Παρακμή και άφατος οπορτουνισμός των ηγετικών φυσιογνωμιών του χώρου αντιπαρατάσσεται στην αγνή προσδοκία των πολιτών που προσβλέπουν σε μια σφριγηλή πολιτική έκφραση της σοσιαλδημοκρατίας που εκ των πραγμάτων προβάλλει ως μοναδική λύση στο πολιτικό μας αδιέξοδο. Αυτήν την εικόνα προσλαμβάνει ο παρατηρητής που κατορθώνει να κρατήσει την οπτική του πάνω από τις πιέσεις που δέχεται το θυμικό του από τις τελευταίες εξελίξεις στο σήριαλ που υποτίθεται απεικονίζει την πορεία προς την ενοποίηση της κεντροαριστεράς. Πριν την πλήρη γελοιοποίηση μένουν ίσως λίγες βδομάδες.
Έχω την αίσθηση πλέον, ότι φτάσαμε στην στιγμή που ο απλός πολίτης κρίνει τελεσίδικα την ποιότητα των ηγετικών προσωπικοτήτων στους οποίους είχε κρεμάσει την ελπίδα του άλματος προς τα εμπρός. Αλλοίμονο αν η τελεσίδικη κρίση του είναι πλήρως αρνητική, όπως φαίνεται μάλλον ξεκάθαρα ότι εκεί θα καταλήξει. Μια παράταξη με απορριπτόμενα το σύνολο των εκ των πραγμάτων προβεβλημένων ηγετικών φυσιογνωμιών του, δεν έχει μέλλον. Κι αν δεν έχει μέλλον αυτό το «ανθρώπινο κεφάλαιο», η δημιουργία νέου θα χρειαστεί πολύ χρόνο. Στο μεταξύ, η πίεση της κοινωνίας κάπου αλλού θα εκτονωθεί και θα είναι κρίμα να εκτονωθεί σε λάθος σχήμα.
Έχουμε τέσσερις πιστοποιημένους αρχηγούς και μια ντουζίνα περίπου αρχηγούς σε αναμονή που ο καθένας τους παίζει το δικό του παιχνίδι στο γήπεδο όπου συχνάζουν οι καλόπιστοι οπαδοί μιας ενιαίας στην ουσία παράταξης. Κάθε επίδοξος αρχηγός έχει τους δικούς του οπαδούς, αλλά στην πραγματικότητα όλοι είναι οπαδοί μιας ενιαίας κοινής ελπίδας. Να μιλήσουμε με ονόματα; Ας το κάνουμε κι αυτό για να γίνει διαφανέστερη η σκέψη μας: Ο Βενιζέλος, Παπανδρέου. Γεννηματά, Θοδωράκης και Παπαδόπουλος έχουν θέσει εαυτούς στον πίνακα κρίσης οργανωμένων σχηματισμών. Διαμαντοπούλου, Λυκούδης, ο Φλωρίδης, Μανιάτης, η Χριστοφιλοπούλου, και άλλοι διεκδικούν ατομικότητα στον πολιτικό τους λόγο. Σε αυτούς να προσθέσουμε τις εκπροσωπήσεις τριών τουλάχιστο ομόρροπων κινήσεων πολιτών. Δεν μπορούν όλοι αυτοί τουλάχιστο να παίξουν ως ομάδα, συντεταγμένα, μέχρι το παιχνίδι να αναδείξει το αστέρι μιας καταξιωμένης εκ των πραγμάτων νέας ηγεσίας;
Αν είχα τα πρακτικά μέσα, θα τους καλούσα «ανώνυμα» να γευματίσουμε μαζί και θα τους έσκαγα το μυστικό μετά το τελευταίο ποτήρι κρασί: Δεν φεύγετε από εδώ αν δεν εκδώσετε κοινό ανακοινωθέν ότι συγκροτείται τον πυρήνα ενός νέου φορέα που θα αναλάβει την υποχρέωση να εκφράσει την άποψη του δημοκρατικού σοσιαλισμού σε αυτή την κρίσιμη για την κοινωνία μας περίοδο. Όχι ως αρχηγοί, αλλά ως τιμημένοι από την κοινωνία πολίτες που ως οφείλετε παίρνετε αυτήν την θεάρεστη πρωτοβουλία.
Μεταφορικός ο λόγος, αλλά κυριολεκτικός ο στόχος. Αν όλοι αυτοί δεν τιμήσουν τις ιδέες τους και δεν στρατευτούν – αυτοί πρώτοι- ως ίσοι προς ίσους για να λερώσουν προσωπικά τα χέρια τους με την οργάνωση των επόμενων βημάτων, η παράταξη δεν έχει ελπίδα. Χωρίς αντιπροσώπους, χωρίς περιττές αντεγκλήσεις χωρίς κρυφές ατζέντες. Με πλήρη διαφάνεια που θα δώσει στους πολίτες την δυνατότητα να τους κρίνουν όχι ως συγκρουόμενες προσωπικότητες αλλά ως συνεργαζόμενα κοινωνικά στελέχη που έμπρακτα προτάσσουν το κοινό καλό στην όποια δική τους δίκαιη ή άδικη ατομική φιλοδοξία τους.
Και αφού εγώ που το γράφω δεν έχω τα «μέσα» ας βρεθεί άλλος αξιόπιστος προξενητής να κάνει το καλό. Θα τον ευγνωμονούμε όλοι όσοι αγωνιούμε μη πέσει οριστικά η χώρα μας σε εθνικολαϊκιστικό κομφούζιο. Οι ….Κορυσχάδες θα ήταν ένας καλός τόπος για μια τέτοια γενναία σύναξη γενναίων πρώτων πολιτών. Αλλά και ένα καλό ξενοδοχείο στην Αθήνα κατ’ οικονομία, δεν θα ήταν άτοπο.