισημιτισμού, τη χωριστική δημαγωγία, τον αντιευρωπαϊσμό, τον εθνικισμό, το μακεδονισμό, τον κορπορατισμό («πολυσυλλεκτικότητα» ή «όλοι οι καλοί χωράνε»), τη σπατάλη, τη διαφθορά, τους επαίνους σε δικτάτορες και κατσαπλιάδες, τον Κυριάκο Διακογιάννη, την αναξιότητα, τον Πολυζωγόπουλο (κ.ά.), τη διαμόρφωση μιας Ελλάδας στην οποία οι προνομιούχοι καπιταλιστές και δεξιοί αντικαταστάθηκαν από τους προνομιούχους κρατικούς εργάτες και υπαλλήλους, τους «δικούς μας» εργολάβους και επιχειρηματίες, μια χώρα όπου το κράτος και οι παλιότεροι καταδυναστεύουν τα άτομα πολίτες και τους νεότερους, όπου οι ηγεσίες υποβάλλουν ιδεολογικά και βιοτικά την κοινωνία σε πολυποίκιλο μιθριδατισμό.
Το Ποτάμι δεν είναι ούτε επιδίωξε να γίνει Σινου?. Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει καρικατούρα του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ. Παρόλα αυτά επιμένω: χρειαζόμαστε στην Ελλάδα μια Σιωνιστική Ένωση, ίσως και μια Τζίπι Λίβνι, τώρα έστω και καθυστερημένα.
Προτείνω νέο σύνθημα για την «αλλαγή» κι «ας μην είναι κινηματικό»:
Η Ελλάδα ανήκει ΕΞΙΣΟΥ σε όλες/όλους που γεννήθηκαν, κατοίκησαν ή εργάστηκαν σε αυτήν.