Είμαστε η γενιά της Ευρώπης και της Δημοκρατίας. Μεγαλώσαμε σε μία περίοδο σταθερότητας με την προσδοκία ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα σχέδιο ζωής που θα βελτιώνει διαρκώς την ζωή μας.

Ξέρουμε ξένες γλώσσες, έχουμε ταξιδέψει πολύ, αξιοποιούμε την ανοιχτή γνώση σπάζοντας ταξικούς ή άλλους φραγμούς στην μάθηση και την πληροφόρηση, έχουμε πολλές δεξιότητες και προσαρμοστικότητα.

Όμως, εδώ και χρόνια έχουμε καταλάβει ότι ο κόσμος είναι πιο πολύπλοκος από ποτέ. Ότι η ζωή και η ιστορία δεν κινούνται γραμμικά. Ότι οι κακές συλλογικές αποφάσεις, οι ανώριμοι θεσμοί και η μυωπική αντίληψη ότι μπορούμε διαρκώς να μεταθέτουμε υποχρεώσεις, βάρη και χρέη από το παρόν στο μέλλον οδηγούν σε αδιέξοδα.

Πολλοί από μας έχουν φύγει στο εξωτερικό. Άλλοι αξιοποιούν κάθε δυνατότητα μέσα στην κρίση, δυναμώνουν απο τις αποτυχίες, προσαρμόζονται, επιμένουν και τα καταφέρνουν. Όσοι είναι πιο αδύναμοι βιώνουν με πιο σκληρό τρόπο την ανεργία.

Θα γίνουμε η χαμένη γενιά; H φορά των πραγμάτων δεν είναι με το μέρος μας.

Ωστόσο, μπορούμε να την αλλάξουμε επινοώντας ξανά τι σημαίνει συλλογική δράση, δημοκρατικοί θεσμοί, δημιουργικός ακτιβισμός.

Θα αλλάξουμε την φορά των πραγμάτων με ένα νέο δημοκρατικό «ακτιβισμό» για μεγάλες ανατροπές στο status quo:

– Στην Ευρώπη, που δεν θέλουμε να παραμείνει βυθισμένη σε εθνικισμούς, εσωστρέφεια, ιδεολογικές εμμονές, ανεργία και ανισότητες, αλλά να ξαναβρεί το χαμένο στίγμα μίας κοινότητας ευημερίας, με ασφαλείς προσαρμογές, προοδευτικές αλλαγές, υποδειγματικό κοινωνικό μοντέλο, ίσες ευκαιρίες για όλους

– Στο πολιτικό σύστημα, που χρειάζεται τεράστιες αλλαγές με πρόταγμα την διαγενεακή δικαιοσύνη, τα θεσμικά αντίβαρα που θα εμποδίζουν τις κυβερνήσεις να φορτώνουν χρέη και βάρη στις μελλοντικές γενιές, όταν δεν χρηματοδοτούνται επενδύσεις.

– Στα πανεπιστήμια, που πρέπει να δώσουμε φωνή στην αγνοημένη σιωπηλή πλειοψηφία που θέλει αλλαγές, πτυχία με αξία, δεξιότητες για την αγορά εργασίας, γιατί εμείς καταλαβαίνουμε καλά ότι η ανεργία των νέων δεν είναι θέμα απλώς κοινωνικής πολιτικής, αλλά οικονομικής και εκπαιδευτικής πολιτικής.

– Στο Κοινωνικό Κράτος, που δεν μπορεί να είναι έκτακτο και συγκυριακό. Εκδημοκρατισμός του κοινωνικού κράτους σημαίνει πρόνοια γι΄αυτούς που την έχουν πραγματικά ανάγκη όταν την έχουν, γι αυτούς που δεν έχουν δύναμη, για τους ξεχασμένους του συστήματος που μέσα στην κρίση έγιναν τα πιο βολικά θύματα της προσαρμογής. Για ένα κοινωνικό κράτος όπου κάθε ευρώ θα έχει μετρήσιμο αποτέλεσμα στην μείωση της φτώχειας και των ανισοτήτων.

– Στην αγορά εργασίας, για νέες οργανωμένες συλλογικότητες για τους πιο επισφαλείς εργαζομένους, για την γενιά της επισφάλειας, για το λεγόμενο πρεκαριάτο, που βιώνει πολλές φορές την ευελιξία ταυτόχρονα με την αυθαιρεσία και την ανομία.

– Στην παραγωγή, με νέα, διαφανή, ανοιχτά, ανταγωνιστικά συστήματα χρηματοδότησης επενδύσεων, με ευκαιρίες για όλους. Και για τους νέους που γράφουν κώδικα ή ανοίγουν μία σύγχρονη τουριστική επιχείρηση και για τους νέους που προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι κάνοντας μία νέα προσπάθεια. Θέλουμε σεβασμό στην επιτυχία και προστασία της αποτυχίας. Οι επιτυχίες θα μας πάνε μπροστά. Οι αποτυχίες θα μας δείχνουν τον δρόμο.

– Στην οικονομία, που χρειάζεται μεγάλες και δίκαιες αλλαγές για να ανοίξουν όλες οι κλειστές αγορές που ευνοούν τους λίγους και καλά ευνοημένους σε βάρος των πολλών.

– Στο μοντέλο διακυβέρνησης, που πρέπει να υπηρετεί τους πολίτες χρησιμοποιώντας το αγαθό της γνώσης και των ανοιχτών δεδομένων.

– Στην κοινωνία, για όσους βιώνουν πιο πολύ τις ανισότητες και τις διακρίσεις, για τα παιδιά των μεταναστών, τους πολύ φτωχούς που παρατούν το σχολείο, όσους είναι θύματα ρατσισμού.

Για μπορέσουμε να βάλουμε τον σημαντικότερο κοινωνικό και πολιτικό στόχο για τους νέους. Ότι όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, το εισόδημα των γονιών τους, την περιοχή που μεγαλώνουν, το σχολείο και το πανεπιστήμιο που πηγαίνουν θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να φτιάξουν το δικό τους σχέδιο ζωής, με την δική τους προσπάθεια και τα ταλέντα τους.