Εκπαιδευτικά ανεκπαίδευτα περί ΑΕΙ κ.τ.τ.
(μνήμη Μ. Π.)
Ανώφελη δεν είναι ούτε ανανταπόδοτη η τάση να προσαρμοζόμαστε στους καιρούς και τα τρέχοντα. Λίγος κομφορμισμός πολιτικός, ίσως αυτό μας έλειπε από καιρό. Μιλώ για εμάς, τη μερίδα των διστακτικών, του πρόθυμου ποίμνιου, των καθαρών και δικαιολόγων ακαθάρτων ή ακαθαρσιών ως ιδανικών. Ημών των ονειροκριτών. Εμείς τού Αρτεμίδωρου (του Νάμπερ Ουάν αρχαίου εξηγητή ονείρων) δικαίως ή αδίκως χωριζόμαστε. Διασπασμένοι. Δε μιλιόμαστε.
Κι αν οι κεντρικές πολιτικές επιλογές σημαίνουν κάτι, πώς ανεχόμαστε εαυτούς να καλύπτουμε τα φλέγοντα, τα κρίσιμα με συνθήματα αντί για λογική; Συμμετέχοντας στον παραλογισμό ενός άλμπουμ εκμαυλιστικών λαϊκισμών και αναίτιων υπαινιγμών. Να διαλέγουμε το Σύλλα «οι από δω» (που εθνοκαθήρε την Ιταλία από τους Σαμνίτες), το Μιθριδάτη «οι από κει» (που −λίγο πριν το «κατόρθωμα» τού Σύλλα− ανενδοίαστα οργάνωσε τον Εφεσινό Εσπερινό, τη σφαγή όλων, ανεξαρτήτου ηλικίας, τών εξ Ιταλίας παροίκων, κατοίκων και συνεργατών τους στην Έφεσο). Επισημαίνω τα άλογα και ας κριθούν ανάλογα:
−ποια η σημασία της βάσης του 10 για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, όταν κανείς δεν προσδιορίζει τι αντιπροσωπεύει η βάση αυτή;
−προς τι το φετίχ τού 10 όταν η θεματολογία των πανελλαδικών εξετάσεων δεν τίθεται υπό ορισμένο σύστημα εξομάλυνσης και ενιαιοποίησης σχετικά με τη δυσκολία τών υπό εξέταση;
−η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνεπάγεται ανυπεύθυνα και οπωσδήποτε την κτήση πτυχιακού τίτλου;
−ποια η διαφορά πολλών κακοδιοικούμενων τμημάτων από λιγότερα επίσης κακοδιοικούμενα;
−η τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα γιατί οφείλει αποκλειστικά να στηρίζεται στον κρατικό προϋπολογισμό;
−δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η σπουδαία τομή θα ήταν ο ανταγωνισμός των ΑΕΙ/ΤΕΙ; Δηλ. η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων (με όρους, επίβλεψη και συνεπαγόμενη σύγκριση με την ποιότητα τών … άλλων),
−πότε θα λείψει από τη νομεγκλατούρα όλων των συλλογικών πολιτικών φορέων (κόμματα, συνδικάτα, σύγκλητοι κ.τ.τ.) η φασιστοειδής, κρατικιστική, κορπορατικιστική ιδεοληψία υποχρέωσης της κοινωνίας να ικανοποιεί ή να ενσωματώνει εργασιακά τα άτομα βάσει του πτυχίου τους και όχι των αναγκών της ίδιας,
−και εκπαίδευση και εργασία/αγορά: τα όρια μπορούν αυτόνομα να τα θέτουν τα πανεπιστημιακά τμήματα,
−ως εκ του παραπάνω, την ελευθερία τους αυτή πρέπει να την ανταλλάξουν με την ελάχιστη ή μειωμένη κρατική χρηματοδοτική εξάρτηση,
−συνιστούν οι παραγωγικές σχολές της ΕΛλΑΣ, της Πυροσβεστικής, των Ενόπλων Δυνάμεων Τριτοβάθμια εκπαίδευση (οι βάσεις εισαγωγής τους βέβαια ξεχωρίζουν, τι να κάνεις τα Πολυτεχνεία και τις Φιλοσοφικές Σχολές μπροστά στην εκτίμηση που χαίρουν οι έμμισθες «σπουδές» των προαναφερθέντων ιδρυμάτων);
−αν η Τριτοβάθμια εκπαίδευση, κρατικά χρηματοδοτούμενη, υπάγεται εν γένει στην πολιτειακή διοίκηση δεν θα όφειλαν οι φορείς της να χαρακτηρίζονται και να κρίνονται για τη χρηστότητά τους;
−ιδρύματα, θεσμοί, κέντρα, ινστιτούτα, επίσης υπό κρατική ή πανεπιστημιακή χρηματοδότηση με συναφείς ρόλους στον ερευνητικό ή εκπαιδευτικό ρόλο τών πανεπιστημιακών τμημάτων ανανεώνουν ή απλώς ανακυκλώνουν το προσωπικό των διδασκόντων της τριτοβάθμιας (ενισχύοντας και τον εν γένει κύκλο εργασιών προσωπικώς τού προσωπικού);
−το κυπριακό μοντέλο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι συλλήβδην, και γιατί, απορριπτέο;
−τα ΑΕΙ διαθέτουν περιουσία. Πώς την αξιοποιούν; Σε ποιον οι Σύγκλητοι είναι υπόλογες σχετικά;
−ποια η πραγματική στήριξη των σπουδών και της έρευνας από δανειοδοτικούς φορείς και οργανισμούς;
−εξισωτική εκπαίδευση και ίσες ευκαιρίες αποτελούν στόχο που εκπληρώνεται χωρίς υποτροφίες, επιβράβευση, χορηγίες, διευκολύνσεις και, υπό την υποχρέωση εφαρμογής δεσμεύσεων και κανόνων, βοηθήματα;
−και τη δυνατόν ποιοτικότερη εκπαίδευση να επιδιώξουμε, θα αποτύχουμε δίχως διεύρυνση του ΑΕΠ, ευελιξία και πρόοδο στην οικονομία και τους θεσμούς συνάμα με σαφή προσήλωση σε καθοδικότερες τιμές τού δείκτη GINI, δηλαδή προσκόλληση στη μείωση των ανισοτήτων, δηλαδή απαρέγκλιτη κοινωνική, πολιτική, φαντασιακή στροφή προς την ανάπτυξη.
Επουδενί υφίσταται άχρηστη γνώση. Ούτε φυσικά εντοπίζεται οιαδήποτε κατηγορία άχρηστων ανθρώπων. Κι οι ίδιες οι κοκορομαχίες δεν είναι άχρηστες, μου φαίνεται, στο σημαντικό τούτο ζήτημα της διαχείρισης των κοινών πόρων και των προσδοκιών τού μέλλοντος. Ούτε εκτός τόπου και χρόνου. Απλώς αποδεικνύονται επιζήμιες, κρόνιες −επιτρέψτε μου: αποτροπιαστικές