Γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου

Οι αριθμοί των τελευταίων ημερών ανακουφίζουν και δικαιολογούν τη συγκρατημένη αισιοδοξία μας. Λιγότεροι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας, λιγότεροι παραμένουν στη ΜΕΘοριακή γραμμή της ζωής, λιγότεροι αρρωσταίνουν. Μπορεί να μην φτάσαμε ακόμα στο τέλος μια και ο ιός μεταλλάσσεται, αντεπιτίθεται και δεν φαίνεται διατεθειμένος να τα παρατήσει εύκολα. Τώρα, όμως, ξέρουμε ότι μπορούμε να τον νικήσουμε. Και ξέρουμε ακόμα ότι η νίκη αυτή θα ανήκει σε όλους.

Θα ανήκει, πρώτα απ? όλα, στην επιστημονική κοινότητα που μας προστάτεψε σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας και μας εξόπλισε, σε χρόνο ρεκόρ, με αποτελεσματικά εμβόλια. Θα ανήκει στις πολιτικές δυνάμεις που έδειξαν υπευθυνότητα, συνειδητοποιώντας ότι η πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση δεν προσφέρεται για λαϊκισμούς και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Θα ανήκει, τέλος, σε όλους όσους θυσίασαν πρόσκαιρα καθημερινές χαρές και συνήθειες, όλους όσους έκαναν τη μάσκα κομμάτι του εαυτού τους και έτρεξαν να εμβολιαστούν μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία.«»

Την τελευταία και πιο κρίσιμη μάχη αυτού του πολέμου πρέπει να την δώσουμε όσο γίνεται περισσότεροι και όσο γίνεται πιο αποφασιστικά. Το τείχος της ανοσίας δεν είναι μια επικοινωνιακή επινόηση. Είναι η αόρατη ασπίδα που θα μας προφυλάξει από την πανδημία. Όσο πιο στέρεα οικοδομήσουμε αυτό το τείχος τόσο λιγότεροι άνθρωποι θα κινδυνεύσουν να νοσήσουν και να παραδώσουν τις ζωές τους στο έλεος των ολοένα και πιο επιθετικών μεταλλάξεων. Και τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψουμε στις φυσιολογικές ανθρώπινες σχέσεις μεταβαίνοντας στη νέα κανονικότητα της μετα-κορωνοϊό εποχής.