Τα παιχνίδια με τα ΜΜΕ ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της επικοινωνιακής μάχης κάθε κυβέρνησης. Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης και η προετοιμασία της για την κάλπη ήταν το αντικείμενο του πόθου της εξουσίας και η σταθερή βάση μιας ατέλειωτης διαπλοκής κάθε λογής πολιτικοοικονομικών συμφερόντων.

Η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν πρωτοτύπησε ούτε σ’ αυτό. Η κατάκτηση της εξουσίας και – κυρίως – η επιθυμία για την πάσει θυσία διατήρησή της την οδήγησαν σε μεθόδους που θα ζήλευαν ακόμα και οι γκουρού του είδους. Η επιδίωξη αντικατάστασης της προηγούμενης διαπλοκής με μια νέα, συριζανελική διαπλοκή, ξεκίνησε από πολύ νωρίς και έδωσε άμεσα δείγματα γραφής.

Ο έλεγχος της επικοινωνίας που επιχειρήθηκε νομικά και μέσω του – ακυρωθέντος τελικά – διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, πήρε στη συνέχεια άλλες απροσχημάτιστες μορφές. Οι καταγγελίες που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας για το κομματικοσυνδικαλιστικό όργιο και οι απανωτές παραιτήσεις στην ΕΡΤ, τα εμπάργκο αντιπολιτευομένων καναλιών και οι διώξεις εναντίον πολιτικών ιστοσελίδων δείχνουν ότι τα θεωρητικά ξεπερασμένο αριστερό θέσφατο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ξαναβρίσκει πρόθυμους εκφραστές του.

Τα επικοινωνιακά παιχνίδια με τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων έρχονται να θυμίσουν με δραματικό τρόπο ότι ο σεβασμός της ελευθερίας της έκφρασης αποτελεί κόκκινη γραμμή για το Δημοκρατικό μας πολίτευμα. Απαραβίαστη κόκκινη γραμμή, όχι σαν αυτές της Θεσσαλονίκης…