Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, βρήκε τη χώρα μας με Κυβέρνηση της Ν.Δ υπό τον κ. Καραμανλή, η οποία αφού πρώτα δημιούργησε συνθήκες χρεοκοπίας με την αλόγιστη δημοσιονομική της πολιτική, στη συνέχεια δραπέτευσε για να αποφύγει τις συνέπειες των πεπραγμένων της.
Παρά τις προσπάθειες της κυβερνήσεως του Γ. Παπανδρέου, στο πρώτο εξάμηνο του 2010, και την αποτροπή της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας και τις θυσίες του ελληνικού λαού, η χώρα μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες.
Κοινωνία απροετοίμαστη και αιφνιδιασμένη, πολιτικό σύστημα ανώριμο, κατά το μεγαλύτερο μέρος του ανεύθυνο. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε εδώ και 8 χρόνια: οπισθοδρόμηση, διάλυση της μεσαίας τάξης, φτωχοποίηση χωρίς διακρίσεις, υποβάθμιση των θεσμών, μετανάστευση των νέων επιστημόνων και όχι μόνο, αποσάθρωση του οικονομικού και κοινωνικού ιστού, εθνικά κυρίαρχα συμφέροντα σε άμεσο κίνδυνο. Αυτή η εξέλιξη δεν ήταν νομοτελειακή, θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν:
- στηριζόταν σθεναρά η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου το 2010 ως εθνική υπόθεση, τόσο από το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, όσο και τουλάχιστον από την αξιωματική αντιπολίτευση του Σαμαρά,
- η λεγόμενη παραδοσιακή Αριστερά έδειχνε ότι ήταν πραγματική αριστερή και προοδευτική πρόταση και όχι καιροσκοπική και τυχοδιωκτική,
- οι πολίτες αυτής της χώρας ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι και συμμετείχαν πιο ενεργά στην εθνική προσπάθεια και δεν έπεφταν «θύματα» του αριστερο-δεξιού λαϊκισμού και επικίνδυνου ψευτο-πατριωτισμού.
Το νέο πολιτικό περιβάλλον και η προοπτική της χώρας. Αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος.
Ήδη διανύουμε το τελευταίο έτος διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το οποίο αποτελεί την τελευταία σελίδα του «βιβλίου της Μεταπολίτευσης». Δυστυχώς έμελλε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να αποτελέσει και τον τελευταίο αρνητικό πρωταγωνιστή στο χειρότερο κεφάλαιό του. Το μόνο ουσιαστικό επίτευγμά του είναι ότι αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται την αδυναμία της Προοδευτικής Παράταξης να ανασυγκροτηθεί και ριζικά «μεταλλαγμένος» χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, προσπαθεί να ελέγξει «θεσμούς και εξουσίες», ποινικοποιώντας την πολιτική ζωή του τόπου. Παράλληλα διχάζοντας βαθιά τον ελληνικό λαό, διεκδικεί με σοβαρές πλέον αξιώσεις να αποτελέσει τον ένα και βασικό πολιτικό πόλο εκπροσώπησης όχι μόνο της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά και ευρύτερα του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου, που παραδοσιακά εξέφραζε και εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ.
Η Νέα Δημοκρατία παρά τις τεράστιες ευθύνες της για την περιπέτεια της χώρας μετά από την αλλαγή ηγεσίας που επανασηματοδοτεί την πολιτική της κατεύθυνση (διεύρυνση προς το κέντρο) και παρά τις σημαντικές παθογένειες που ακόμα την ταλανίζουν, παραμένει ο άλλος σταθερός και ισχυρός πόλος με σημαντικές αξιώσεις σύντομα να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Η νέο-φιλελεύθερη παράταξη έχει συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα και ξεκάθαρες ευδιάκριτες πολιτικές θέσεις κα πρόγραμμα. Παρόλα αυτά όμως, από ό,τι φαίνεται, υπό τις παρούσες συνθήκες, δύσκολα μπορεί να εγγυηθεί από μόνη της τη νέα πορεία που χρειάζεται η χώρα.
Η Δημοκρατική Παράταξη παρά τα τεράστια επιτεύγματα και τα έργα της, ακόμα και στις κακές της στιγμές, και τις διάφορες παθογένειες που αναπτύχθηκαν στα πλαίσια των διακυβερνήσεών της, αποτελούσε πάντα τον εγγυητή για την πολιτική σταθερότητα, την θεσμική και δημοκρατική ομαλότητα, την ευρωπαϊκή προοπτική, την ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία των πολιτών. Τα τελευταία όμως χρόνια βρίσκεται σε μια πρωτοφανή διαρκή κρίση. Σε λίγα χρόνια άλλαξε τρεις Προέδρους, ακόμα περισσότερες ονομασίες, βίωσε μια επίσημη διάσπαση, κορυφαία και μεσαία στελέχη της, είτε προσχώρησαν στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε αποστασιοποιήθηκαν και απομακρύνθηκαν από τις τάξεις της. Παραδοσιακές κοινωνικές συμμαχίες διερράγησαν.
Εάν θέλουμε πράγματι να χαράξουμε μία νέα πορεία για τη χώρα μας και να βάλουμε οριστικά στο παρελθόν ότι μας οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση, απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η ουσιαστική αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος σε όλο του το φάσμα. Λογικές και αντιλήψεις παλαιοκομματισμού, άκρατου λαϊκισμού και πελατειασμού, παρασιτισμού, διέπουν οριζόντια σχεδόν όλα τα κόμματα που απαρτίζουν το πολιτικό μας σύστημα.
Ο ρόλος του Αριστερού Δημοκρατικού Προοδευτικού Κόμματος
Πρέπει σήμερα να ομολογήσουμε και να αποδεχτούμε ότι η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Σαμαρά νομιμοποίησε το αντιμνημόνιο, τα Ζάππεια, τη πρόωρη πτώση της κυβέρνησης Παπαδήμου και με την παρουσία του Ευάγγελου Βενιζέλου στην Αντιπροεδρία, των κορυφαίων στελεχών σε υπουργικές θέσεις και εκατοντάδων άλλων στελεχών του σε κρατικές θέσεις, αποτέλεσε ορόσημο για την μετέπειτα πορεία του.
Ουσιαστικά με αυτή την ανιστόρητη επιλογή εξάγνισε την Νέα Δημοκρατία από τις τεράστιες ευθύνες της και την επανανομιμοποίησε εκ νέου και μάλιστα σε ρόλο του πρωταγωνιστή της «λύσης» για τη χώρα υπονομεύοντας και υποθηκεύοντας τη δική του αυτόνομη πορεία και προοπτική.
Σαφώς και θα μπορούσε να υπάρξει και διαφορετικός τρόπος για να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ συνεπή και υπεύθυνη στάση συμβάλλοντας στην προσπάθεια διάσωσης της χώρας, χωρίς να αναγορεύσει την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας και τον κ. Σαμαρά σε εγγυητή και πρωταγωνιστή μιας νέας εθνικής προσπάθειας.
Δυστυχώς ούτε η χώρα σώθηκε με αυτό που είδαμε ότι ακολούθησε το 2015 και συνεχίζεται έως και σήμερα, αλλά ούτε και το ΠΑΣΟΚ «ανέβηκε» διαψεύδοντας με πάταγο τις όποιες ψευδαισθήσεις των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου. Το εκλογικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών αρχικά τον Ιανουάριο του 2015 και εν συνεχεία τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, αποτυπώνει με τον πιο καταλυτικό τρόπο το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών.
Σήμερα, από την εξέλιξη των πραγμάτων είναι πλέον ορατή σε όλους η πλήρης δικαίωση του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του τ. Πρωθυπουργού και Προέδρου του Γιώργου Παπανδρέου που σε συνδυασμό με την πασιφανή και πλήρη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό) δημιούργησε τις κατάλληλες και ευνοϊκές συνθήκες, ώστε να αποκατασταθεί η θέση του και να πρωταγωνιστήσει εκ νέου στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Η συμμετοχή διακοσίων δέκα χιλιάδων (210.000) πολιτών, στο νέο εγχείρημα για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου παρά τον «φτωχό» και αναντίστοιχο με τις απαιτήσεις δημόσιο διάλογο, που αναπτύχθηκε με αφορμή την εκλογή του νέου Προέδρου (αναλώθηκε σε δευτερεύοντα κοινωνικά αδιάφορα θέματα, ζητήματα σχετικά με το εύρος και τον τρόπο συμμετοχής των πολιτών στην ψηφοφορία, ενοποίηση των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων κλπ.) και παρά το γεγονός της μετατροπής της διαδικασίας σε μια «ρηχή» εσω-κομματική υπόθεση ΠΑΣΟΚ, κατέδειξε όμως τόσο την ανάγκη, όσο και την «λαχτάρα» των προοδευτικών πολιτών να συμβάλλουν σε αυτή την νέα προσπάθεια και έδωσε με ουσιαστικό τρόπο την αναγκαία δημοκρατική και κοινωνική νομιμοποίηση δημιουργώντας νέα δυναμική για την προοπτική του εγχειρήματος.
Δυστυχώς η συνέχεια διέψευσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες:
- Συνέδριο παρωδία, χωρίς καμία ουσιαστική, διακριτή, προσυνεδριακή, πολιτική και κοινωνική ατζέντα, ατέρμονες εσωστρεφείς συζητήσεις για τη διαδικασία εκλογής συνέδρων και οργάνων.
- Εμφανής διαφορετικότητα και διαχωριστικές γραμμές των επιμέρους κομμάτων, κινήσεων και προσώπων.
- Ορισμός προσώπων σε κορυφαία κεντρικά όργανα με επικοινωνιακούς όρους, αδιάκοπες ισορροπίες και διευθετήσεις με πρωτοφανή έλλειψη άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης παρά μόνο του Επικεφαλής!
Και ρωτώ:
- Έχει όλη αυτή η διαδικασία καμία σχέση με τις αρχές, αξίες, παρακαταθήκες και ιστορία του πολιτικού μας χώρου;
- Είναι αντάξια της εντολής που έδωσαν 210.000 προοδευτικοί πολίτες που συμμετείχαν στην διαδικασία εκλογής Προέδρου;
- Ανέδειξε με οποιονδήποτε τρόπο την προοδευτική ατζέντα που απαντά σε σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και επανατοποθετεί τον πολιτικό μας χώρο στη θέση που του αρμόζει και έχει ανάγκη η χώρα;
- Είναι προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ενιαίου, δημοκρατικού, θεσμικού, σύγχρονου ευρωπαϊκού προοδευτικού κόμματος;
Φυσικά όχι!
Μύθος «ο τρίτος πόλος»
Είναι κατασκευασμένος μύθος ότι στο πολιτικό σύστημα μπορούν να υπάρξουν τρεις πόλοι εκ των οποίων οι δύο στο λεγόμενο Αριστερό Προοδευτικό Δημοκρατικό χώρο. Διαχρονικά στο πολιτικό μας σύστημα οι πόλοι ήταν μόνο δύο και εκφράζονταν από τις δύο μεγάλες παρατάξεις. Η συντηρητική νέο-φιλελεύθερη παράταξη που εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί η ΝΔ και η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη που εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ και σήμερα έχει καταστεί ζητούμενο το ποιος θα την εκπροσωπήσει.
Αν μιλήσουμε για τρίτο πόλο αυτόν αποτελούσε στο παρελθόν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (Κ.Κ.Ε) πριν καταρρεύσει η πρώην Σ.Ε. και σήμερα δυστυχώς αυτόν αποτελούν τα αντι-ευρωπαϊκα, ρατσιστικά, ακροδεξιά κόμματα που ενισχύονται σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Τρίτος πόλος δεν υπήρξε ποτέ ούτε πρόκειται να υπάρξει. Τρίτο πόλο ανακάλυψαν κάποιοι, οι οποίοι παρά της αντιθέτου διακηρύξεις τους, υστερόβουλα αποφάσισαν να βολευτούν διαδραματίζοντας συμπληρωματικό ρόλο αφού πλέον και οι ίδιοι διαπίστωσαν ότι δεν εμπνέουν, αδυνατούν να εκφράσουν και να εκπροσωπήσουν αυθεντικά τα κοινωνικά στρώματα που αποτελούσαν άλλοτε την ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας. Αφού διαπίστωσαν ότι ακόμα και σήμερα μετά την έκδηλη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, τους έχουν γυρίσει οριστικά την πλάτη οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που διαχρονικά στήριζαν την Δημοκρατική Παράταξη, οι οποίοι απογοητευμένοι παρατηρούν από απόσταση και αφού αδυνατούν να επαναπατρίσουν πολιτικά εκατοντάδες χιλιάδες άλλους που «παραπλανημένοι» βρήκαν καταφύγιο στο ΣΥΡΙΖΑ, εφηύραν την αυθαίρετη και ανιστόρητη θεωρία, αυτή του «τρίτου πόλου».
Είναι οι ίδιοι που ποτέ δεν λογοδότησαν για την διάλυση του ΠΑΣΟΚ, αυτοί που ταύτισαν το προσωπικό καλό με το καλό της Δημοκρατικής Παράταξης και από θεματοφύλακες εύκολα μπορούν να μεταμορφωθούν σε περιηγητές «αφού το επιτάσσει το εθνικό συμφέρον». Είναι οι ίδιοι που εύκολα απεμπόλησαν βασικές αρχές και αξίες, δεν υπερασπίστηκαν τις παρακαταθήκες της μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης. Με αυτή την νοοτροπία είναι αμφίβολο αν μπορούν να διαδραματίσουν ακόμα και τον ευκαιριακό συμπληρωματικό ρόλο που ενδόμυχα επιδιώκουν, πόσο μάλλον να αποτελέσουν διακριτό αυτόνομο πόλο!
Αλήθεια, Αλήθεια, Αλήθεια
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η ευημερία και η πρόοδος της πατρίδας μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική ηγεμονία της Προοδευτικής Παράταξης και άρα και η ύπαρξή της στο πολιτικό σύστημα δεν έχει απλά παραταξιακή, αλλά εθνική αξία.
Το ΠΑΣΟΚ δεν υστερούσε και δεν υστερεί σε αξιόλογα στελέχη, σε διακηρύξεις, σε θέσεις και πρόγραμμα (έχει διακριτό στίγμα που απορρέει από την πολυετή διακυβέρνησή του και το τεράστιο έργο του). Το βασικό πρόβλημά του είναι το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος της ηγετικής του ομάδας. Αυτό είναι το πρόβλημα για την αναγέννησή του, αυτό εκμεταλλεύεται σήμερα και ο Τσίπρας που με δόλιο τρόπο προσπαθεί να υφαρπάξει τις ιστορικές παρακαταθήκες και να εκπροσωπήσει ο ίδιος αυτό που θα εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα το Κίνημα Αλλαγής (σημειωτέων το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα κινηματικό και φορέας αλλαγών, αλλά και άλλα πολύ περισσότερα από αυτό και κυρίως οραματικό και ριζοσπαστικό) κινδυνεύει να αποτελέσει όχι το ΠΑΣΟΚ+ όπως παραδόξως όψιμα ανησυχούν κάποιοι, αλλά το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ-.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια μιας ακόμα μεταβατικής περιόδου για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου. Όλα θα έχουν κριθεί μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, που είναι πλέον κοντά και όχι μετά από αυτές. Μετά θα είναι αργά, δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αριστερός Προοδευτικός Δημοκρατικός χώρος στη συντριπτική πλειονότητά του θα εκπροσωπηθεί από ένα και μόνο ένα πολιτικό κόμμα και όχι από δύο ή και περισσότερα, δηλ. είτε από το ΣΥΡΙΖΑ, είτε από ένα άλλο κόμμα που θα αποτελεί τη φυσική και ιστορική συνέχεια του ΠΑΣΟΚ.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το πλαίσιο ο πολιτικά απομονωμένος ΣΥΡΙΖΑ κινείται με μεθοδευμένο τρόπο, συντεταγμένα, υπηρετώντας σχέδιο συκοφάντησης και διασυρμού των πρ. Προέδρων του ΠΑΣΟΚ και κορυφαίων στελεχών του ώστε να απαξιώσει συνολικά το κόμμα με σαφή στόχο να το μετατρέψει σε παρακολούθημά του. Την ίδια ώρα η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ, παρά τα πολιτικά «νάζια και τερτίπια» και τις όποιες διακηρύξεις περί «αυτονομίας», επιδιώκει αγαστή και θεσμική συνεργασία, είτε για συγκρότηση Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, είτε για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με πολλές αμφισημίες του παρελθόντος, όχι μόνο νομιμοποιούν την πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ (μόρφωμα, χωρίς πολιτική ταυτότητα, αρχές, αξίες και ιδεολογικούς φραγμούς), αλλά και τον αναγορεύουν σε καταλύτη των αυριανών εξελίξεων αναγνωρίζοντάς του το δικαίωμα να εκπροσωπήσει αυτός τον προοδευτικό χώρο. Πρόκειται για πρωτοφανές πολιτικό χαρακίρι που το καταδικάζει αρχικά σε ρόλο «μπαλαντέρ» και εν συνεχεία σε πολιτικό αφανισμό.
Ίσως εντέλει αυτή να είναι και η μοναδική επιλογή τους αφού αδυνατούν να εμπνεύσουν και να διαδραματίσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο που απαιτείται προσελκύοντας στο ΚΙΝ.ΑΛ τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και ψηφοφόρους που απομακρύνθηκαν και στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγουν ως πιο εύκολο και πιο «έξυπνο» γι αυτούς να πάνε να τους συναντήσουν δια μέσω ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος, η αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του δεν μπορεί να γίνει με τεχνητούς, επικοινωνιακούς, γραφειοκρατικούς, μικροκομματικούς και ιδιοτελείς, αλλά με ιδεολογικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς όρους. Πρέπει να έχει αντιστοίχιση στην νέα κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και να λαμβάνει υπόψη τις νέες κοινωνικές ανάγκες όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά από μια πολύχρονη βαθιά οικονομική και όχι, κρίση. Σε μια φτωχοποιημένη, εξουθενωμένη και θυμωμένη κοινωνία δεν μπορείς να ψαρεύεις σε θολά νερά.
Η χώρα στο επόμενο διάστημα χρειάζεται καθαρή λύση, ισχυρή, σταθερή, σοβαρή εθνική Κυβέρνηση με πραγματικό προοδευτικό πρόσημο που θα την ξαναβάλει σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας.
Αυτό είναι το μοναδικό εθνικό διακύβευμα που αφορά τη χώρα και το οποίο πρέπει να υπηρετήσει η αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος.