Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι βαθαίνει η συλλογική κούραση, η απόγνωση, η απέχθεια για όσα συμβαίνουν στην δημόσια σφαίρα, η αμφισβήτηση της ικανότητας και της εντιμότητας του πολιτικού προσωπικού. Ολα αυτά μαζί ενισχύουν τη διάθεση για αποστασιοποίηση, το κλείσιμο στον ατομικό μικρόκοσμο και την αδιαφορία για τα κοινά, τελικά τη δήλωση πρόθεσης αποχής στις επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν.
Ο Γ. Κωνσταντινίδης της Pro Rata έχει διαπιστώσει ότι το μεγαλύτερο μέρος όσων προσανατολίζονται στην έξοδο από την εκλογική διαδικασία είναι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν απογοητευτεί αλλά δυσκολεύονται να καταφύγουν στο παλιό πολιτικό σύστημα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων των εκλογών του Σεπτέμβρη προκύπτει ότι οι περισσότεροι που δεν πήγαν στην κάλπη κινούνται στον μεσαίο χώρο, έστω και αν δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί.
Ακόμη και αν δεν μπορεί να σκιαγραφήσει κανείς με ακρίβεια εκείνον και εκείνη που δεν θέλουν να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγειν, η κοινή λογική λέει ότι δεν πρόκειται για φανατικούς, μισαλλόδοξους ή ανόητους, με την έννοια ότι, τουλάχιστον, σκέφτονται και αμφιβάλλουν, γι αυτό δυσκολεύονται να επιλέξουν.
Αυτό όμως κάνει ακόμη πιο οδυνηρή για το σύνολο την απόφασή τους να μείνουν εκτός και μακριά. Γιατί οι άλλοι, οι φανατικοί, οι μισαλλόδοξοι και οι ανόητοι πάνε οπωσδήποτε στην κάλπη, για να εκτονώσουν το θυμό, τα απωθημένα, τα ελλείμματά τους. Η αποχή σου αφήνει το χώρο ελεύθερο σε όσους σε κάνουν να αηδιάζεις με το γίγνεσθαι στη δημόσια σφαίρα. Επιλέγουν για σένα εκείνοι που δεν θέλεις να βρίσκονται δίπλα σου.
Αν στην Αυστρία δεν κινητοποιούταν ο δημοκρατικός κόσμος και η συμμετοχή ήταν μικρότερη, μπορεί να κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές ο ακροδεξιός υποψήφιος. Αν στην Κύπρο η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη, μπορεί να μην τα κατάφερνε το ΕΛΑΜ να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Και ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε στη χώρα μας αν κυβέρνηση δεν έβγαζαν οι ηλικιωμένοι και οι συντεχνίες.
Η δημοκρατία μας είναι προβληματική αλλά παραμένει το καλύτερο πολίτευμα στον πλανήτη, η ΕΕ πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο αλλά παραμένει το συγκλονιστικότερο πολιτικό σχέδιο μετά τον πόλεμο, η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη δεν μας βγήκε σε καλό αλλά μια έξοδος θα μας παρέδιδε στην αγριότητα των αγορών και την αστάθεια του γεωπολιτικού μας περίγυρου. Και βέβαια έχουμε κάτι να χάσουμε, ακόμη και όταν πισετεύουμε ότι μένουν μόνο οι αλυσίδες.

Δημοσιεύτηκε και στον Ελεύθερο Τύπο