Ώστε λοιπόν το ΔΝΤ τα μπέρδεψε με τους πολλαπλασιαστές. Με όλες τις συνακόλουθες συνέπειες για μας και για όλη την Ευρώπη. Ερώτημα: Και τώρα;
Θριαμβεύουν βιαστικοί, όπως πάντα, οι «αντιμνημονιακοί», με επιχείρημα το γνωστό «Τα λέγαμε αλλά δεν μας άκουσαν…», ενώ άλλα έλεγαν και ευτυχώς που δεν τους ακούσαμε να περιμένουμε φως από τη Μόσχα ή το Πεκίνο. Και αυτή είναι η «σοφτ» εκδοχή τους. Γιατί η άλλη, αναφέρεται σε προδοσίες, σε πλεκτάνες και σε όλα τα γνωστά με τα οποία ασχολούνται οι γνωστοί κατάχλωμοι από την οργή τους εισαγγελείς.
Κομμάτι εύκολο μου φαίνεται όμως αυτό. Γιατί, πώς να το κάνουμε, το 2009, αμέσως μετά τις εκλογές, οι δανειστές μας αρνήθηκαν να προσθέσουν έστω και ένα ευρώ στα όσα πολλά δις τους χρωστούσαμε. Και μας ανάγκασαν να δεχτούμε τους όρους που έθεσαν για να χρηματοδοτήσουν το ελληνικό δημόσιο που ασφυκτιούσε. Με άλλα λόγια: Το πρόβλημά μας ήταν μέγα, υπαρκτό, άμεσο. Έπρεπε να δεχτούμε τα πικρά φάρμακα της ΕΕ και του ΔΝΤ – κι όσοι απορούν για την ανάμειξη του ΔΝΤ, ας ξαναδιαβάσουν επιτέλους τι έλεγε όχι μόνο η Μέρκελ, αλλά και ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, κι ας θυμηθούν ότι το Βερολίνο απαντούσε με ένα ξερό «νάιν» στις προτεινόμενες λύσεις και χρειάστηκε να πάνε μαζί ο Στρος-Καν ο ίδιος με τον Γιουνκέρ και τον Τρισέ (Ευρωπαϊκή Τράπεζα) στη Μέρκελ, για να την αναγκάσουν να συναινέσει.
Η αλήθεια είναι ότι από το πρόγραμμα διάσωσης διαλέξαμε τα εύκολα (τα «κόβω μισθούς και συντάξεις») και ξεχάσαμε τα δύσκολα, δηλαδή τα όσα θα έθιγαν τα τόσο βολικά κακώς κείμενα αλλά και τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα επέτρεπαν μιαν ουσιαστική εξυγίανση. Π.χ. τη φοροδιαφυγή, τον εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης και τις
αναγκαίες αντικειμενικά ιδιωτικοποιήσεις – γιατί ορισμένες άλλες έχουν ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό κίνητρο, σε διαπλοκή με μεγάλες ξένες εταιρείες.
Αυτά ήταν και παραμένουν τα δεδομένα. Όμως, με το λάθος στους «πολλαπλασιαστές», επιβλήθηκαν μέτρα πολύ πιο σκληρά και άδικα (παράδειγμα, η συρρίκνωση των συντάξεων) από όσο ήταν αναγκαίο. Πράγμα που ενισχύει επίσης το αίτημα αναθεώρησης ορισμένων στόχων των μνημονίων. Πιστεύω όμως ότι είναι αδύνατη κάθε τέτοια αναθεώρηση αν δεν ξεκινήσουμε από την αλλαγή στα πρόσωπα. Όλες οι αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ πάρθηκαν με βάση τις διαπιστώσεις και τις εισηγήσεις της τρόικας, που τον λάθος πολλαπλασιαστή τον μετέτρεψε σε ακόμα χειρότερο, με πείσμα, μέθοδο, συχνά τρομοκρατικά επιχειρήματα και με γνώση της πορείας των οικονομικών μας, ώστε να μπορεί κάθε φορά που ήθελε να επιβάλλει κάτι που δεν θέλαμε, να καθυστερεί τις εργασίες, ώστε να φτάνουμε με την κατακράτηση των συμφωνημένων δόσεων στα όρια διακοπής της παροχής των έστω και τσεκουρεμένων μισθών και συντάξεων. Προσθέτοντας την ύστατη ώρα και νέες αξιώσεις, όπως έγινε με τις συλλογικές συμβάσεις.
Η «ιδέα» της καταγγελίας των μνημονίων είναι απίστευτα γελοία.
Αντίθετα, η ιδέα μιας λογικής αναθεώρησής τους, με βάση τη δεδομένη πια και λόγω πολλαπλασιαστών αποτυχία τους, θα έπρεπε να προχωρήσει. Το επιχείρημα ότι αναλάβαμε υποχρεώσεις που οφείλουμε να σεβαστούμε, είναι σαθρό, αν σκεφτεί κανείς κάτω από ποιες εκβιαστικές συνθήκες αναλάβαμε αυτές τις υποχρεώσεις και με βάση ποια λάθος κριτήρια. Όμως, καμιά απόπειρα σωστής αναθεώρησης δεν μπορεί να προχωρήσει με τον κ. Τόμσεν και την παρέα του: Είναι υπεύθυνοι για τα ως τώρα, υπεύθυνοι για τον συστηματικό εξευτελισμό της χώρας μας, υπεύθυνοι για την λάθος ενημέρωση της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Πώς θα μπορούσαν τώρα να αλλάξουν πορεία; Δεν θα έλεγα κάτι διαφορετικό και για μερικούς κουρασμένους δικούς μας.
Μπορούμε να αξιώσουμε μιαν άλλη ηγεσία της τρόικας; Η σημερινή απέτυχε. Λογικό και θεμιτό είναι να φύγει.