Απ’ όλα όσα συνέβησαν στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, το πιο γελοίο δεν ήταν η αντίληψη για το τι είναι πολιτική που έχει ο αρχηγός του. Ήταν τα γελάκια που ακούγονταν μετά από τις παιδαριώδεις και απολιτικές απαντήσεις του κ. Κασσελάκη σ’ όσους τον διέκοπταν. Οι άνθρωποι που γελούσαν, δεν καταλάβαιναν πως γελούσαν σε μια κηδεία. Αυτή η ΚΕ ήταν η κηδεία μιαςεκδοχής, της πιο ισχυρής, μιας Αριστεράς,εκ των πολλών εκδοχών της. Μιας Αριστεράς με άπειρα κουσούρια, με μεγαλύτερο εξ αυτών τη συνεργασία με τους ακροδεξιούς εθνικιστές ΑΝΕΛ, αλλά Αριστεράς.
Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος πως το κόμμα στο οποίο ηγείται ο κ. Κασσελάκης τείνει προς την εξαΰλωση, αν και αυτό δεν είναι απίθανο, εδώ που το έφτασε ο «ηγέτης» του. Ακόμη όμως κι αν επιβιώσει, δεν θα είναι το κόμμα που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Δεν θα είναι αριστερό κόμμα, ούτε καν στα λόγια. Θα είναι το κόμμα του σημερινού αυριανισμού, ο οποίος μετατρέπει την πολιτική σε σόου της απευθείας σχέσης του ηγέτη με τις «μάζες». Δεν ήταν τυχαίο πως πριν την ΚΕ, ο κ. Κασσελάκης στο διάγγελμά του ξεκινούσε με ένα μεγαλοπρεπές «απευθύνομαι στον ελληνικό λαό», κάτι σαν το αξέχαστο «ελληνικέ λαέ»– μέρες που γιορτάζουμε τώρα και τη μεγάλη επέτειο του Πολυτεχνείου.
Αυτή η εξέλιξη δεν είναι πρόβλημα μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ούτε μόνο για την Αριστερά. Είναι πρόβλημα για το πολιτικό-κομματικό σύστημα της χώρας που θα μείνει να κυριαρχείται από ένα πανίσχυρό δεξιό κόμμα, να εκπροσωπείται από μια αδύναμη Κεντροαριστερά, από μικρά ακροδεξιά κόμματα και ίσως από ένα κόμμα του σύγχρονου αυριανισμού, όπως έχει ήδη μετασχηματιστεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Κι όμως για πολλούς αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει να τιμωρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την αλαζονεία που επέδειξε, για τα «εμείς ή αυτοί». Βεβαίως είναι οι ίδιοι που επιμένουν στα δικά τους «εμείς ή αυτοί». Αυτοί δηλώνουν πως δεν χαίρονται που ο ΣΥΡΙΖΑ εξαϋλώνεται, αλλά αυτό ήταν η «ανταμοιβή» του γι’ όσο δεινά έφερε στη χώρα. Αλλού όμως είναι το πραγματικό τους ενδιαφέρον. Αυτό αφορά την πεποίθησή τους πως η διάκριση Αριστερά- Δεξιά δεν ισχύει πλέον, πράγμα που με άλλα λόγια σημαίνει πως υπάρχει μόνο η Δεξιά. Η Αριστερά και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρόβλημα. Αυτή πρέπει να πάψει να υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ ας κάνει ό,τι θέλει. Αυτό που προέχει είναι να μην υπάρχει καμία Αριστερά. Κι επειδή αυτό, λόγω της σοσιαλδημοκρατίας είναι πολύ δύσκολο, αυτήν την βαπτίζουν «Κέντρο» και ξεμπερδεύουν. Πρώην αριστεροί και μάλιστα σταλινικοί οι περισσότεροι, πράγμα που φαίνεται στον ίδιο φανατισμό που επιδεικνύουν με το πως προσεγγίζουν την πολιτική του Ισραήλ στη Γάζα και το Παλαιστινιακό, με τα περί «κοιτίδας ευρωπαϊκού πολιτισμού και δημοκρατίας»γι’ ένα καθεστώς Κατοχής. Γι’ αυτούς το μείζον δεν είναι η «τιμωρία» του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και να ισχυρίζονται πως αυτό είναι. Το μείζον είναι «να καεί η Αριστερά». Κακώς που μέχρι τώρα τους ονόμαζαν «ακροκεντρώους». Δεξιοί είναι.
Πηγή: www.epohi.gr