Ο πρόσφατος ανασχηματισμός και τα μηνύματα που εκπέμπουν τα πρόσωπα που μπήκαν στο κυβερνητικό σχήμα, δεν θα έπρεπε να βρίσκουν εξαπίνης όποιον «διαβάζει» το πολιτικό σκηνικό χωρίς ναρκισσισμό και παραμορφώσεις. Ακόμα, με τις αναγκαίες πάντα εξαιρέσεις, δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι τα γενικά κι αντικειμενικά συμπεράσματα βγαίνουν πάντα από την συνολική εικόνα.
Τα πρόσωπα αυτά κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επιλογές, οι αντικαταστάσεις, οι ξεκάθαρες λογικές που δεν κρύβονται πίσω από τον όποιον Γκίκα Χαρδούβελη πχ, δε θα μπορούσαν να αποτελούν καμιά έκπληξη σε όποιον έχει δει προσεκτικά ποιοι ξεχώρισαν στις εκλογές του 2012, κι ακόμη περισσότερο στις πρόσφατες ευρωεκλογές συγκεντρώνοντας τους περισσότερους σταυρούς.
Αυτό είναι το πολιτικό σύστημα σήμερα, αυτή είναι η δυστοπική Ελλάδα του – μικρού ακόμη – δικομματισμού που με νύχια και με δόντια θα προσπαθήσει να κατοχυρώσει τα λάθη και την καταστροφική πορεία που μας έφερε εδώ. Που θα απαντάει στον επικίνδυνο λαϊκισμό της μιας πλευράς με τον πελατειακό παλαιοκομματισμό της άλλης και τούμπαλιν.
Η μόνη απάντηση που μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς και να δώσει μια προοπτική είναι μια ισχυρή προοδευτική ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική φωνή. Αυτή που σήμερα συναντάται διάχυτη σε αρκετούς σχηματισμούς και δεν έχει τολμήσει να κάνει το αναγκαίο ιστορικά βήμα για να εκφραστεί με τρόπο που θα επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις, πολύ περισσότερο να αποτελεί σοβαρή προοπτική εξουσίας.
Όσο αυτή η παράταξη, αυτή που διεκδικεί η μεταμνημονιακή Ελλάδα να μεταμορφωθεί, χωρίς ατυχήματα και με σοβαρότητα, τουλάχιστον σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα θα βρίσκεται αδύναμη, κατακερματισμένη κι ετεροπροσδιοριζόμενη, οι εξελίξεις θα σκορπίζουν όλο και περισσότερη απογοήτευση. Κι όσο οι πολίτες, οι άνεργοι, οι νέοι, αυτοί που έχουν όρεξη για δουλειά, αυτοί που επιθυμούν να παράγουν κι αυτοί που οραματίζονται ένα δίκαιο κοινωνικό κράτος παραμένουν χωρίς μια εμπνευσμένη, δυναμική, ισχυρή, αποτελεσματική εκπροσώπηση θα βρίσκουμε μπροστά μας συνέχεια αδιέξοδα.
Αδιέξοδα αναμενόμενα που δεν δικαιούμαστε να κρίνουμε από την υποτιθέμενη ασφάλεια του καναπέ μας ή της γωνιάς μας. Γιατί όσο όλοι μαζί δεν προχωράμε στην επόμενη φάση, γινόμαστε – τελικά! – ακούσιοι συνένοχοι του παλιού, αφήνοντάς του ελεύθερο όλο το πεδίο να αυτοσχεδιάζει και να λειτουργεί όπως έμαθε τόσα χρόνια. Η απάντηση στα αδιέξοδα δεν μπορεί να είναι λόγια, αλλά πράξεις. Δεν μπορεί να είναι απόρριψη, αλλά τόλμη.