Υποψιάζομαι ότι ο Σωτήρης Βαλντέν συγκαταλέγει και τον υποφαινόμενο στους «πρώην αριστερούς διανοούμενους που ανακάλυψαν τον φιλελευθερισμό» – αλλά δεν βαριέσαι …

Ούτε βλέπω τι ακριβώς προτείνει με τη φράση περί «αυτονόμηση[ς] των φορέων [της κεντροαριστεράς] από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των μνημονίων και της ιδεολογίας που τα εμπνέει»: πώς ακριβώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χωρίς άμεση επιστροφή στη δραχμή (την οποία υποθέτω ότι ο ΣΒ εξακολουθεί να απεύχεται);

Νομίζω πάντως ότι σε ένα πράγμα έχει δίκιο: η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε δίκαιη είναι, ούτε αποδοτική.

Ας μην παρεξηγηθώ: με δεδομένη τη σημερινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σωρό θέματα, η μαχητική απόρριψη της πολιτικής του εκ μέρους των αριστερών δημοκρατών, (πρέπει να) είναι αυτονόητη.

Ούτε με συναρπάζει η προοπτική μιας ΔΗΜΑΡ μπαλαντέρ, κυβερνητικού εταίρου σε κυβερνήσεις διαφορετικού χρώματος – ακριβώς το αντίθετο! Φοβάμαι ότι μια τέτοια στάση θα την εξέθετε στον κίνδυνο να διανύσει την πορεία από τον προγραμματικό ρεφορμισμό, στον γραφειοκρατικό κυβερνητισμό (για την οποία το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, π.χ., χρειάστηκε τρεις σχεδόν δεκαετίες) μέσα σε λίγους μόνο μήνες…

Όμως, θα πρέπει κανείς να αναγνωρίσει ότι η πολιτική διαλεκτική των τελευταίων τριών ετών- και ιδίως των τελευταίων μηνών (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ από τη μια, ΣΥΡΙΖΑ-ΑνΕλ από την άλλη), είναι εντελώς αφύσικη. Επί πλέον, μπλοκάρει το πολιτικό σύστημα.

Δίπλα στην (υπαρκτή ακόμη, αλλά ας ελπίσουμε όλο και λιγότερο αποφασιστική) αντίθεση ευρώ-δραχμή, και παράλληλα στην πάντοτε επίκαιρη διαμάχη για την προστασία και την ενίσχυση του κύρους και της αξιοπιστίας των δημοκρατικών θεσμών, είναι ανάγκη να αποκατασταθεί και μια πιο «κανονική» διαλεκτική αριστεράς-δεξιάς.

Και κάτι τέτοιο θα απαιτήσει μια πιο ψύχραιμη συζήτηση από ό,τι έχουμε όλοι μας συνηθίσει.